ΤΟΥ ΜΑΝΟΥΣΟΥ ΚΛΑΔΟΥ
Με αφορμή την φετινή παγκρήτια γιορτή κίτρου που έγινε στο χωριό μου, το Γαράζο Μυλοποτάμου, οφείλω να δηλώσω για ακόμα μία φορά την αγωνία μου για την καλλιέργεια της κιτριάς και την παραγωγή κίτρων.
Δεν μιλάμε πια για κίνδυνο να χαθείαυτήη καλλιέργεια από την Κρήτη. Είναι ήδη,σχεδόν ανύπαρκτη. Στο Γαράζο έχουν μείνει όλοι και όλοι τρεις κιτροπαραγωγοί. Ο άλλοτε τεράστιος κιτρώνας του κάμπου του Μυλοποτάμου έχει αλλάξει καλλιέργειες και κινδυνεύει από την αλόγιστη ανάπτυξη της κτηνοτροφίας. Το αρχαιότερο εσπεριδοειδές της Ελλάδας, είναι στα πρόθυρα της απόλυτης εξαφάνισης.
Οπότε, το θέμα δεν χωράει καμιά αναβολή. Ή θα ληφθούν πρωτοβουλίες ή θα κλείσει αυτό το κεφάλαιο της ιστορίας, του πρωτογενή τομέα της οικονομίας στο νησί μας.
Και είναι κρίμα, όχι για συναισθηματικούς λόγους αλλά για ουσιαστικούς. Το προϊόν αυτό έχει τεράστια ζήτηση και στην εγχώρια αλλά και στην διεθνή αγορά. Όσο κίτρο και αν παράγεται, όλο θα πωλείται. Ο φλοιός, η σάρκα, η υπόξινη κάψα του, ακόμα και τα φύλλα του δέντρου, είναι περιζήτητα στην γαστρονομία, στην φαρμακευτική, την αρωματοποιία, την τυποποίηση προϊόντων, την παράγωγή αιθέριων ελαίων.
Η επανεκκίνηση της καλλιέργειας του κίτρου θα ήταν μια ισχυρή οικονομική ενίσχυση της τοπικής οικονομίας. Και παρά του ότι αυτό μπορεί εύκολα να αποδειχθεί με μια μικρή έρευνα αγοράς, τελικά κανένας δεν κάνει τίποτα ουσιαστικό. Μόνο ο πολιτιστικός σύλλογος του χωριού μου ασχολείται, συνεχίζοντας την πιο ιστορική πολιτιστική γιορτή του Ρεθύμνου, κυρίως γιατί έχει την φήμη και με αφορμή την υλοποίηση της να θέτει κάθε Αύγουστο το θέμα της εξαφάνισης του προϊόντος.
Η εξαφάνιση της καλλιέργειας του κίτρου είναι ένα τεράστιο λάθος για την Κρήτη και την Ελλάδα. Ελπίζω αυτό να το καταλάβει και η αρμόδια πολιτική ηγεσία αλλά και κάθε άλλος φορέας. Κυρίως οι αγρότες. Που μέσα από το κίτρο, και το ξέρω αυτό καλά γιατί το έζησα όλα τα χρόνια που μεγάλωνα στο χωριό μου, δεν θα πεινάσουν ποτέ!
