ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
MENOY
ΡΕΘΥΜΝΟ

Μίνως Αλεφαντινός: «Στο Ρέθυμνο έδωσα λίγα αλλά πήρα πολλά»

0

Απολογισμό για τα χρόνια της θητείας του στο δημοτικό σύστημα, έκανε ο Μίνως Αλεφαντινός, αναφέροντας «σημαντικούς σταθμούς» των 13 χρόνων της πορείας του, αλλά και αποκαλύπτοντας λεπτομέρειες και πρόσωπα που εμπλέχτηκαν θετικά, προκειμένου να προχωρήσουν οι ομολογουμένως δύσκολες αποφάσεις που ελήφθησαν κυρίως κατά την περίοδο που ήταν πρόεδρος στο Λιμενικό Ταμείο.

Ο Μίνως Αλεφαντινός υπηρέτησε το Ρέθυμνο και το δήμο για τις τρεις προηγούμενες θητείες, με δήμαρχο το Γιώργη Μαρινάκη. Στην πρώτη θητεία ήταν εντεταλμένος σύμβουλος πρασίνου και μνημείων, στη δεύτερη πρόεδρος Λιμενικού Ταμείου και στην τρίτη αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών. Στις Αυτοδιοκητικές Εκλογές του Μαΐου, είχε ήδη  πάρει την απόφαση να κλείσει τον «κύκλο του» στα δημοτικά πράγματα και αποδέχτηκε την πρόταση του Σταύρου Αρνατουτάκη, να συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιο αλλά παρά τους 4735 σταυρούς που εξασφάλισε δεν κατάφερε να εκλεγεί.

Λίγο πριν αποχωρήσει από τα δημοτικά του καθήκοντα ο κ. Αλεφαντινός ανάφερε για τις τρεις θητείες που υπηρέτησε το Ρέθυμνο.

Η ΠΡΩΤΗ ΘΗΤΕΙΑ 2007 - 2010

«Θεωρώ ότι η πορεία της συμμετοχής μου στα κοινά ήταν η πιο φυσιολογική που μπορούσα να έχω. Δηλαδή ξεκίνησα ως εντεταλμένος σύμβουλος στο πράσινο και τα μνημεία, εκεί μου δόθηκε η χρονική δυνατότητα, να δω πώς δουλεύει το σύστημα, πώς είναι η διάρθρωση των υπηρεσιών του τμήματος, ποιες είναι οι δυνατότητες και των υπηρεσιών μας και πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορούν να γίνουν πράξη αυτά που σκεφτόμουν. Ξεκινώντας θέλω να πω ότι είχαμε μια πολύ καλή ομάδα, δουλέψαμε μαζί παλιοί και νέοι. Οφείλω να το πω ότι οι παλιοί μας δέχτηκαν, εμάς τους τότε νέους, με τον καλύτερο δυνατό  τρόπο και μας έδωσαν απεριόριστες ευκαιρίες να δουλέψουμε».

Φύτευση 2000 δέντρων

«Εκείνη την πρώτη περίοδο, ήταν σε εξέλιξη οι αναπλάσεις σε Μοάτσου και Κουντουριώτη. Εμείς σαν πράσινο, είχαμε την υποχρέωση να φυτέψουμε τις αναπλάσεις που έγιναν τότε στις οδικές αρτηρίες της πόλης. Μιλάμε για 2.000 φυτά, τα οποία σε πείσμα κάθε Κασσάνδρας τα κατάφεραν και μεγάλωσαν κυρίως γιατί τα αγκάλιασε το Ρέθυμνο».

Ανάπλαση Μεγάλης Πόρτας και Πηγάδας

«Επίσης ήταν μια εξαιρετική περίοδος για μένα γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία και έκανα την ανάπλαση που ήταν -τολμώ να το πω- και σχεδιασμός της Μεγάλης Πόρτας. Οφείλω να θυμίσω στους Ρεθεμνιώτες ότι εκεί που τώρα είναι το πηγάδι ήταν ένα μεγάλο σίδερο που έκλεινε μια τρύπα. Το δε πηγάδι ήταν γεμάτο μπάζα.  Εκεί έδωσα τις πρώτες εξετάσεις μου στην κοινωνία του Ρεθύμνου. Όταν πήγα εκεί και είπα ότι θέλω να με αφήσετε να κάνω αυτήν την ανάπλαση, μου είπαν αυτά δεν γίνονται γιατί θα ξεκινήσετε και δεν θα τελειώσετε ποτέ. Έκανα πολύ μεγάλη προσπάθεια να τους πείσω. Το θυμάμαι σαν τώρα, ότι υπολόγισα τις μέρες, είπα δεκαεφτά μέρες δώστε μου, και γελούσαν γιατί αυτό ήταν αδύνατο να γίνει σε τόσες μέρες. Μην πολυλογώ, σε εικοσιμία μέρες παρέδωσα το έργο. Κάναμε λοιπόν την ανάπλαση εκεί, καθαρίσαμε τη Μεγάλη Πόρτα και σπάσαμε τα μπαλκόνια που ήταν πάνω από αυτή. Ήταν μια πολύ σοβαρή και καίρια επέμβαση η οποία σηματοδότησε ότι αυτή η νέα δημοτική αρχή θέλει να κάνει πράγματα».

Εκδοτήριο και τουαλέτες στην Φορτέτζα

«Συγχρόνως, τον δεύτερο χρόνο, φτιάξαμε τις τουαλέτες στη Φορτέτζα, ένα σοβαρό έργο υποδομής, που ήθελε ιδιαίτερη προσοχή, συνεργάστηκα με την αρχαιολογία σε πολύ υψηλό επίπεδο και φτιάξαμε το εκδοτήριο, τις τουαλέτες από πάνω και όλο αυτό το κτίσμα μπαίνοντας αριστερά που εξυπηρετεί με τρόπο αξιοπρεπή τις δράσεις της Φορτέτζας. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει σε καμία πόλη, πολύ δε μάλλον σε μια πόλη όπως το Ρέθυμνο η οποία έχει τις ιδιαιτερότητές της. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν έχουμε τη συμμετοχή των πολιτών, αυτό για να το πετύχεις πρέπει να τους πείσεις ότι αυτό εγώ που θέλω να κάνω είναι για τους πολλούς, όχι για τους λίγους.»

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΘΗΤΕΙΑ 2010 -2014

«Προτάθηκα να πάω στο Λιμενικό Ταμείο, εν τω μεταξύ, εγώ δεν είχα καμία σχέση με το αντικείμενο και με τη διοίκηση γενικότερα και ομολογώ ότι ήταν ένα μεγάλο στοίχημα. Οι συμβουλές των παλιών ήταν να μην το δεχτώ, να μην πάω γιατί είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι και δεν θα μπορούσα να δείξω τις δυνατότητες που έχω ή αυτά που ήθελα να κάνω. Εντούτοις εγώ επειδή έχω άγνοια κινδύνου αλλά και εμπιστοσύνη στις αρχές μου αποφάσισα να δεχτώ την πρόταση».

Η μετακόμιση της λαϊκής από τη μαρίνα

«Θυμίζω λοιπόν μέσω αυτής της συζήτησης ότι η πρώτη μεγάλη μάχη στο Λιμενικό Ταμείο ήταν με τη λαϊκή αγορά, όπου ζήσαμε το φοβερό να έρχονται κάθε Πέμπτη δυνάμεις του λιμενικού από το Ηράκλειο που διανυκτέρευαν στο λιμενικό ταμείο για να αποφευχθούν οι φασαρίες κλπ. Θα σας πω μόνο ότι ήταν αναγκαίο - επιβεβλημένο να φύγει από εκεί η λαϊκή αγορά και για λόγους καθαριότητος και γιατί η λιμενική ζώνη δεν μπορούσε να φιλοξενεί μια τέτοια δραστηριότητα, λόγω των μέτρων ασφαλείας που μας επέβαλλαν, σύμφωνα και με τις συμφωνίες με την ΕΕ.

Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση και το μέτωπο που αντιμετωπίσαμε ήταν σκληρό. Αν το σκεφτώ τώρα ήταν ένα σημαντικό crash test για να δοκιμάσουμε κι εγώ και το Λιμενικό Ταμείο τις αντοχές μας. Αναφέρω ότι έχω φωτογραφία όπου ένας έμπορος της λαϊκής αγοράς είχε δέσει το σκοινί της τέντας του στο ιστίο ενός ιστιοφόρου, κάποιου Γερμανού που είχε αράξει στη μαρίνα, ο οποίος το πρωί ξύπνησε γιατί νόμιζε ότι βρισκόταν μεσοπέλαγα γιατί κουνιόταν.

Αυτή η εμπειρία, μας έδωσε τη δυνατότητα να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας, αλλά και να μάθουμε κάτι πολύ σημαντικό, δηλαδή πόσο η κοινωνία -αυτή που δεν φωνάζει και δεν κάνει θόρυβο- είναι κοντά μας σε τέτοια εγχειρήματα.»

Ανάπλαση παραλιακού μετώπου

«Μετά από αυτό, ήρθε η ώρα για το σχεδιασμό της λιμενολεκάνης, ώστε κ’ αναβαθμιστεί σε όλα τα επίπεδα, ασφάλειας, λειτουργίας, αισθητικής. Σιγά - σιγά δηλαδή, όλες οι λιμενικές εγκαταστάσεις ν’ αναβαθμιστούν από κάθε άποψη. Σε αυτό οφείλω να πω ότι με βοήθησε εξαιρετικά το προσωπικό του Λιμενικού Ταμείου και η δημοτική ομάδα. Πίστεψαν σε αυτό που θέλαμε να κάνουμε και έτσι μπήκαμε στη μεγάλη περιπέτεια που λέγεται παραλιακό μέτωπο. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν από τις ευχάριστες περιόδους της συμμετοχής μου. Μετά την περίοδο αυτή κληρονόμησα δυο εγχειρήσεις, ήταν για μένα δύσκολο και ψυχολογικά και από κάθε άλλη άποψη.

Μιλάμε για την αναβάθμιση της παραλιακής όπου οι σκεπές, οι τέντες είχαν όλα τα υλικά που μπορεί αν βάλει ο ανθρώπινος νους, από ξύλα, από κεραμίδια, από τσίγκους, μέχρι και ψόφιες γάτες βρήκαμε πάνω. Πράγμα που το αποδεικνύουν οι φωτογραφίες που ακόμη έχω. Η προσπάθεια και η πίεση μεγάλη, εκείνο όμως που με είχε κλονίσει ήταν ότι οι καταστηματάρχες απειλούσαν ότι θα έκλειναν τα μαγαζιά τους και θα απέλυαν τους εργαζομένους τους και μιλάμε για 90 οικογένειες που ζούσαν από το κομμάτι αυτό. Έγιναν πολύ σκληρά πράγματα.»

Το μυστικό ταξίδι του Γερουλάνου

«Θα ήθελα τώρα που κάνουμε τον απολογισμό να ευχαριστήσω τον τότε υπουργό πολιτισμού, κ. Γερουλάνο, ο οποίος όταν πήγα και του είπα τι θέλω να κάνω δεν μου απάντησε αμέσως. Πριν μου απαντήσει ήρθε ιδιωτικά -σχεδόν μυστικά- στο Ρέθυμνο, έμεινε δυο μέρες και είδε μόνος του την κατάσταση. Κατόπιν τούτου μου απάντησε ότι συμφωνεί και αυτό το έργο πρέπει να γίνει και ότι τον έχουμε δίπλα μας. Αυτό για πρώτη φορά το αποκαλύπτω τώρα.

Μπήκαμε λοιπόν στη διαδικασία των μελετών, των διαβουλεύσεων και των τριών εφικτών προτάσεων. Επίσης εδώ να καταθέσω, ότι τότε δεν πλήρωνε κανείς, άρα το λιμενικό ταμείο είχε και τρομερό οικονομικό πρόβλημα. Δηλαδή αν δεν άλλαζε η κατάσταση, το πιθανότερο θα ήταν να είχε καταρρεύσει οικονομικά. Ήταν μεγάλο στοίχημα και μεγάλο το βάρος πάνω σε εμένα και στο συμβούλιο του Λιμενικού Ταμείου. Παρά τα δικαστήρια που είχαν γίνει είχε εξαντλήσει τους πόρους του. Το τότε οικονομικό του όριο ήταν οι δυο μισθοδοσίες».

Το τελεσίγραφο από το Μανώλη Όθωνα

«Βέβαια μετά ήρθε η ώρα να εφαρμοστεί αυτή η περίφημη απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού. Πάλι το μέτωπο ήταν σκληρό και «ενωμένο» έναντι εμένα και του λιμενικού ταμείου. Σε αυτή τη φάση έρχεται τώρα ένας ακόμα άνθρωπος που πρέπει να ευχαριστήσω προσωπικά, είναι ο τότε υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο κ. Μανόλης Όθωνας.

Ήταν ένα Σάββατο πρωί, που μας φώναξε όλους στο γραφείο του, αφού είπε ο καθένας τι θέλουμε να κάνουμε, ο κ. Όθωνας τους είπε στους καταστηματάρχες που αντιδρούσαν ότι «η απόφαση θα εκτελεστεί είτε με το καλό είτε με το κακό. Είτε θα εκτελεστεί και θα έχω δυο διμοιρίες ματ σε κάθε είσοδο της ζώνης και μια μπουλντόζα να τα σπάει όλα, είτε θα εφαρμοσθεί με τη συναίνεση σας». Η κουβέντα αυτή ήταν καταλυτική για το τι έγινε στη συνέχεια.

Έμειναν χωρίς σύμμαχο, από τη μία η κοινωνία είχε εκδηλωθεί και ήταν με το μέρος μας και από την άλλη δεν υπήρχε ούτε η πολιτική στήριξη. Έτσι ξεκίνησε η διαδικασία της εφαρμογής, η οποία τώρα μπορεί να έχει αλλοιωθεί, παρόλα αυτά όμως, δεν έχει καμία σχέση με τη ελεεινή κατάσταση που επικρατούσε πριν.»

Το στοίχημα του λιμανιού

«Το μεγάλο στοίχημα ήταν η τύχη του λιμανιού. Όλοι έβλεπαν ότι υπάρχει ένα λιμάνι στον χάρτη κι ένας φάρος στον οποίο κανείς δεν μπορούσε να πάει αφού έπρεπε να περάσει από όλα τα τραπέζια και τις καρέκλες. Στην είσοδο του λιμανιού υπήρχαν πολλά καθίσματα, κολοκύθες και μαϊμούδες να κρέμονται και πάνω από δέκα ταμπέλες πάνω στον δρόμο, με αποτέλεσμα κανένας να μην μπορεί να βρει την είσοδο του λιμανιού. Και δεν μιλάω για την κατάσταση που επικρατούσε μέσα στο λιμάνι, που βλέπετε τι δρόμο περάσαμε για να αρχίσει σιγά - σιγά να βελτιώνεται αυτή η κατάσταση. Το καταφέραμε τότε, εκμεταλλευόμενοι ένα σχέδιο ανάπλασης και μπορέσαμε να καθαρίσουμε την είσοδο του λιμανιού. Έγινε μια μελέτη, «ταξίδεψε στον χρόνο» για να φτάσει μετά από όλα αυτά τα χρόνια να εφαρμόζεται από πέρυσι».

Πως ξεκίνησε το master plan

«Έγινε συγχρόνως το σχέδιο ασφάλειας του λιμανιού και όλες οι υποδομές για να έχει το λιμάνι τις αδειοδοτήσεις που χρειάζονται από το ευρωπαϊκό δίκαιο και να μπορεί να δέχεται επισκέπτες. Η ιδιαιτερότητα του λιμανιού μας είναι ότι προσπαθούμε στον ίδιο μικρό χώρο να τα κάνουμε όλα. Θέλουμε να πιάνει το κρουαζιερόπλοιο, θέλαμε εμπορική δραστηριότητα, τραπεζοκαθίσματα, ημερόπλοια, πλαζ, μαρίνα, επαγγελματίες ψαράδες, πλοίο της γραμμής και βέβαια μαρίνα. Όλα αυτά να τα έχουμε στον ίδιο χώρο, ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Όταν πήγα στο υπουργείο Πολιτισμού, στο τμήμα ανάπτυξης τουριστικών λιμένων και ζήτησα να αναβαθμιστεί η μαρίνα μας, τότε η τότε διευθύντρια μου είπε, γιατί δεν κάνετε ένα master plan να τακτοποιήσετε τα πάντα και έτσι μου έριξε την ιδέα. Ξεκινήσαμε αμέσως, ο σχεδιασμός πήρε το δρόμο του και προχωράει. Αυτή είναι η μικρή- μεγάλη ιστορία του Λιμενικού Ταμείου που σημάδεψε τη ζωή μου. Τίποτα εύκολο δεν είχε αυτή η περίοδος. Στα θετικά θέλω ν’ αναφέρω κι ένα βιβλίο που εκδόθηκε κατά τη θητεία μου στο Λιμενικό ταμείο το «Ρέθυμνο και Θάλασσα» που έγραψε κι επιμελήθηκε ο Χάρης Στρατιδάκης το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό, καθώς περιέχει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας μας.

Στα θετικά ήταν επίσης και η συνεργασία μου με τους ανθρώπους του Λιμενικού Ταμείου, σχέσεις πλέον ζωής, αλλά και το αποτέλεσμα, το οποίο όμως δεν είναι ικανό να καλύψει όλες τις δυσκολίες, όσο και αν δικαιώνει την προσπάθεια, όταν αυτή έχει πίσω της αγώνα, ταλαιπωρία, αγωνία, πιέσεις και κόστος σε προσωπικό επίπεδο. Στο τέλος της θητείας μου καθώς είμαι ένας άνθρωπος που όταν ταυτίζομαι με αυτό που κάνω γίνομαι εμμονικός. είχα δηλώσει ότι δεν θα συνέχιζα στο Λιμενικό Ταμείο.»

Η ΤΡΙΤΗ ΘΗΤΕΙΑ 2014 - 2019

«Στην τρίτη θητεία μου πίστευα ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ περισσότερο με θέματα που θα με ενδιέφεραν ως άνθρωπο, με την αρχιτεκτονική, τα μνημεία, με τον σχεδιασμό κλπ, άλλωστε αυτό ήταν που πάντοτε ήθελα να κάνω και θα το έκανα πιο ευχάριστα. Εντούτοις η συγκυρία ήταν τέτοια που τελικά μετά από πρόταση του δημάρχου ασχολήθηκα με την Τεχνική Υπηρεσία.»

Αντιδήμαρχος Τεχνικών Έργων

«Τότε είχαμε μπροστά μας τα έργα του ΕΣΠΑ, να σας θυμίσω Κριάρη, παραλιακό μέτωπο, τα σχολεία στο Σφακάκι, στο Γεράνι, στο Ατσιπόπουλο, όλα ξεκινούσαν την ώρα  που ξεκινούσε η τρίτη μου θητεία.

Η ενασχόλησή μου ως αντιδήμαρχος με την Τεχνική Υπηρεσία ήταν για μένα «μεγάλο σχολείο». Αυτό που έγινε τα δυόμισι χρόνια στην τεχνική υπηρεσία του δήμου, αυτή η ένταση, η λήψη αποφάσεων επιτόπου χωρίς καμία πολυτέλεια χρόνου, έδωσε πολλά σε όλους μας. Τα έργα έπρεπε να τελειώσουν αλλιώς θα τα πληρώναμε… Κι αυτό ήταν πολύ μεγάλο βάρος στο κεφάλι της υπηρεσίας. Δουλέψαμε πάρα πολύ και με την κυρία Κελέκη και τους μηχανικούς του δήμου οι οποίοι είναι εξαιρετικά άτομα. Η Τεχνική Υπηρεσία έχει ανθρώπους των οποίων η επιστημονική κατάρτιση είναι πάνω από τα δεδομένα και τις ανάγκες του δήμου Ρεθύμνης. Επιπλέον με την ταχύτητα που έπρεπε να δουλέψουν, τη γρήγορη λήψη αποφάσεων και με όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που έπρεπε να έχουν τα έργα απέκτησαν τη μετέπειτα εμπειρία σε σημείο που να μην υπάρχει έργο που να μη μπορούν να φέρουν εις πέρας».

Δύσκολη αλλά δημιουργική περίοδος

«Οι άνθρωποι λοιπόν που είχαν στην πλάτη τους να εκτελέσουν σε συγκεκριμένους χρόνους, με συγκεκριμένους ελέγχους τόσο μεγάλα έργα, όπως το να παρακολουθεί ένας μηχανικός συγχρόνως το παραλιακό μέτωπο και το σχολείο στο Σφακάκι, μοιάζει πρακτικά αδύνατον, όμως έγινε γιατί η ανάγκη μας οδήγησε. Περάσαμε από πάρα πολλούς ελέγχους όλα τα έργα και καταφέραμε και ολοκληρώθηκαν.

Δύσκολη περίοδος αλλά πολύ δημιουργική, με υψηλού επιπέδου συνεργασίες, με αλληλοκατανόηση, με πολύ σεβασμό στις γνώμες που ανταλλάσαμε μεταξύ μας για να βρούμε την καλύτερη δυνατή λύση στο κάθε πρόβλημα που προέκυπτε».

Ανάγκη ετήσιας συντήρησης των έργων

«Συγχρόνως υπάρχει πάντα η καθημερινότητα του δήμου που είναι σκληρή και δύσκολη. Μέσα στην καθημερινότητα βάζω και τη συντήρηση αυτών των έργων που ναι μεν πέτυχαν, όμως έχουν ανάγκη ετήσιας συντήρησης. Δυο χρόνια μετά αυτό είναι φανερό και πρέπει να γίνει ένας σχεδιασμός για τη συντήρηση αυτών των έργων. Ανακεφαλαιώνοντας αυτά τα μεγάλα έργα είναι τα εξής: Ανάπλαση Κριάρη, ανάπλαση Κουρμούρη, ανάπλαση παραλιακού μετώπου, τα μεγάλα σχολεία σε Σφακάκι, Ατσιπόπουλο, Γεράνι, το ΚΚΜ, η ανάπλαση του Παλαιοντολογικού. Από εκεί και πέρα φάγαμε σχεδόν ένα χρόνο για να τακτοποιηθούν γραφειοκρατικά αυτά τα έργα, να παραδοθούν, να πληρωθούν, να γίνουν έλεγχοι συμπληρωματικά, χίλια δυο πράγματα.»

Το έργο που μας παίδεψε

«Το έργο που πρέπει να ξέρουν οι Ρεθνιώτες ότι μας παίδεψε πολύ ήταν αυτό του παραλιακού μετώπου. Ήταν το μεγάλο στοίχημα και για εμένα και για ολόκληρη την υπηρεσία. Ήμουν βέβαιος για τα οφέλη που θα είχε αυτό το έργο, το οποίο είχε μεγάλη δυσκολία αλλά ήμουν ήδη συνηθισμένος. Ένα πρόβλημα σε αυτό το έργο ήταν ότι δεν ξεκίνησε έγκαιρα, γιατί με πρόταση των καταστηματαρχών και των ξενοδόχων της περιοχής αναβλήθηκαν οι εργασίες για τον επόμενο χρόνο, οπότε μετά, τα χρονικά περιθώρια ήταν πολύ στενά. Άλλο που δεν ήθελε και ο εργολάβος να πει πως δεν προλαβαίνει να τελειώσει μέσα σε έναν χρόνο, ενώ είχε σαν πάτημα τις καταλήψεις των καταστημάτων.

Οπότε, ξανά στον δρόμο «με όπλα, μπαλάσκες και κράνη»… Το εκλάβαμε όμως σαν προσωπικό στοίχημα. Αναπτύξαμε σε σχέδιο όλο το μέτωπο, βάλαμε τις ιδιοκτησίες μία προς μία και μετά άρχισα να ψάχνω τον γνωστό του γνωστού, δηλαδή έγινε μια μεθόδευση που πέτυχε. Υπήρξε το έργο που βοήθησε στην αλλαγή της ζωής του Ρεθύμνου, αφού μπήκαν δραστηριότητες όπως το περπάτημα, το τρέξιμο κλπ. Θυμηθείτε με τι επιμονή ζητούσαν οι άνθρωποι να τοποθετήσουμε παγκάκια στην παραλία τα οποία τώρα τα απολαμβάνουν».

Η κριτική είναι εύκολη

«Είναι επίσης η πλατεία του Αη Γιώργη, η ανάπλαση της Σοχώρας, για την οποία έχουν μιλήσει πολλοί. Εγώ θεωρώ σαν αρχιτέκτονας ότι πάντα υπάρχει μια άλλη λύση για τον δημόσιο χώρο. Εκείνο που δεν ξέρει αυτός που πολύ επιπόλαια αναλώνεται στο να κάνει κριτική είναι οι προϋποθέσεις οι δυσκολίες όταν σχεδιάζουμε και τελειώνουμε ένα έργο σε μια περιοχή».

Αναγκαίο κακό τα κολωνάκια

«Τα κολωνάκια για παράδειγμα στην πλατεία της Σοχώρας, ούτε εγώ ούτε ο μελετητής τα θέλαμε, αλλά η αστυνομία επέβαλλε ότι πρέπει να υπάρχει είσοδος από εκεί. Ακόμα θεωρώ ότι έπρεπε η είσοδος να είναι από τη Μελισσινού, αλλά ήταν ανένδοτοι. Αυτό το φέρνω σαν παράδειγμα για την κριτική που γίνεται. Τα κολωνάκια ήταν ανάγκη για να καθορίσουν τη διαδρομή του αυτοκινήτου μέσα στην πλατεία, τα άλλα μέσα στην πόλη είναι γιατί παρκάρουμε όλοι οπουδήποτε. Άρα είναι η ανάγκη να κάνουμε ασφαλή τη διέλευση του πεζού που έχει δικαιώματα στην πόλη. Εν ολίγοις τα κολωνάκια είναι αναγκαίο κακό, εύχομαι και ελπίζω ένα πρωί να τα κόψουν όλα γιατί οι οδηγοί έχουν πλέον καταλάβει ότι τα πεζοδρόμια είναι για τους πεζούς, για τη μητέρα με το παιδί της, για τους ηλικιωμένους, για τα άτομα με προβλήματα κινητικότητας, για το παιδί μας που πηγαίνει στο φροντιστήριο. Ακόμα ένα πράγματα που με πονάει φεύγοντας από τα κοινά είναι ότι τα δίκυκλα δεν σέβονται, τους πεζόδρομους, τα πεζοδρόμια και τις αναπλάσεις. Αν σταθείτε οποιαδήποτε μέρα στο βορεινό πεζοδρόμιο της Μοάτσου ή στην οδό Πορτάλιου θα δείτε ότι τα μηχανάκια κυκλοφορούν στα πεζοδρόμια σαν να είναι δρόμος».

Γιατί οι Ρεθεμνιώτες οδηγοί σταματούν στις διαβάσεις

«Ξαφνικά, τα δυο – τρία τελευταία χρόνια οι Ρεθεμνιώτες σταματούν στις διαβάσεις. Έχετε σκεφτεί πως άλλαξε αυτή η συμπεριφορά; Με ένα απλό κόλπο: Βάφουμε ακόμα και τρεις φορές τον χρόνο τις διαβάσεις. Όταν οι διαβάσεις είναι βαμμένες και ευδιάκριτες, ο πεζός νιώθει ότι του ανήκει και έχει το δικαίωμα να περάσει και όχι να παρακαλάει κάποιον να σταματήσει με το βλέμμα ή τα χέρια του. Και ο οδηγός όμως βλέποντας τις λωρίδες ευδιάκριτες καταλαβάινει ότι πρέπει να σταματήσει. Με αυτό το απλό κόλπο αποκτήσαμε τη συνείδηση να σταματάμε στον πεζό.»

Στο Ρέθυμνο έδωσα λίγα αλλά πήρα πάρα πολλά

Συμπερασματικά ήταν μια πάρα πολύ σοβαρή περίοδος της ζωής μου, διήρκησε παραπάνω από ότι θα έπρεπε κατά την άποψή μου, έφτιαξα φιλίες ζωής, διεύρυνα τον κοινωνικό μου κύκλο και έχω δεχτεί την εκτίμηση των ανθρώπων του Ρεθύμνου. Ειλικρινά, και όχι για να χαϊδέψω αυτιά, θεωρώ ότι στο Ρέθυμνο έδωσα λίγα αλλά πήρα πάρα πολλά, άλλωστε και το γεγονός ότι στο τελευταίο μου εγχείρημα των εκλογών κατάφερα και πήρα 4.735 σταυρούς χωρίς να έχω κανέναν μηχανισμό, ούτε κομματικό, χωρίς να έχω κάνει με κανέναν καμία συμφωνία νομίζω ότι είναι πολύ τιμητικό για εμένα. Δεν θα τολμούσα να πω ότι δεν άξιζε τον κόπο ή ότι δεν αναγνωρίστηκε από τους Ρεθυμνιώτες η όποια προσπάθεια έκανα όλα αυτά τα χρόνια. Φεύγοντας έχω μόνο καλά αισθήματα για τον δήμο Ρεθύμνης. Έκλεισε αυτός ο κύκλος.»

Γιατί κατέβηκα στην Περιφέρεια

«Βλέποντας ότι έχω τη γνώση των προβλημάτων του δήμου αυτά τα χρόνια που «βολοδέρνω» και βλέποντας ότι σε σχέση με την περιφέρεια δεν είμαστε τόσο διεκδικητικοί όσο εγώ θα ήθελα να είμαστε, θεώρησα ότι μπορούσα να βοηθήσω σε αυτόν τον τομέα. Δεν κατάφερα όμως να εκλεγώ, γιατί είναι δύσκολο να μπεις και να σπάσεις το μέτωπο των ανθρώπων που είναι ήδη μέσα. Ωστόσο, έφτασα στον στόχο που είχα βάλει για πάνω από τεσσερισήμισι χιλιάδες σταυρούς.»

Παραμένω ενεργός πολίτης

«Στα μελλοντικά μου σχέδια είναι να κάνω πράγματα που άφησα τόσα χρόνια πίσω. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή, αν είναι ποτέ δυνατόν να κάνεις σχέδια για μετά από τέσσερα χρόνια. Παραμένω ένας ενεργός πολίτης, σε όποια «αποστολή» ο δήμος θέλει να με χρησιμοποιήσει είμαι στη διάθεσή του με χαρά. Ωστόσο υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνεις σε αυτήν την πόλη. Υπάρχουν σοβαρές και ενδιαφέρουσες ομάδες εθελοντών και δράσης στην πόλη μας και σε κάποιες από αυτές θα δραστηριοποιηθώ και θα βοηθήσω όσο μπορώ. Δεν μπορώ πια να το βγάλω από πάνω μου την επιθυμία συμμετοχής στα κοινά μιας πόλης. Ο τόπος μας έχει πολλές προοπτικές που δεν έχουμε εκμεταλλευτεί».

Το μεγάλο παράπονο

«Το μεγάλο μου παράπονο είναι ότι δεν κατάφερα να φτιάξω την Φορτέτσα. Τα τείχη της αλλά και γενικότερα την αξιοποίησή της για την οποία είχα κάνει εγγράφως προτάσεις το 2008 αλλά δεν δέχθηκα απάντηση και δεν έγινε τίποτα. Αυτή είναι η προσωπική μου αποτυχία. Έπρεπε να είχα επιμείνει.»

Είμαι περήφανος για τις αποφάσεις μου

«Μιλώντας εκ βαθέων, είμαι περήφανος γιατί όλες μου οι αποφάσεις όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς καμία δόση υπερβολής, ήταν για τους πολλούς. Δεν μπορώ να σκεφτώ καμία απόφαση που να ήταν υπέρ λίγων και εις βάρος των πολλών. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που με κάνει περήφανο».

Νιώθω ως έλλειμμα ότι δεν βάλαμε τέχνη στην πόλη μας

«Στη θητεία μου όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν από τη σχολή Καλών Τεχνών, τρεις πρυτάνεις καλών τεχνών, φίλοι μου, τους οποίους έχοντας άλλα αντικείμενα απασχόλησης δεν μπόρεσα ποτέ να «εκμεταλλευτώ- αξιοποιήσω» για να κάνουμε κάτι για το Ρέθυμνο, που όσο όμορφο κι αν είναι, δεν παύει να είναι μια πόλη που δεν έχει τέχνη. Το μόνο πράγμα που πουλάμε είναι την τέχνη που μας άφησαν οι Βενετοί και οι Τούρκοι. Από εκεί και πέρα, τέχνη στην πόλη μας δεν μπορέσαμε να βάλουμε.

Αυτό ίσως είναι δικό μου έλλειμμα. Είμαστε από τις ελάχιστες πόλεις της Ελλάδος που έχει παράρτημα καλών τεχνών και ούτε αυτό εκμεταλλευτήκαμε. Μονάχα, ως Λιμενικό Ταμείο, κατάφερα σε συνεργασία με τον κύριο Κουλιαρά που διηύθυνε το τμήμα γλυπτικής και κάναμε τα τρία μεγάλα γλυπτά που βρίσκονται στη μαρίνα. Τολμώ να πω ότι όλα αυτά τα χρόνια τα μόνα γλυπτά που μπήκαν στην πόλη μας ήταν αυτά. Δεν καμαρώνω για αυτό, αντιθέτως θα μπορούσα να έχω προσφέρει περισσότερα σε αυτούς τους τομείς γιατί και γνώσεις του αντικειμένου έχω και πολλές γνωριμίες».

Μια περίοδος «αγρανάπαυσης»  κάνει καλό

«Κάτι που θέλω να σου πω, τώρα που έχω δουλέψει μέσα μου το ενδεχόμενο να απομακρυνθώ από αυτό το γίγνεσθαι, είναι ότι κάνει καλό να απομακρυνθεί κάποιος ένα διάστημα γιατί όταν είσαι σε θέση ευθύνης είναι σαν να είσαι μέσα σε μυλόπετρες. Δηλαδή η καθημερινότητα σε τρέχει και σε φθείρει τόσο που δεν σου αφήνει χρόνο να σκεφτείς μακροπρόθεσμα και να έχεις όραμα. Σε τρώει η καθημερινότητα. Τα βλέπω τώρα, άρα προτείνω σε όλους, ότι μια περίοδος «αγρανάπαυσης» κάνει καλό γιατί αποστασιοποιούμαστε, και βλέπουμε τα πράγματα απ’ έξω, ξεφεύγοντας  από τη σκληρή καθημερινότητα και τη φθορά της. Κατόπιν μπορούμε να ξαναρχίσουμε τους μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς».

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ