Στη χώρα που οι ιδεολογικές μάχες πολλάκις εξαντλούνται στη θέσπιση ενός νόμου και όχι στην εφαρμογή του, η αντιμετώπιση του «χρυσαυγιτισμού» και των πολιτικών επιγόνων του ήταν εύλογο να αποτελέσει αντικείμενο νομοθετικής ρύθμισης και κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης. Κατά πόσον, όμως, τέτοιες «πρωτοβουλίες» σε ύποπτο πολιτικά χρόνο (δηλαδή λίγους μήνες πριν τις εκλογές) καταδεικνύουν ότι οι ποικιλώνυμοι ταγοί μας κόπτονται πράγματι για την «προστασία» του δημοκρατικού πολιτεύματος; Σε ποιο βαθμό τέτοιες ρυθμίσεις κινούνται εντός του Συνταγματικού πλαισίου και τίνι τρόπο δύνανται να αποδειχθούν λυσιτελείς; Εντέλει η Δημοκρατία καθίσταται «μαχόμενη» απαγορεύοντας τη συμμετοχή περιθωριακών πολιτικών κομμάτων στις εκλογές ή αναδεικνύοντας τη φαιδρότητα όσων ηγούνται τέτοιων σχηματισμών και εκπαιδεύοντας τους πολίτες να ψηφίζουν ορθολογικά και όχι θυμικά;
Τα ανωτέρω ερωτήματα, μάλλον, δεν απαντήθηκαν στη βουλή όταν το σύνολο σχεδόν των κομμάτων βερμπάλιζαν για την υιοθέτηση όλο και πιο αόριστων ρυθμίσεων, διευρύνοντας ή σμικρύνοντας το δυνητικό πλαίσιο της συγκεκριμένης απαγόρευσης. Εντέλει σε ένα νομοσχέδιο που αφορούσε τα «συλλογικά συμφέροντα των καταναλωτών» και το «ρυθμιστικό πλαίσιο παλαίωσης οίνων» εισήχθη, άσχετη ούσα κατά περιεχόμενο, η περιώνυμη διάταξη που δίνει το δικαίωμα στον Άρειο Πάγο να απαγορεύσει ουσιαστικά τη συμμετοχή στις εθνικές εκλογές ενός πολιτικού σχηματισμού που είτε τα θεσμικά καθοδηγητικά όργανά του (πρόεδρος, γενικός γραμματέας, νόμιμος εκπρόσωπος, μέλη της διοικούσας επιτροπής) ή υποκρυπτόμενη πραγματική ηγεσία του έχουν καταδικασθεί – έστω και πρωτοδίκως – σε α) ισόβια κάθειρξη για οποιοδήποτε αδίκημα ή β) σε κάθειρξη για μια σειρά συγκεκριμένων αδικημάτων (όπως εσχάτη προδοσία, παραβίαση μυστικών πολιτείας, δωροδοκία πολιτικών προσώπων, εγκληματική οργάνωση κλπ) ή γ) σε οποιαδήποτε ποινή για εγκλήματα του Στρατιωτικού Ποινικού Κώδικα που επισείουν την ποινή ισόβιας κάθειρξης. Για να γίνει ακόμη πιο σαφές τι ψήφισε το ένδοξο ελληνικό κοινοβούλιο εάν ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε καταδικαστεί στις 16/1/1992 σε ποινή κάθειρξης για δωροληψία (άρθρο 159 ΠΚ) θα απαγορευόταν η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στις εθνικές εκλογές του 1993, ενώ εάν καταδικαστεί σε κάθειρξη ο Αλέξης Τσίπρας για παραβίαση κρατικού απορρήτου γιατί γνωστοποίησε δημοσίως τα ονόματα όσων παρακολουθούσε η ΕΥΠ (άρθρο 146 ΠΚ) θα πρέπει να τεθεί «εκτός νόμου» ο ΣΥΡΙΖΑ !!! Το γεγονός ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ υπερψήφισε (!) τη συγκεκριμένη διάταξη, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ την καταψήφισε γιατί το ρυθμιστικό πλαίσιο της δεν διατυπώνονταν ακόμη πιο αόριστα (!!!) είναι κάτι που καταδεικνύει την προφανή έκπτωση των πολιτικών αντανακλαστικών τους.
Για να μην παρεξηγηθούμε. Η απερίφραστη πολιτική καταδίκη της Χρυσής Αυγής και των επιγόνων της «Ελλήνων» πρέπει να είναι αυτονόητη και ομόθυμη. Εξίσου αυτονόητη πρέπει να είναι η ποινική καταδίκη όσων μελών των ανωτέρω σχηματισμών παραβιάζουν το νόμο. Τούτο, όμως, ουδόλως δίνει το δικαίωμα σε οποιονδήποτε να απαγορεύει συλλήβδην έναν πολιτικό σχηματισμό να κατέλθει στις εκλογές. Πόσω μάλλον αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσω της θέσπισης νόμων που σήμερα μπορεί να «φωτογραφίζουν» τον Κασιδιάρη, αλλά αύριο – υπό ανορθόδοξες και φανατισμένες πολιτικές περιόδους, αντίστοιχες με εκείνες που πολλές φορές έζησε τούτο το ταλαίπωρο έθνος (μη λησμονούμε ότι στις 4 Δεκεμβρίου 1916 εκδόθηκε στην Αθήνα ένταλμα σύλληψης του Ελ. Βενιζέλου για έσχατη προδοσία!) – μπορεί να φωτογραφίζουν ακόμη και τους εμπνευστές αυτής της «τροπολογίας».
Εν κατακλείδι, σε νομικό επίπεδο ο περιορισμός του εκλογικού δικαιώματος σύμφωνα με το άρθρο 51 παρ.3 του Συντάγματος απαιτεί αμετάκλητη ποινική καταδίκη και όχι πρωτόδικη. Σε πολιτικό επίπεδο, η δημοκρατία δεν φοβάται τον κάθε «Κασιδιάρη». Πρέπει, όμως, να λαμβάνει μέτρα και να αντιδρά στις πολιτικές του «χρυσαυγιτισμού». Τούτο σημαίνει ότι στο πολιτικό πεδίο πρέπει να κερδίζει στο επίπεδο των ιδεών και στο νομικό πεδίο να τιμωρεί τις ποινικώς κολάσιμες πράξεις. Η Χρυσή Αυγή, σκαρφάλωσε, στο πρόσφατο παρελθόν, σε διψήφια ποσοστά γιατί αφέθηκε ανενόχλητη στο πολιτικό πεδίο να λαϊκίζει και στο νομικό επίπεδο να τρομοκρατεί και δολοφονεί. Δεν θριάμβευσε εντός του κοινοβουλίου (αντιθέτως ευτελίστηκε). Επωάστηκε στις φτωχογειτονιές των μεγαλουπόλεων γιατί κάποιοι μεγαλόσχημοι είτε αλληθώριζαν πολιτικά προς αυτήν είτε γιατί τα όργανα του κράτους έκαναν τα στραβά μάτια. Το ότι δε θα συμβεί ξανά στο μέλλον δεν διασφαλίζεται με κανέναν νόμο. Εξαρτάται από τους πολίτες και τους πολιτικούς…
