Το ξέρουμε ,τελικά, όλοι… κι ας το κατανοήσουμε,
σ΄αυτή τη ζωή… άγχος, θλίψεις, στεναχώριες,
κτυπήματα πολλά, αρρώστιες ,ατέλειωτα γιατί…
Και λες… και φωνάζεις… ναι, κουράστηκα,
δεν αντέχω άλλο, γιατί ο άνθρωπος να βάλλεται έτσι,
τι έγινε, τι έφταιξε, γιατί όλοι μας επί σκοπόν…
Με πόνο λες… το κουράστηκα… και σου λέω σήκω !
σήκω επάνω και στάσου όρθιος, ξανάρχισε…
κι αγκάλιασε το τώρα, τη μέρα, την άνοιξη,τη ζωή.
Ναι ! κι άρχισε να ζυμώνεις, να δημιουργείς,
μικρά αστεράκια του καλού, πράξεις ολοφώτεινες,
ήλιους αγάπης, παρηγοριά, συμπαράσταση, συγνώμη.
Μέχρι την τελευταία στιγμή γίνε του «καλού» εργάτης
και δώσε σε κάθε πτυχή της ψυχής σου, όλη σου τη χαρά,
για τον συνάνθρωπο σου και φώτισε τη ζωή του.
Μου λες και πάλι, κουράστηκα… κι Εγώ ,σου λέω ξανά,
στη θέση της καρδιάς σου υπάρχουν ανθάκια και λουλουδάκια
και σε καλώ να τα ποτίσεις, έστω με δάκρυα, με αγάπης δάκρυα.
Ναι, συνέχισε το δρόμο σου, σε παρακαλώ μη σταματάς
και παραμέρισε τα καθημερινά πλάνα σκοτάδια της ύλης.
Ναι, φτιάξε μικρά δρομάκια ελπίδας, πιότερο για τους άλλους.
Μου λες και πάλι… κουράστηκα… πνίγομαι,βοήθησέ με !
και σου λέω, δίπλα σου είμαι, πάντα κοντά 
και μάχομαι μαζί σου, κι εσύ,πίστεψε, δείξε εμπιστοσύνη !
Και μάθε, παιδί μου, η χαρά είμαι Εγώ, η ελπίδα !
Μην κλονίζεσαι, λοιπόν, ακολούθησέ με, στον «πόνο» είμαι,
εκεί...και παρηγόρησε… βοήθησέ …τα αδέλφια μου αγκάλιασε!
Έλα, να ανεβούμε μαζί την ανηφοριά της ζωής,
απλά, λιτά και ταπεινά ,δίνοντας χαρά ,προσφέροντας.
Ναι, παιδί μου, την κούρασή σου, στόλισέ την με ΑΓΑΠΗ !
