Υπερήφανες σκέψεις, πολλοί λογισμοί,
να κτυπούν το μυαλό, να το τρυπάνε,
να ζητάνε σημείο απλό κι αδιανόητο…
Ναι, το φως σου θέλω να δω!,
έστω μια ακτινούλα, μια λάμψη,
απλή, ταπεινή ,αγάπης φώτισμα.
Το φως σου θέλω να δω! σήμερα,
μέσα από τα δάκρυα του κόσμου
και το αθώο χαμόγελο των παιδιών.
Το φως σου θέλω να δω! τώρα Χριστέ Μου,
αυτές τις μέρες, τώρα που πονάμε,
τώρα μας λείπεις πιο πολύ.
Και να! ήρθε και πάλι… ήσυχα κι απλά,
στο ολοφώτεινο πρόσωπο του μικρού παιδιού,
που στο πρόσωπό του είδα το φως της φτώχειας.
Ναι ,είδα το φως! και τη φτώχεια να ζητά την αγάπη
και να παρακαλεί για κατανόηση και συμπόνια κι ελπίδα,
χιλιάδες αστεράκια θαλπωρής και συμπαράστασης.
Το φως σου θέλω να δω! το ήθελα πάντα, πολλοί το ζητούν …
να το έχουμε στη ζωή μας, σοφό και συνετό οδηγό
και Εσύ, δε μας το στερείς, μας το δείχνεις καθημερινά,
εκεί, στου πόνου και της οδύνης τα μέρη.
Ένα μικρό αφιέρωμα στον Παπά-Γιάννη Πίτερη και την Μαρία Λιονή, δύο φωτεινές μορφές του Ρεθύμνου ,αγωνιστές, που σε χρόνια δύσκολα ,αγκάλιασαν με το φως της Αγάπης του Χριστού Μας, τα παιδιά της ορφάνιας και της φτώχειας, στην «Παιδική στέγη» Αγίου Νικολάου. Η προσευχή μας σε όλους, που προσέφεραν εαυτόν για την ανακούφιση των παιδιών.
