Τις τελευταίες μέρες όλο και διαβάζουμε σκληρές ειδήσεις που αφορούν την αυτοκτονία ανθρώπων. Γιατί άραγε επιλέγουν το απονενοημένο διάβημα; Δεν ξέρω αν σας έχεις απασχολήσει εσάς, αλλά εμένα πολύ. Ας το ψάξουμε λίγο το θέμα και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το εύκολο, είναι "φαινόμενο" των καιρών... Διότι μπορεί να παρουσιάζει τώρα μια έξαρση, αλλά πάντα υπήρχε.
Και όχι μόνο εδώ στη χώρα μας, αλλά και παγκόσμια. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ας πούμε, αναφέρονται περίπου 25.000 αυτοκτονίες κάθε χρόνο. Υπολογίζεται ότι αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη, αποτυγχάνουν στις προσπάθειές τους. Έχει υπολογισθεί επίσης ότι συνολικά αρκετά εκατομμύρια άνθρωποι έχουν προσπαθήσει να τερματίσουν τη ζωή τους.
Μερικές χώρες έχουν ακόμη υψηλότερες αναλογίες αυτοκτονιών από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Παγκόσμια ο αριθμός αυτοκτονιών έχει φθάσει σε τρομακτικές διαστάσεις. Περιλαμβάνονται πλούσιοι καθώς και φτωχοί — και οι αριθμοί συνεχώς αυξάνουν.
Γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι αποφασίζουν ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τη ζωή; «Υπεύθυνα είναι τα τρία Α: Δηλαδή το να αισθάνεται κάποιος Άτυχος, Αβοήθητος και Απελπισμένος,» απαντά ο Δρ. Κάλβιν Τζ. Φρέντερικ, επικεφαλής της υπηρεσίας επειγούσης βοηθείας διανοητικών διαταραχών στο Εθνικό Ίδρυμα Διανοητικής Υγείας, των ΗΠΑ.
Έτσι σε κάποιον που αυτοκτονεί, το ένα πράγμα κατόπιν του άλλου, φαίνεται να πήγαινε άσχημα. Αισθάνεται ανίσχυρος να αντιμετωπίσει το παρόν και δεν βλέπει τίποτα καλό που θα συμβεί στο μέλλον για να αλλάξει τα πράγματα. Αλλά τι κάνει ένα άτομο να βυθισθεί σε τέτοια βάθη απελπισίας; Οι αιτίες διαφέρουν.
Η έσχατη φτώχεια σπρώχνει μερικούς σε σημείο απελπισίας. Για πολλούς ανθρώπους η φτώχεια είναι ζήτημα επιβίωσης —αγώνας για την απόκτηση αρκετής τροφής για να τραφούν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Και μερικοί, επειδή αισθάνονται αδύναμοι να αντιμετωπίσουν το γεγονός να βλέπουν την οικογένειά τους να υποφέρει από ένδεια, εκλέγουν την άλλη λύση —την αυτοκτονία.
Πολλοί άλλοι βρίσκουν δύσκολο να αντιμετωπίζουν μια χρόνια, οδυνηρή ασθένεια. Αντιμετωπίζοντας ένα μέλλον όπου θα ζουν κάθε μέρα με πόνο, μερικοί σχεδιάζουν να τερματίσουν τη ζωή τους και έτσι να τερματίσουν την ταλαιπωρία. Έναν άλλο παράγοντα εντοπίζουν τα σχόλια μιας ομιλήτριας των Σαμαρειτών, μιας οργάνωσης στην Αγγλία που ειδικεύεται στη βοήθεια ατόμων με τάσεις αυτοκτονίας. Είπε: «Φαίνεται ότι η κατάθλιψη αυξάνει και ένας παράγοντας σ’ αυτό μπορεί να είναι η ανεργία.»
Για παράδειγμα: Νέοι άνθρωποι που τελειώνουν το σχολείο και δεν μπορούν να βρουν εργασία αισθάνονται όπως τα ηλικιωμένα άτομα που έχουν την εντύπωση ότι είναι άχρηστα και ανεπιθύμητα. Η απογοήτευση μπορεί σύντομα να οδηγήσει σε οξεία κατάθλιψη. Κοινωνική πρόνοια ή επιδόματα ανεργίας, δεν λύνουν το πρόβλημα.
Και τι να πούμε για τον άντρα που χάνει την εργασία που για πολλά χρόνια τον βοήθησε να φροντίζει καλά για την οικογένειά του; Τώρα ψάχνει τις αγγελίες εργασίας κάθε μέρα. Πηγαίνει στη μια συνέντευξη κατόπιν της άλλης, αλλά δεν μπορεί να βρει εργασία. Στο μεταξύ, η οικογένεια εξακολουθεί να έχει ανάγκη να φάει. Οι λογαριασμοί συσσωρεύονται. Σαφώς, ούτε αυτή είναι μια κατάσταση που μπορεί να αντιμετωπισθεί εύκολα, έτσι δεν είναι;
Η μοναξιά είναι κάτι που πολλοί άλλοι αισθάνονται δύσκολο να αντιμετωπίσουν. Ίσως κάποιος χάνει ένα σύντροφο στο θάνατο, ύστερα από πολλά χρόνια ευτυχισμένου γάμου. Σε μερικούς η σκέψη μιας ζωής χωρίς τον σύντροφό τους είναι ανυπόφορη.
Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι η αυτοκτονία μεταξύ των ηλικιωμένων είναι μια αντίδραση σε μια σειρά απωλειών: ο σύντροφός τους πεθαίνει· τα παιδιά τους έχουν φύγει από το σπίτι· οι ίδιοι παίρνουν σύνταξη ή υποχρεώνονται να πάρουν σύνταξη πρέπει να ζήσουν μ’ ένα σταθερό εισόδημα ενώ οι τιμές εξακολουθούν ν’ ανεβαίνουν· η μνήμη τους αρχίζει ν’ αδυνατίζει· η υγεία τους σιγά-σιγά επιδεινώνεται· ο αυτοσεβασμός χάνεται, καθώς βλέπουν τους εαυτούς τους να εξαρτώνται περισσότερο από άλλους. Έτσι η αυτοκτονία μπορεί να θεωρηθεί σαν ένας τρόπος για να αποφύγουν να επιβαρύνουν άλλους ή σαν εναλλακτική λύση για να μη περάσουν τις υπόλοιπες μέρες τους σ’ έναν οίκο ευγηρίας. Μακριά από εμάς όλα αυτά!
