Οι εκλογές έγιναν. Και η εναλλαγή στην κυβέρνηση επίσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε στην αυτοδύναμη Νέα Δημοκρατία. Δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι το σύστημα ξέρει να ελίσσεται. Κι έτσι κι αλλιώς. Το ζητούμενο είναι να εξασφαλίζει τα συμφέροντα των δυνατών… Το άδικο σύστημα που λέγαμε…
Η – καθόλου μικρή κι ευέλικτη – κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει 51 μέλη, έχει 21 εξωκοινοβουλευτικά στελέχη και έχει επίσης μόλις 5 γυναίκες, Διαθέτει πλεόνασμα τεχνοκρατών και τίτλων μεταπτυχιακής αριστείας, μαζί με υψηλές δόσεις πολιτικού μάρκετινγκ.
Το – εγγύς – μέλλον θα δείξει εάν αυτό το μίγμα τεχνοκρατικής αριστείας και εσωκομματικών ισορροπιών μπορεί να παράξει και πολιτικό έργο πέραν του διαχειριστικού μάναζτμεντ, έως τότε όμως το εγχείρημα της «καινοτόμου διακυβέρνησης» θα μπορεί να προβάλλεται μέσω μικρών επικοινωνιακών τρικ.
Το πρώτο είναι η πανστρατιά των εξειδικευμένων υφυπουργών, 29 στον αριθμό, που η καινοτομία του ρόλου τους συνίσταται στο ότι δεν θα έχουν απλώς ένα γενικό πεδίο αρμοδιοτήτων, αλλά συγκεκριμένα projects με «μετρήσιμους στόχους» για να φέρουν εις πέρας.
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται παρά για μια αναβάθμιση του ρόλου των θεματικών Γενικών Γραμματέων σε επίπεδο υφυπουργού. Το αυτό ισχύει και με την πολυδιαφημισμένη κατάργηση των αναπληρωτών, αφού με βάση το «μοντέλο Μητσοτάκη», οι υφυπουργοί θα αναφέρονται απ’ ευθείας στο πρωθυπουργικό γραφείο και όχι στους προϊσταμένους τους.
Το δεύτερο τρικ είναι η μετατροπή του Μαξίμου σε… καγκελαρία – δηλαδή, η οργάνωση του πρωθυπουργικού Γραφείου, σε κέντρο αναφοράς και ελέγχου της διακυβέρνησης στο πρότυπο της γερμανικής καγκελαρίας, όπως θα προβλέπει το πρώτο νομοσχέδιο που θα φέρει η κυβέρνηση στην Βουλή.
Στην πραγματικότητα, και εδώ δεν πρόκειται παρά για θεσμοθέτηση της ήδη γνωστής έως τώρα λειτουργίας του πρωθυπουργικού επιτελείου – με την έξυπνη ενδεχομένως κίνηση ότι αίρονται θεσμικά οι μύθοι και οι σκιές περί του ρόλου των περίφημων «υπογείων του Μαξίμου».
Πέραν τούτων, η συγκρότηση του υπουργικού συμβουλίου Μητσοτάκη δεν ήταν παρά η επιβεβαίωση της εγκατάστασης του νεοφιλελεύθερου δόγματος στον πυρήνα της οικονομικής πολιτικής και η συνάντηση του πολιτικού μάρκετινγκ με τις απαιτήσεις των ιστορικών οικογενειών – και βαρονιών – της ΝΔ.
Ως προς το πρώτο σκέλος, οι τοποθετήσεις του Θεόδωρου Σκυλακάκη και του Γιώργου Ζαββού στις θέσεις των υφυπουργών για την Δημοσιονομική Πολιτική και για το Χρηματοπιστωτικό Σύστημα αντίστοιχα, είναι ενδεικτικές της φιλοσοφίας της κυβέρνησης.
Στις αμφιλεγόμενες τοποθετήσεις στο ευρύτερο οικονομικό επιτελείο σημειώνεται και η στελέχωση του υπουργείου Εργασίας. Ο νέος – και παλαιός – υπουργός Γιάννης Βρούτσης είναι εκείνος που χαρακτήριζε «επικίνδυνη αυταπάτη» τον κατώτατο μισθό των 750 ευρώ, ο δε υφυπουργός Νότης Μηταράκης βαρύνεται ο ίδιος ως εργοδότης με καταδίκη για αδήλωτη εργασία.
Στην εσωκομματική σημειολογία του κυβερνητικού σχήματος οι πρώτες καραμπόλες ήταν ενδεικτικές των δύσκολων ισορροπιών που καλείται να υπηρετήσει ως πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η πλέον ηχηρή περίπτωση ίσως ήταν εκείνη της Ολγας Κεφαλογιάννη. Της προτάθηκε το υπουργείο Τουρισμού, εκείνη επέμεινε να πάρει μαζί και το Πολιτισμού και όταν η απαίτηση δεν έγινε δεκτή, επέλεξε να μείνει εκτός κυβέρνησης.
Στην επιμονή άλλης εσωκομματικής βαρονίας, εκείνης του σαμαρικού μπλοκ, αποδίδεται και η τελική υπουργοποίηση του Μάκη Βορίδη έστω και στο σχετικά «χαμηλόβαθμο» υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Μέχρι αργά το βράδυ της Κυριακής, οι πληροφορίες έφεραν τον Μάκη Βορίδη «κομμένο» από την κυβέρνηση καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ήθελε δύο στελέχη της σκληρής ακροδεξιάς πτέρυγας εντός της κυβέρνησής του. Οι πληροφορίες, ωστόσο, αναφέρουν ότι η απαίτηση Σαμαρά, τέθηκε με τελεσιγραφικό τρόπο.
Αυτή θα είναι η νέα κυβέρνηση που έχουμε. Ο Θεός να είναι μαζί μας για να αντέξουμε τους πειρασμούς τους.
