Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ρέθυμνο σε μια εποχή με αξίες και ιδανικά, που νομίζαμε ότι όλα «κυλούσαν ρολόι». Σε μια εποχή που δε χρειαζόταν να βγεις μπροστά, γιατί σε εξέφραζε η ταυτότητα του πλήθους. Τώρα το πλήθος έγινε μάζα. Η εποχή μας, η εποχή του παραλόγου κι εμείς να μην ξέρουμε αν μπορεί κάτι από όλα αυτά να μας εκπροσωπήσει, κάποιος να μιλήσει για εμάς, αντί ημάς, για να εκφράσει το είναι μας. Όλο αυτό έγινε εξόγκωμα μέσα μας, που θέλει να κραυγάσει να βγει προς τα έξω ουρλιάζοντας «φτάνει»!! Να καθορίσει το είναι μας, το ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ την ταυτότητά μας! Για να μας αξίζει ο βίος που διάγουμε εμείς και τα παιδιά μας! Να επιβεβαιώνει η καθημερινότητά μας το κύτταρό μας! Κι αυτό μόνο με έντιμους ανθρώπους στο πλευρό μας μπορεί να γίνει πράξη! Με ανθρώπους που έχουν αξίες και ιδανικά. Με ανθρώπους που έχουν ηθική! Με ανθρώπους που πριν ανοίξουν το στόμα τους να πουν κάτι, το έχουν πρώτα ελέγξει, για να ξέρουν αν μπορεί να γίνει πράξη!
Θυμάμαι τις δύσκολες μέρες της ζωής μου, που πάλευα για τα αυτονόητα και δεν είπα στιγμή «γιατί σε εμένα», έλεγα «Θεέ μου σε κανέναν», γιατί ότι ζούσα δεν ήταν για τους ανθρώπους! Η Ειδική Αγωγή από όπου κατάφερα να βγω, δεν είναι για να τη ζει κανείς! Όταν βγήκα απ’τα βαριά, πριν ακόμα πω «Καλημέρα ζωή. Σ’ευχαριστώ Θεέ μου.» ένιωσα χρέος μου να μπω στο μεταπτυχιακό Ειδικής Αγωγής στο Αριστοτέλειο «Ψυχοπαιδαγωγική της ένταξης, ένα σχολείο για όλους: οι συνιστώσες των Ειδικών Εκπαιδευτικών Αναγκών», για να ανακαλύψω που χωλαίνει αυτή η επιστήμη και να καταφέρω μες στα χρόνια να αλλάξω μαζί με άλλους ειδικούς την πορεία της. Μελέτησα πολύ, έφτασα στο Αριστοτέλειο για να εκπαιδευτώ από τους καλύτερους και πιο έμπειρους στο χώρο, έκανα μια στροφή προς τη νευροψυχολογία, προκειμένου να καταλάβω πώς λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος και εντέλει όλοι οι δρόμοι, οδηγούσαν στην Πρώιμη Παρέμβαση.
Η Πρώιμη Παρέμβαση απευθύνεται στα παιδιά που είναι σε πρώιμη ηλικία, δηλαδή από τη γέννησή τους μέχρι το έκτο έτος της ηλικίας τους. Είναι η περίοδος που αναπτύσσεται ο εγκέφαλός τους στο 90%. Γι’αυτό ακριβώς το λόγο παρεμβαίνοντας τότε, το παιδί μπορεί να αντισταθμίσει τις δυσκολίες του και τα άτομα που είναι σε επικινδυνότητα για Μαθησιακές Δυσκολίες να μην τις αντιμετωπίζουν πλέον όταν πάνε στο σχολείο. Ενώ τα άτομα με σοβαρές ανεπάρκειες να αντισταθμίσουν τις δυσκολίες τους όσο το δυνατόν περισσότερο, κάνοντας και στις δύο περιπτώσεις, όλες τις δυνατότητες του παιδιού ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ και διασφαλίζοντας μια καλή ποιότητα ζωής, ιδίως στις σοβαρές ανεπάρκειες. Αν παρέμβουμε πρώιμα δημιουργούμε ΑΥΤΟΝΟΜΑ, ΙΚΑΝΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που μπορούν να είναι ΕΝΕΡΓΑ ΜΕΛΗ της κοινωνίας μας μετά την ενηλικίωσή τους. Αγκαλιάζει μαζί με το παιδί και την οικογένεια του. Για μένα ήταν όραμα πριν μπω στο μεταπτυχιακό, τώρα πλέον είναι στόχος. Να γίνει το δικό μας Ρέθυμνο η αρχή για όλη την Ελλάδα! Να αλλάξουμε την πορεία της Ειδικής Αγωγής.
Με το Θοδωρή Νίνο είχαμε ακριβώς το ίδιο όραμα-στόχο για όλη την Ειδική Αγωγή. Και συντάσσομαι με έναν ΕΝΤΙΜΟ, ευαίσθητο, αξιόλογο και αληθινό ΑΝΘΡΩΠΟ, για να κάνουμε ΠΡΑΞΗ όλα αυτά που ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ, ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ.
Στον τόπο μας είναι ακόμα πολλά αυτά που επιβάλλουν οι ανάγκες των παιδιών μας να γίνουν, για να μπορούμε να είμαστε άξιοι «γονείς» τους. «Γονείς» με την ευρύτερη έννοια της οικογένειας που είναι η κοινωνία μας και όχι με την έννοια που ισχύει μέχρι σήμερα! Που ο μόνος γονιός του παιδιού με Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες είναι αυτός που το γεννάει και οι κοινωνία δηλώνει απούσα, την ώρα που γονιός και παιδί δίνουν τις πιο σκληρές τους μάχες. Σήμερα στο Ρέθυμνο μόνο ο γονιός του θα τρέξει να εκπαιδευτεί, να γίνει ειδικός ή εθελοντής για να βοηθήσει και να στηρίξει το παιδί του και όσα δίνουν μάχες σαν το δικό του. Όπως συμβαίνει στο «Σύλλογο Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων ατόμων με αυτισμό Ρεθύμνου». Μόνο που το Ρέθυμνό μας εδώ χρωστάει να δηλώσει το παρόν του, γιατί δηλώνει παρόν μόνο γεωγραφικά μέχρι στιγμής! Δεν έχει αγκαλιάσει ακόμα τα παιδιά του, να τους προσφέρει στέγη δική τους, το σπίτι τους. Να το «εξοπλίσει» με όλες τις ανάγκες του παιδιού, σαν ένα χώρο κέντρου διημέρευσης. Μέσα στο οποίο τα παιδιά να κάνουν τις θεραπείες τους, να ψυχαγωγούνται και να λειτουργούν εργαστήρια ημιαυτόνομης διαβίωσης, για να μαθαίνουν στο παιδί πώς να αυτονομηθεί, για να ζήσει μια μέρα μόνο του, χωρίς βοήθεια. Και ναι το τελευταίο και πιο σημαντικό σκαλοπάτι, που χρειάζεται να γίνουν πρώτα όλα τα προηγούμενα για να επιτευχθεί! Ομάδες προ-επαγγελματικής κατάρτισης, για να κάνουν ικανό αυτό το άτομο να εργαστεί, καταρτίζοντάς το με μια τέχνη!
«Άνθρωπος είναι η τόλμη να αγαπάς» είπε ο Μέγας Βασίλειος και σήμερα που είμαι καλά, ξέρω ότι κάποιοι ακόμα ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ και για εμένα ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΗΡΩΕΣ! Έχουμε να κάνουμε ακόμα πολλά σε αυτόν τον τόπο. Μα το πιο σημαντικό είναι να ξέρουμε ότι Ειδική Αγωγή σημαίνει «ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΟΡΩ» και ενίοτε είναι ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ από την πόρτα μας. Ας την κλείσουμε στην αγκαλιά μας μαθαίνοντας το «ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ».
