Στις 8 Νοεμβρίου, η Τράπεζα της Αγγλίας και η Deutche Bank ανακοίνωσαν ότι, πιθανόν, μια ‘βαθιά και μακρά’ ύφεση ξεκίνησε στην Αγγλία. Η Τράπεζα της Αγγλίας, επίσης τόνισε ότι δεν αποτελείται από ‘παλαβούς με την ύφεση’. Μάλλον εννοούσαν ότι πρέπει να τους πάρουμε στα σοβαρά τώρα που θα πάρουν και άλλα μέτρα.
Καθώς το ‘καλάθι του Αγγλικού νοικοκυριού’ κρεμάται στο κλαδί του 15% του πληθωρισμού, και οι φορολογικές αυξήσεις αιωρούνται πάνω από τα σκυμμένα κεφάλια μας, ολοένα και περισσότερες περιοχές μετατρέπονται σε ‘διατροφικές ερήμους’, τις οποίες, τα Αγγλικά σούπερ-μάρκετ καλούνται να ‘ενυδατώσουν’. Ταυτόχρονα, το real estate κλαίει και οδύρεται καθώς οι τιμές των ακινήτων πέφτουν.
Έχω μάθει πια να βλέπω την πολιτικό-οικονομική κατάσταση της χώρας που με φιλοξενεί σαν μια φουρτουνιασμένη θάλασσα. Τα θεόρατα κύματα της ήδη υπάρχουσας μακράς ύφεσης χτυπάνε χρόνια τώρα όσους από εμάς είμαστε στα ανοιχτά με ένα μισθό μεγάλο σαν καρυδότσουφλο. Τα υπερωκεάνεια μόλις έχουν αρχίσει να κουνιούνται λίγο και οι καραβοκύρηδες τους ανασήκωσαν το φρύδι à l'anglaise, λέγοντας:
‘Μήπως ήταν κύμα αυτό, dear, ή μήπως ήταν ιδέα μου;’
Αυτό που εμείς οι Έλληνες ονομάζουμε ‘μεγάλη ύφεση’, μια μεγάλη και μακροχρόνια οικονομική ύφεση, στην Αγγλική γλώσσα το ονομάζουν ‘Depression’, και το διαχωρίζουν από την ελαφρύτερη ‘Recession’.
Νομίζω ότι οι προαναφερθείς ιδιοκτήτες μεγάλων μισθών και άλλων ωραίων, έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, καθότι τα κύματα τους φαίνονται διαφορετικά από ότι στο υπόλοιπο 90% των ιδιοκτητών τσοφλιών, που εδώ και χρόνια νομίζουμε ότι είμαστε πρωταγωνιστές στο ‘Χαβάη 5-0’.
Ίσως και να διστάζουν οι μεγάλοι εκεί ψηλά να χρησιμοποιήσουν την λέξη Depression. Ίσως και να μη θέλουν να χρησιμοποιήσουν την ίδια λέξη που στην Αγγλική γλώσσα χρησιμοποιείται για την ψυχολογική ασθένεια που λέγεται κατάθλιψη. Ίσως γιατί όπως και στην κλινική κατάθλιψη, ο πάσχων πρέπει να το δει και να το παραδεχτεί ότι πάσχει και χρήζει βοηθείας.
Από κοντά, από σχεδόν άμεση επαφή με το οικονομικό κύμα, τα συμπτώματα είναι εμφανή εδώ και χρόνια. Η νεκρή αγορά, οι τράπεζες τροφίμων και οι ουρές έξω από αυτές, το ετοιμοθάνατο NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας), οι περικοπές στις κοινωνικές παροχές.
Όχι, δεν υπερβάλω, τις ουρές πενήντα μέτρων έξω από τις τράπεζες τροφίμων τις έχω δει με τα μάτια μου. Επίσης, συχνά λαμβάνω μηνύματα από το ιατρείο που ανήκω:
‘Μην έρθετε, και μη μας τηλεφωνείτε. Είμαστε ‘γεμάτοι’’.
Άλλοτε πάλι, λαμβάνω μηνύματα από το τοπικό νοσοκομείο:
‘Μην έρθετε, εκτός και αν είναι βέβαιο ότι πεθαίνετε. Είμαστε ‘γεμάτοι’’.
Εκεί ψηλά, στα ‘φυλλώδη προάστεια’ του Λονδίνου, τα κύματα μόλις έχουν αρχίσει να ταρακουνάνε τα τρυφερά ποδαράκια των πολιτικών, οικονομολόγων, και επενδυτών. Η λίρα πέφτει, η χώρα μοιάζει με ακυβέρνητο πλοίο, καθώς αλλάζει πρωθυπουργούς σαν τα πουκάμισα.
Θα έλεγε κανείς ότι αιτίες της φουρτούνας είναι η πανδημία, και ο Ρώσσο-Ουκρανικός πόλεμος.
Μου κάνει εντύπωση λοιπόν, όταν η λέξη Brexit επανέρχεται στην επιφάνεια και χρησιμοποιείται ως αποδιοπομπαίος τράγος. Οι υποστηρικτές της Ευρώπης τα ρίχνουν στους θιασώτες του Brexit για την αθλιότητα της χώρας. Οι θιασώτες με τη σειρά τους, τα ρίχνουν στην Ευρώπη και φοβούνται μην ανατραπεί το Brexit.
Τον Σεπτέμβριο, ο Rees-Mogg ήθελε να ξεφορτωθεί περίπου 2500 Ευρωπαϊκούς νόμους. Σήμερα ακούσαμε ότι είναι τουλάχιστον άλλοι 1400. Ως γνωστό, η Αγγλία δεν έχει ένα ενιαίο συνταγματικό έγγραφο με τους δικούς της νόμους. Η Ευρώπη φταίει;
Καθώς αρμενίζουμε με τα τσόφλια μας, αυτά φαντάζουν ανούσια.
‘Τι κάνουμε τώρα;’ ρωτάμε τους νομοθέτες.
‘Σκάσε και κολύμπα!’ μας απαντάνε.
