Ζούμε πραγματικά ανεπανάληπτες, πρωτόγνωρες, ξεχωριστές στιγμές… Με καρδιά υποτακτική υπακούμε στις οδηγίες που μας δίνονται σε σχέση με το ότι είμαστε κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας, μέχρι να περάσει το κακό.
Πότε θα συμβεί αυτό; Κανείς δεν ξέρει… Κι αυτό είναι το χειρότερο από όλα… Αυτή η αβεβαιότητα είναι που μας κρατά σε μια αγωνία από τη μια κι από την άλλη, ο τρόπος που προβάλλουν τα ΜΜΕ τις σχετικές ειδήσεις με τον κορονοϊό Covid-19, τρομάζει ακόμα περισσότερο.
Μα, θα μου πείτε, η δημοσιογραφία, τέτοιες ώρες είναι ότι το καλύτερο. Δεν αντιλέγω, αλλά η ένσταση μου έχει να κάνει με τον τρόπο που αυτή γίνεται και τη σοβαρότητα που έχει.
Η συνεχής επανάληψη και οι «εικονογραφήσεις» του ιού, για να καλύπτουν το τηλεοπτικό κενό της εικόνας, μεγεθύνει τον φόβο στο υποσυνείδητο και δημιουργεί άγχος και φόβο, δυο αρνητικά συναισθήματα που αν φωλιάσουν μέσα μας, όπως λένε οι ειδικοί, θα φέρουν άλλα, πολύ μεγαλύτερα προβλήματα στην υγεία μας.
Η ΕΣΗΕΑ έχει καλέσει τους επαγγελματίες δημοσιογράφους, να σταθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων. Να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και να διαχειρίζονται υπεύθυνα την είδηση που εκτιμούν ότι μπορεί αν ενδιαφέρει τους συνανθρώπους μας.
Αλλά, αναρωτιέμαι, είναι αρκετό αυτό; Η ζωή έχει δείξει πως δεν είναι. Πάντα υπάρχουν εκείνοι που, είτε με δική τους πρωτοβουλία, είτε με την παρότρυνση και εντολή του αρχισυντάκτη τους, θα αρέσκονται στις υπερβολές και τις μεγεθύνσεις αληθινών γεγονότων που ίσως και να έχουν μικρή αξία.
Φυσικά δεν θα κάνουμε μαθήματα δημοσιογραφίας εμείς, αν και τα 35 χρόνια που ζήσαμε μέσα στο χώρο, μας επιτρέπουν να έχουμε την άποψη μας και να την υπερασπιζόμαστε με ασφάλεια.
Αναμφίβολα τα πράγματα είναι ιδιαίτερα δύσκολα αυτή την χρονική περίοδο. Και οι αριθμοί των νεκρών που ανακοινώνονται κάθε απόγευμα από τον καθηγητή λοιμωξιολόγο κ. Τσιόδρα, μοιάζουν με μαχαιριές. Ευτυχώς που ο άνθρωπος είναι ήρεμος και μας μεταδίδει μια συγκρατημένη αισιοδοξία τεκμηριωμένα, κάτι που όλοι έχουμε ανάγκη. Στην περίπτωση του ισχύει αυτό που λέμε, ότι, αν δεν τον είχαμε έπρεπε να τον εφεύρουμε.
Τι κάνουμε, λοιπόν; Πώς αντιμετωπίζουμε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση; Καταρχήν, ας διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας. Το χρωστάμε στον εαυτό μας και τους ανθρώπους μας.
Και ας συνεχίσουμε να ακολουθούμε τις οδηγίες που μας δίνονται. Δεν βγαίνουμε έξω, παρά μόνο αν υπάρχει μεγάλη ανάγκη, παίρνοντας τα αναγκαία μέτρα προστασίας και έχοντας πάντα μαζί μας τα απαραίτητα έγγραφα ή το SMS που συστήνεται από την Πολιτική Προστασία σ’ αυτές τις περιπτώσεις.
Και προσπαθούμε να διατηρήσουμε ψηλά το ηθικό μας. Επικοινωνούμε με τους γνωστούς μας και τους φίλους μας, μέσω τηλεφώνου ή Viber ή άλλων εφαρμογών. Ευτυχώς που διαπιστώνουμε ότι η τεχνολογία λειτουργεί στην πλειοψηφία της, προς τη σωστή κατεύθυνση. Ας την αξιοποιούμε με το σωστό μέτρο και όχι υπερβολικά.
Μέχρι στιγμής τα δίκτυα κινητής και σταθερής τηλεφωνίας, αποδεικνύονται αξιόπιστα. Και σε πολλές περιπτώσεις, κάποια από αυτά συμμεριζόμενα τις αυξημένες ανάγκες των συνδρομητών τους, δίδουν και παραπάνω χρόνο ή επιπλέον μεγαμπάιτ για πρόσβαση στο διαδίκτυο.
Ας ξαναθυμηθούμε λοιπόν πως οι άνθρωποι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Πάντα τους χρειαζόμαστε, αλλά τέτοιες δύσκολες ώρες, αυτό γίνεται ακόμα πιο αισθητό και αναγκαίο.
Και ας γίνουμε πιο κοινωνικοί, ας μοιραζόμαστε, από ένα καλό λόγο ενθάρρυνσης, μέχρι ένα πιάτο φαγητό. Θα τα καταφέρουμε. Το κακό θα περάσει όσο χρόνο κι αν χρειαστεί.
Την επόμενη μέρα που θα μετρηθούμε θα ήταν ωραίο να διαπιστώσουμε με χαρά ότι όλοι είμαστε εδώ, υγιείς και δυνατοί συνεχίζοντας να δίνουμε τον αγώνα μας με αξιοπρέπεια. Ας μας βρει αισιόδοξους και χαμογελαστούς. Μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ας το προσπαθήσουμε τουλάχιστον!
