Οι μεγάλες καταστροφές στην Κρήτη, εξαιτίας των καιρικών φαινομένων, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια πέντε ανθρώπων (τεσσάρων στο Νομό Ηρακλείου και ενός στο Νομό Χανίων) και μεγάλες ζημιές στο οδικό δίκτυο, σε λαϊκές κατοικίες και περιουσίες, αποτελούν τον καθρέφτη του σημερινού δρόμου ανάπτυξης.
Για άλλη μια φορά αναδεικνύεται πως η ανάπτυξη, που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση και η Τοπική Διοίκηση, δεν υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, αλλά την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου και φανερώνει τη γύμνια του αστικού κράτους σε όλα τα επίπεδα. Φυσικά το αστικό κράτος δεν είναι γυμνό, όταν πρόκειται για τους επιχειρηματικούς ομίλους και τη διασφάλιση του καπιταλιστικού κέρδους. Υπό αυτό το πρίσμα είναι εύκολα κατανοητό γιατί έργα αντιπλημμυρικής προστασίας ή αντιπυρικής και αντισεισμικής θωράκισης δεν επιλέγονται για χρηματοδότηση από την ΕΕ και τους κρατικούς προϋπολογισμούς.
Είναι προκλητικό, κάθε φορά που λαϊκές, εργατικές περιοχές πλημμυρίζουν οι κυβερνώντες για να κρύψουν τις εγκληματικές ευθύνες τους, με περίσσιο θράσος, να τα ρίχνουν όλα στα «ακραία φυσικά φαινόμενα» και την κλιματική αλλαγή. Αν είναι έτσι, τότε δεν έχουμε τίποτα παραπάνω να κάνουμε από το να ελπίζουμε να μη βρέξει πάνω από ορισμένα χιλιοστόμετρα, να μη γίνει σεισμός πάνω από ορισμένα ρίχτερ και από ένα ορισμένο εστιακό βάθος, γιατί τότε οι καταστροφές θα είναι αναπόφευκτες.
Η κατάσταση όμως δεν είναι όπως την παρουσιάζουν κυβέρνηση, περιφέρειες και δήμοι, που αποποιούνται τις ευθύνες τους και χωρίς ντροπή κάθε φορά μετά τις καταστροφές το παίζουν «συγκλονισμένοι» και «υπόσχονται» να πάρουν μέτρα. Όσο κι αν προσπαθούν δεν μπορούν να συγκαλύψουν τον πραγματικό ένοχο που δεν είναι άλλος από τον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης, που υπηρετούν, εφαρμόζουν και υλοποιούν.
Λαϊκά νοικοκυριά, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες, καταστρέφονται όχι γιατί οι βροχοπτώσεις δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν, αλλά γιατί διαχρονικά οι κυβερνήσεις επιλέγουν με την πολιτική τους να θωρακίσουν τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών και όχι να ικανοποιήσουν τις λαϊκές ανάγκες.
Τα φυσικά φαινόμενα και οι συνέπειές τους στη ζωή των λαϊκών, εργατικών στρωμάτων μπορούν να αντιμετωπιστούν. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται ολοκληρωμένο σχέδιο προετοιμασίας και αντιμετώπισής τους. Απαιτεί προτεραιότητα στη χρηματοδότηση αντιπλημμυρικών και άλλων έργων και υποδομών, που σήμερα βρίσκονται στη τελευταία θέση του σχεδιασμού της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δεν έχουν θέση στα επιλέξιμα έργα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στη λογική «κόστους – οφέλους», γιατί δεν εξασφαλίζουν τα κέρδη που θέλουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Απαιτείται σχεδιασμός έργων και υποδομών ενταγμένων σε ένα κεντρικό σχέδιο αντιμετώπισης των συνεπειών των φυσικών φαινομένων, με σκοπό να ελαχιστοποιηθούν οι συνέπειες είτε πρόκειται για βροχοπτώσεις, είτε για σεισμούς, είτε για πυρκαγιές.
Σήμερα, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων και της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τέτοιο σχέδιο και υποδομές δεν υπάρχουν.
Αυτό είναι μία επιπλέον απόδειξη ότι η αντιπλημμυρική προστασία είναι έξω από το σχεδιασμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης ή στην καλύτερη περίπτωση είναι πρόχειρη, αποσπασματική, δε δίνει λύση στο πρόβλημα, αλλά τις περισσότερες φορές το δημιουργεί.
Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι είναι αναπόφευκτες οι καταστροφές από μία βροχόπτωση, όπως έγινε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο και κόντεψε να διαλύσει τη μισή Κρήτη, που βρέθηκε ανοχύρωτη λόγω έλλειψης αντιπλημμυρικών έργων και υποδομών, ενώ λίγες μέρες πριν η κυβέρνηση τα βρήκε με τους επιχειρηματικούς ομίλους δίνοντας τους «ζεστό» χρήμα, πάνω από 180 εκ. ευρώ, για την κατασκευή αεροδρομίου στο Καστέλλι ώστε να εξυπηρετούνται οι αμερικανονατοικοί πολεμικοί σχεδιασμοί.
Το ζήτημα της αντιπλημμυρικής προστασίας και γενικότερα της προστασίας και θωράκισης από τα φυσικά φαινόμενα είναι ζωτικής σημασίας για τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, που πρέπει να βγουν στο προσκήνιο και να διεκδικήσουν άμεσα την υλοποίησή έργων για την κάλυψή τους. Σχετίζεται με τον αγώνα για μια ανάπτυξη που θα βάζει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων, των μεγαλοεπιχειρηματιών, του κεφαλαίου.
Έχουμε καθήκον να αγωνιστούμε για αυτή την προοπτική και να δημιουργήσουμε τους όρους και τις προϋποθέσεις να γίνει πραγματικότητα μέσα από τον καθημερινό μας αγώνα για τη διεκδίκηση μέτρων και υποδομών, τη σύγκρουση με τα συμφέροντα των λίγων και των δυνάμεων που τους στηρίζουν. Μόνο έτσι μπορούμε βάσιμα να ελπίζουμε ότι θα έχουμε θετικές εξελίξεις και αποτελέσματα. Εντείνουμε την πάλη μας για το μέλλον που αξίζει σε εμάς και τα παιδιά μας.
