“υπάρχουν άραγε κακές συγκυρίες η δύσκολες προκλήσεις ?
Τι καλό μπορεί να διδάξει η εμφάνιση του Covid 19, σε μια κλειστή κοινωνία όπως το Ρέθεμνος μας ?”
Χθες δημοσιεύθηκε σε Ρεθεμνιώτικη ανοιχτή ομάδα μια ανάρτηση, που μου έδωσε την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω και ένα καλό που έφερε μαζί του ο Covid 19. Μας χάρισε την πολυτέλεια να απολαμβάνουμε περισσότερο διαθέσιμο ελεύθερο χρόνο, λόγω της αποχής από τις συνηθισμένες καθημερινές μας δραστηριότητες, για όσο διαρκεί η καραντίνα . Έτσι με αφορμή την ανάρτηση στο fb προβληματίσθηκα ,άρχισα να σκέπτομαι καταστάσεις που πριν δεν είχα καιρό να σκεφθώ, αναρωτώντας τον εαυτό μου, μήπως είναι καλό να φιλοσοφήσω κάποιες σχέσεις μου με τους συνανθρώπους μου, με τη φύση με το περιβάλλον γενικά και μήπως χρειάζεται να αναθεωρήσω κάποιες στάσεις μου? Αρχικά διαλογίσθηκα πάνω σε κοινότυπα ερωτήματα όπως:
‘’Προς τα που πάει η κατάσταση; Μήπως έφθασε το τέλος του κόσμου? Ποιος είναι ο ρόλος μου σ αυτή την κρίση, σαν πολίτης μιας ιστορικής πόλης με κύρος και αίγλη ;Μήπως είμαι υπερκαταναλωτική? Λίγο εγωπαθής ίσως? Ποια είναι η ευθύνη μου ως προς τον εαυτό μου και ως προς την κοινωνία; Προς το ΕΣΥ που δέχεται την μεγάλη πρόκληση σαν Σωτήρας? Ποιες θα πρέπει να είναι οι προτεραιότητες μου ενωτικές η διχαστικές ? με τι κριτήρια ατομικά η συλλογικά? Έχω άραγε επιλογές σαν ανθρώπινη ύπαρξη ,να χειρισθώ την πανδημία ? τι ρόλο θα μπορούσε να παίξει η ταπεινότητα μου σ αυτή την κρίση που μας βλέπει όλους ίσους? θα μπορούσα μένοντας σε απομόνωση , προστατευμένη να δείξω συμπόνια προς τους πάσχοντες χωρίς διακρίσεις? μπορώ να διατηρώ αίσθημα αισιοδοξίας για το μέλλον? Είμαι αρκετά εξωστρεφής? Τι έχει σ εμάς τους θνητούς να μας μηνύσει η έξαρση της πανδημίας? Πως θα μπορούσα να ενδυναμώσω το ανοσοποιητικό μου ? Γυμνάζω το σώμα μου για να το ενισχύσω? Μήπως θα μπορούσα να εκλάβω την πανδημία και σαν μια διδακτική εξάσκηση προς την εξέλιξή μου σε ανώτερες σφαίρες, σύμφωνα με τα ιδεώδη της αρετής ? και πως θα μπορούσα να συμβάλλω ατομικά ώστε ο στόχος της καλυτέρευσης μου να γίνει πραγματικότητα όχι μόνο σε ατομικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο ?’’
Κατέληξα λοιπόν ότι πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μας, σαν “μεγάλες δυσκολίες”, είναι αυτά που πραγματικά μας προχωρούν. Άρα δεν υπάρχουν κακές στιγμές αλλά δύσκολες προκλήσεις…που αν τις αντιληφθούμε με έξυπνο τρόπο μας αναβαθμίζουν ,γιατί μας παρέχουν την ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι»
ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΛΙΟΝΗ
Πιστεύω μέρος της πρόκλησης της σημερινής πανδημίας μπορεί να είναι προτάσεις σαν αυτή του Κυρίου Λιονή ,γιατί μέσα από αυτήν ,μας δίνεται η ευκαιρία να σφυρηλατήσουμε τη συνοχή την εξωστρέφεια και την αναβάθμιση σαν κοινωνία σαν τόπος, σαν νησί και να μας μιμηθούν και άλλες περιοχές στον πλανήτη.»
Έτσι θα μπορέσουμε με όσο το δυνατόν υψηλότερο αίσθημα υπευθυνότητας, να ξεπεράσουμε την κρίσιμη κατάσταση με συνειδητότητα και ενσυναίσθηση. Όταν με το καλό σε 10 περίπου μήνες θα βγούμε από αυτή την συγκυρία να έχουμε όσο το δυνατόν λιγότερες καταστροφές και την αίσθηση ότι δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό για εμάς κ αι για την κοινωνία μας .Διαφορετικά σε 10-12 μήνες θα πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι από ντροπή, και να μετράμε τη ζημιά που θα έχουμε προξενήσει στους συνανθρώπους μας, εξ αίτιας τυχόν ξεροκεφαλιάς ανευθυνότητας η επιπολαιότητας .
Στην ευέλικτη ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ αυτή πρόταση Κυρίου Λιονή ,που μας καθιστά σχεδόν όλους μας υπεύθυνα εμπλεκόμενους και αλληλοπεριχωρούμενους σ αυτή τη δράση, ανακοίνωσε ο ίδιος oτι : ‘’εστιάζει στη δημιουργία «πρώτης γραμμής» που θα αποτελέσει ένα τείχος προστασίας των δημόσιων δομών υγείας. Η διαδικασία και τα μέτρα προστασίας, αναμένεται να περιορίσουν την εξάπλωση προσφέροντας κυρίως μεγαλύτερη βεβαιότητα για τα κρούσματα, ασφάλεια στους πολίτες και καλύτερη φροντίδα των περιστατικών που βρίσκονται στην οικία τους. Θεωρεί ότι «Ένα μεγάλο μέρος των κινητών μονάδων θα πρέπει να πηγαίνει στις αγροτικές περιοχές, γιατί και αυτός ο πληθυσμός αξίζει της φροντίδας και πρέπει μια που ανήκει στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, λόγω απόστασης από τα κέντρα αντιμετώπισης »’’.
Θεωρώ ως αυτονόητο ότι ο κύριος Διδάκτορας Καθηγητής Κυρίος Λιονής που εμπνεύσθηκε το σχέδιο, θα έχει ηγετικό ρολό στον συντονισμό όλων των παραπάνω επιχειρήσεων μαζί με την Ιατρική Εταιρεία Κρήτης, το ΙΤΕ και τα Πανεπιστήμια κλπ. συναφείς φορείς .
Μέσα από την δράση Λιονή, μπορούμε να δείξουμε σαν πόλη, με ποιον τρόπο αναδύεται η συλλογική σοφία και πως διαχέεται με εξωστρέφεια και ταπεινότητα, σηματοδοτώντας πανανθρώπινες ηθικές αξίες αρετής στην οικουμένη. Μια πρακτική που έχουν εφαρμόσει οι προγονοί μας πολλές φορές αυτό στο παρελθόν. Γιατί να μην γράψει ο ιστορικός του μέλλοντος ότι μπόρεσε, παίρνοντας την σκυτάλη να το συνεχίσει και η δική μας η σειρά ? δηλαδή εμείς οι σημερινοί Ρεθεμνιώτες γιατί να μην γίνουμε συλλογικά πρωταγωνιστές για άλλη μια φορά στην εξέλιξη της ιστορίας?
Έτσι θα εκλάβουμε την πανδημία σαν μια πρόκληση που προέρχεται από την Ενιαία Συμπαντική Πηγή Όλων ,με σκοπό να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, να μας σπρώξει να επαν-ευθυγραμμίσθουμε με την αρετή και το πνεύμα της ύπαρξής μας .
ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΟΝ COVID 19 ?
...Η εναρμόνιση πνευματικότητας(που έχει σχέση και με την ευαισθησία ίσης αντιμετώπισης της πανδημίας υπέρ των αδυνάτων κυρίως) και επιστημονικής αντιμετώπισης(που έχει σχέση με τα τελευταία τεχνολογικά επιτεύγματα κυρίως ) αποτελεί σήμερα αναγκαία συνθήκη ισορροπίας !!!Αναγκαία συνθήκη γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ύλη αλλά έχει και ψυχή ,στην οποία υπάγονται παράγοντες που έχουν τεράστια σχέση με την κατάσταση ισορροπίας της υγείας του. Αν λοιπόν υπάρχει φροντίδα τόσο για την υλική/σώμα αλλά εξ ίσου και για την αυλή /ψυχική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, επιτυγχάνεται ισόρροπη θωράκιση του ανοσοποιητικού συστήματος. .
Αυτή η πρόταση απαιτεί συνέργειες, συγκλίσεις πολύπλευρων ολιστικών αντιμετωπίσεων , με συνεργασίες μιας πολυμορφίας ειδικοτήτων σε διάφορα μήκη και πλάτη όπως (γιατροί, νοσηλευτές ,εθελοντές ψυχολόγοι, διανοούμενοι,, πνευματικοί, ,ιερείς ,yoga teachers,personal trainers, εικαστικοί, εκπαιδευτικοί, φιλόσοφοι,, πολιτικοί, οικονομολόγοι, κοινωνικοί αναλυτές, ιδρύματα τέχνης σωματεία παραδοσιακού χορού/ τραγουδιού κλπ),.Οι σχέσεις που θα προκύψουν από αυτές τις συνεργασίες ,θα συντελέσουν ώστε να ενεργοποιηθεί πολύ δυναμικά το ανοσοποιητικό σύστημα, όλων των εμπλεκομένων ,και θα το θωρακίσουν πολύ γερά από γύρω γύρω, καθώς κάθε ειδικότητα θα βάζει ένα λιθαράκι .Έτσι θα παρουσιάσει απίστευτη ανθεκτικότητα ,σαν ανοσοποιητικό σύστημα μιας ενιαίας συλλογικής οντότητας, που ούτε μπορούμε να το φαντασθούμε τι σημαίνει αυτό για το όφελος του εαυτού μας ατομικά και της πόλης μας συλλογικά .
ΜΠΟΡΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ?
Θα αναρωτηθείτε δικαιολογημένα, γιατί όχι μόνο γιατροί? τι δουλειά έχουν οι πνευματικοί οι καλλιτέχνες κλπ ειδικότητες? Κάθε ειδικότητα είναι σημαντική και έχει το ρόλο της. Πχ αν ακούσουμε τον εμπνευσμένο λόγο του φωτισμένου αρχιεπισκόπου μας στις 25/5/20 ενθαρρύνοντας τους πιστούς να μην αισθάνονται μόνοι,, προσφέρει συγχρόνως ελπίδα ανακούφιση και ψυχραιμία, σε έναν μεγάλο πληθυσμό του νησιού, ενισχύοντας χαρακτηριστικά πεποιθήσεων που αν τα απωλέσουμε περνάμε σε κατάσταση πανικού, όπου το ανοσοποιητικό μας σύστημα εξουδετερώνεται παραλύει και καταρρέει. Ο Μέγας ιεράρχης ενθαρρύνει τους ανθρώπους να είναι χαρούμενοι, διώχνοντας το φόβο της εγκατάλειψης, και το όφελος αυτής της παρότρυνσής του επιβεβαιώνεται από τη σύγχρονη νευροφυσική, που απέδειξε ότι καταστάσεις χαράς και αισιοδοξίας ενδυναμώνουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα.
Η απάντηση που αφορά την συνεργασία ειδικοτήτων είναι απλή, κάθε άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπισθεί σαν μια ιδιαίτερη περίπτωση. Δεν μπορεί η ιατρική σήμερα να υποβαθμίζεται όταν στον 21ο αιώνα μερικοί γιατροί χωρίς ενσυναίσθηση του ρόλου τους, από άγνοια, γιατί έτσι τους έμαθαν κάποιοι άλλοι δάσκαλοί τους , πάνε στα τυφλά ράβοντας σαν μοδίστρες με το ίδιο πατρόν για όλους . Αυτοί επειδή δεν έμαθαν να φθάνουν στην αιτία της πάθησης ,προσπαθούν να ναρκώσουν τα συμπτώματα. Αυτό σημαίνει επιβάρυνση πολλές φορές για τους πάσχοντες προκαλώντας πρόσθετη δυσλειτουργία στην υγεία . Είναι λοιπόν καιρός να αναβαθμισθούν οι λειτουργοί της υγείας όσον αφορά την εξωστρέφεια, να αντιμετωπίσουν τον πάσχοντα σαν ιδιαίτερη περίπτωση, και να κάνουν συνέργειες με ειδικούς από διαφορετικούς επιστημονικούς η συναφείς χώρους . Και να αναγνωρίσω εδώ ,ότι ο Ανδρέα ς Ξανθός έδρασε προς μια υγιή κατεύθυνση με αποτέλεσμα να γίνει ένα μεγάλο βήμα προς αναβάθμισης του συστήματος υγείας και είναι πραγματικά θλιβερό που απομακρύνθηκε από τη νέα κυβέρνηση, γιατί θα μπορούσε να φανεί ιδιαίτερα χρήσιμος στην παρούσα συγκυρία.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ?
Λίγο παρακάτω δίνονται εξηγήσεις για τον ρόλο της τέχνης ( Bolwerk A.2014 “How Art Changes Your Brain”. ,Limb,Braun, 2008 “Neural substrates of spontaneous musical performance”)Η τέχνη με λίγα λόγια είναι δημιουργία. Δημιουργεί στιγμιαία έμπνευση, όπου στο εκάστοτε για εμάς παρόν, παράγεται έντονη αλληλεπίδραση του συνειδητού με το συλλογικό ασυνείδητο(intuitive mind). Το κάθε πέρασμα -πήγανε έλα -μεταξύ αυτών των δυο διαστάσεων, δυναμώνει μεταξύ των άλλων ωφελειών και το ανοσοποιητικό μας, μας κάνει περισσότερο ανθεκτικούς.
Αν παραμείνουμε λοιπόν ενεργοί χρήσιμοι και δραστήριοι καλλιτεχνικά , αν απομακρυνθούμε από το φόβο μας για το αν θα επιζήσουμε η θα πεθάνουμε ,θα δώσουμε τον χώρο στο νου μας να κάνει τη δουλειά του, δηλαδή να ενεργοποιήσει στο σώμα, τις αυτόματες λειτουργίες αποκατάστασης της ισορροπίας στην υγεία μας.
Θ άθελα να συγχαρώ όλους τους συμπολίτες μου που γράφουν ποιήματα μουσική μαντινάδες δοκίμια, γιατί όχι μόνο ενδυναμώνουν τον εαυτό τους ,και τον απομακρύνουν απ’ τον χειρότερο κορονοιο που είναι ο «φόβος», αλλά κάνουν καλό και σε εμάς , δίνοντας μας το καλό παράδειγμα να τους μιμηθούμε ν ασχοληθούμε με την τέχνη, το χορό, φιλοσοφία την αλληλεγγύη τη ζωγραφική κλπ για να γίνουμε πιο ανθεκτικοί.
Ας ευχηθούμε να δεχθούν την πρόταση τα θεσμικά όργανα και να αποδεχθούμε και εμείς να συμμετάσχουμε σαν πόλη, να χορέψουμε στην επικουρία τελετουργική πρόσκληση εν συναίσθησης του κορυφαίου καινοτόμου συμπολίτη μας . Την ευκαιρία μας να δείξουμε, τι θαύματα μπορεί να χαρίσει η αγάπη που συνδέει τους κάτοικους μιας πόλης όταν κυριαρχήσει στις σχέσεις τους η μόνη Σοφία, αυτή της ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗΣ !
