Αρέσει στους ανθρώπους να θέτουν συνεχώς διλλήματα. Τι θα γίνει αν πάρετε αυτή τη θέση και τι θα γίνει αν πάρετε την αντίθετη; Πώς θα επηρεαστεί η δική σας ζωή από όλους εκείνους που αποφασίζουν για σας χωρίς να μπουν στον κόπο να σας ρωτήσουν; Και τι θα γίνει αν έχουμε αποφασίσει να μην πάρουμε μέρος στο παιγνίδι τους και να τους αφήσουμε να παίζουν μόνοι τους σε… άδειο γήπεδο;
Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχει πάντα, ένας έμμεσος εκβιασμός, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Η αποχή μεταφράζεται ως ανοχή στο κακό και σου τονίζουν συνεχώς την ευθύνη που έχεις να συμμετάσχεις στο παιχνίδι τους.
Αλλά τα παιχνίδια εξουσίας, αφορούν εκείνους, όχι εμάς. Εμείς είμαστε εκείνοι που θα κληθούμε να πληρώσουμε το μάρμαρο… Να συνεισφέρουμε ακόμα μια φορά ακόμα και με τις ζωές μας. Και αυτό από μόνο του είναι άδικο. Αλλά, θα μου πείτε και τι είναι δίκαιο σε αυτόν τον κόσμο για να έχουμε την απαίτηση να το βιώσουμε στις ζωές μας;
Το κακό είναι πως όλος ο αγώνας με το πολιτικό σύστημα γενικότερα, είναι εντελώς άνισος. Εμείς μόνοι και ανυπεράσπιστοι, γινόμαστε αποδέκτες της προπαγάνδας των διαφημιστικών γραφείων – συμβούλων που έχουν αναλάβει να εξωραΐσουν γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις, έτσι ώστε όλα να μοιάζουν «φυσιολογικά» και να είναι σαν να τα ακούμε για πρώτη φορά.
Ωστόσο, από πότε χάσαμε τη μνήμη μας; Και δεν είμαστε εμείς που ζήσαμε στο πετσί μας όλα αυτά τα συνεχόμενα χρόνια της σκληρής λιτότητας και των μνημονίων; Τι άλλαξε τώρα; Μήπως λογικεύτηκαν οι άνθρωποι; Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα.
Αλλά η ζωή έχει δείξει πως τέτοιου είδους αλλαγές, μάλλον δεν πρέπει να είναι αναμενόμενες… Το σημαντικό για τους πολιτικούς, όπως έχει αποδειχτεί διαχρονικά, είναι να σε μπερδέψουν, ώστε να αγγίξουν το θυμικό σου για να υφαρπάξουν εύκολα την ψήφο σου.
Αυτό είναι που μας έχει κάνει να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί και καθόλου εύπιστοι, σε όσα ακούμε να λένε και στα προεκλογικά σποτ τους. Ιδιαίτερα στα μεγάλα λόγια, ότι τάχα μου μας καταλαβαίνουν και μας συμπονούν και ότι δήθεν συμπάσχουν με τα βάσανα μας και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε για να τα βγάλουμε πέρα με αξιοπρέπεια στην καθημερινότητα μας.
Γι’ αυτό, σας παρακαλούμε, διατηρήστε την ψυχραιμία σας σε ότι σας πουν ή σας τάξουν στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Δεν πρόκειται να υλοποιήσουν «δεσμεύσεις» του μπαλκονιού που γίνονται απλά, για να χαϊδέψουν τα αυτιά αφελών πολιτών.
Αν ισχυριζόμαστε ότι τους γνωρίσαμε, οφείλουμε στον εαυτό μας, την αξιοπρέπεια μας και τα παιδιά μας, να μην τους ακολουθήσουμε στον κατήφορο που έχουν πάρει. Τουλάχιστον αυτό, ας κάνουμε τούτες τις εκλογές…
Κάποτε οι άνθρωποι ψήφιζαν τους πιο ικανούς και εκτιμούσαν ότι θα ωφελούνταν από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία τους. Σήμερα, ωθούνται από οργή να… καταψηφίζουν, αρνούμενοι να δουν τα καταστροφικά αποτελέσματα που προκύψουν από τους… τυχαίους που θα εκλεγούν ή τους λιγότερο επικίνδυνους και κακούς.
Να, γιατί συνιστούμε ψυχραιμία… Θα τη χρειαστούμε, καθώς θα πλησιάζουμε την 7η Ιουλίου. Η μάχη θα γίνεται, όλο και πιο σκληρή και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, όλο και πιο αισθητά.
Στόχος τους, θα είναι, να μας τρομοκρατήσουν για άλλη μια φορά, επειδή γνωρίζουν ότι τέτοιου είδους παγίδες, συνήθως αποδίδουν τον προσδοκώμενο καρπό. Ας τους διαψεύσουμε με την ωριμότητα μας.
Λογικά με όσα πάθαμε, πρέπει να μάθαμε… Και οι πειραματισμοί στην πολιτική, είναι καθαρή αυτοκτονία. Έχουμε άραγε, το δικαίωμα να το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας; Το ερώτημα είναι προσωπικό και αφορά τον καθένα μας. Και ας το πάρουμε πολύ στα σοβαρά, παρακαλώ… Αφορά τις ζωές μας!
