Προβληματίζομαι, σκέπτομαι, φοβάμαι για τους νέους μας,
για την πορεία τους στον κόσμο, για τα μετέπειτα…
το τι θα κάνουν …τί έργο θα παρουσιάσουν… ποιο…
Και σε ακούω να λες, ότι υπερβάλλω στις απόψεις μου,
ότι τις μεγαλοποιώ και τις γεμίζω με μύριους κινδύνους
και όλα τα πράγματα είναι μια χαρά, ήρεμα κι απλά.
Όμως, δε συμφωνώ, το ξέρεις… κι ανησυχώ…
γιατί ,έντεχνα καταστρέφονται όλες οι νεανικές ψυχές,
με το μίσος και την κακία, με όλα τα απόβλητα της φθοράς.
Τα απόβλητα της φθοράς, «τροφή» για τους νέους,
λόγια και στιχάκια του κακού, σπορά επικίνδυνη,
για να καρπίσουν όλα τα παρεπόμενα τους χάους.
Τα απόβλητα της φθοράς, στα χέρια ανεύθυνων,
βέλη θανατηφόρα, γιομάτα με δηλητήριο σύγχυσης,
θολώνουν το νου κι αδιάκριτα… σκοτώνουν συνειδήσεις.
Τα απόβλητα της φθοράς… και στόχος τα νιάτα,
όλοι μας , να δεχόμαστε ατέλειωτες επιθέσεις…
σάπιες τροφές «διανόησης», διαδρομές σκοτεινές…
Πες μου, λοιπόν, τώρα, λες, ότι άδικα ανησυχώ…
άδικα κλαίω κι οδύρομαι, άδικα ξαγρυπνώ…
Πες μου, τώρα, γιατί δε μιλάς, πες μου…
Ναι, κλαις κι εσύ, σ΄ ακούω, ο πόνος σου φαίνεται
και τους ψιθύρους της καρδιάς σου καταγράφω,
να λένε, να μιλάνε, να ζωγραφίζουν Αγάπη και αλήθεια Χριστού !
