Δυστυχώς, δεν υπάρχει κουλτούρα διαλόγου στην Ελλάδα, σε αντίθεση με την κεντρική Ευρώπη. Ο υπ. Δικαιοσύνης δεν συνδιαλέγεται, πολλούς μήνες πριν, με τους δικηγόρους, με αποτέλεσμα να υπάρχουν απεργίες – τροχοπέδη στην απονομή της δικαιοσύνης με τρισεκ. ώρες χαμένες. Άγγλος δικηγόρος έμεινε εμβρόντητος όταν πληροφορήθηκε πως η υπόθεση του (με αλληλοασφαλιστικό οργανισμό) αναβλήθηκε λόγω … απεργίας δικηγόρων. Στην Αγγλία είναι αδιανόητο να γίνει απεργία από δικηγόρους ή δικαστικούς υπαλλήλους διότι απλούστατα σέβονται τους θεσμούς. Στο Ελλαδιστάν – την χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας - μετά την δικτατορία ξεκίνησε μια καταιγίδα απεργιών για ψύλλου πήδημα με κόστος τρισ. ευρώ την κάθε χρονιά. Το τραγικό αποτέλεσμα ήταν η πτώχευση και τα μνημόνια. Όμως, τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα. Οι δικηγόροι έχουν τα σκήπτρα στον χορό των απεργιών και αυτό αποτελεί αρνητική ευρωπαϊκή πρωτοτυπία. Ας θυμηθούμε δύο χρόνια απεργίας επί προεδρίας Ζαφειρόπουλου για να μην μεταφερθούν τα δικαστήρια από την τρώγλη της Ομονοίας στην Ευελπίδων. Όλες οι αποχές ήταν μια τρύπα στο νερό, με ζημιές δισ. στους δικηγόρους και τους πελάτες. Χάθηκαν εκατ. ώρες δικών στα χρόνια της πανδημίας και σαν να μην έφτανε αυτό, ανεγκέφαλος υπουργός προχώρησε στον βιασμό του Ποιν. Κώδικα και με αλλαγές – έκτρωμα, τέθηκαν στο αρχείο 5.000 δικογραφίες, με απόλυση 11.200 επικίνδυνων κακοποιών. Γιατί άραγε δεν κάναμε τότε αποχή εμείς οι δικηγόροι, όπως επίσης και όταν υπουργός τοποθετήθηκε ένας μικροβιολόγος που 5 χρόνια απέτυχε παταγωδώς διότι δεν ήταν επιδεκτικός νομικού φροντιστηρίου και έριχνε στον κάλαθο των αχρήστων τις σωστές εισηγήσεις; Οι ζημιές που προκλήθηκαν από την τοποθέτησή του ήταν ανυπολόγιστες σε όλους τους τομείς. Γιατί άραγε δεν εναντιωθήκαμε στην κατάργηση του Ν. 1608/1950 περί καταχραστών του Δημοσίου; Γιατί άραγε εναντιωθήκαμε εκ λόγων σκοπιμότητος, επί 2 χρόνια, στην εκδίκαση των υποθέσεων εγκληματικών οργανώσεων (άρ. 187 παρ. 6 ΠΚ) με αποτέλεσμα να υπάρχει τώρα έμφραγμα με τεράστιο όγκο 400 ποινικών δικών; Άραγε οι δικηγόροι δεν νοιάζονται για τον ποινικό κολασμό των εγκληματιών και προτιμούν να κινδυνεύει η κοινωνία; Η κοινωνία θεωρεί ότι επεμβαίνουμε στο νομοθετικό έργο (πράγμα ανεπίτρεπτον) ασκώντας πιέσεις, και ότι διαιωνίζουμε τις υποθέσεις για λόγους εισπρακτικούς. Καλό θα ήταν να μελετήσουμε (δικηγόροι και συνδικαλιστές) τα συγγράμματα κορυφαίων δικαστικών (Νικόπουλου, Πρ. ΑΠ, «Στην υπηρεσία της δικαιοσύνης» και Εισαγγελέα Σανιδά, «Αγώνας και αγωνία για την δικαιοσύνη»). Όταν τα μελετήσουμε εμβριθώς, οφείλουμς στην συνέχεια να κάνουν αυστηρή αυτοκριτική γιατί ως συλλειτουργοί της δικαιοσύνης πρέπει να προτάσσουμε την ιδιότητα αυτή, έναντι των επαγγελματικών μας συμφερόντων. Ας αναλάβουμε όλοι τις δικές μας ευθύνες, με γνώμονα: να επιζήσει η δικαιοσύνη και όχι να λειτουργεί αυτή με χειροπέδες. «Γιατί όλα αυτά που ο καθένας μας κάνει από όσα ορίζουν οι νόμοι είναι συνεισφορά στην πόλη και τα κοινά» (Δημοσθένης).
