Χρόνια τώρα τα συστημικά κόμματα φωνάζουν πως ανεβαίνει η ακροδεξιά στην Ευρώπη. Μιλούν για ‘’τέρας’’ , ‘’ αυγό του φιδιού’’ . Εφιστούσαν την προσοχή γιατί ανέβαιναν τα ποσοστά τους μέχρι που σε κάποιες χώρες διεκδικούν πλέον ανοιχτά την εξουσία. Τα τρία πρώτα, κεντρώα και αυτή τη στιγμή μεγαλύτερες δυνάμεις στο Ευρωκοινοβούλιο (Χριστιανοδημοκράτες, Σοσιαλημοκράτες, Φιλελεύθεροι) και τα κόμματα που συνεργάζονται μαζί τους στις χώρες τις Ευρώπης σήκωναν το δάχτυλο και έδειχναν τις δυνάμεις εκείνες που συνεχώς μεγάλωναν, ως κακές και μυστηριώδεις. Τα θεσμικά κόμματα σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο όμως φαίνεται πως χρησιμοποιούσαν τα χέρια τους μόνο και μόνο για να δείξουν τους απέναντι και όχι να δουλέψουν. Αυτό αποδεικνύεται με τις μεγάλες κρίσεις που ακόμα τρέχουν χωρίς σταματημό. Με τη μεταναστευτική κρίση να ταλανίζει την Ευρώπη τώρα και μια δεκαετία και μια ΕΕ που δυσκολεύεται να ανακόψει της ροές, κατηγορώντας απλά την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, με τα τεράστια ζητήματα ασφάλειας που έχουν έρθει ξανά στο προσκήνιο αφού η θρησκευτική τρομοκρατία έχει δώσει βροντερό παρόν σε μεγάλα αστικά κέντρα της Ευρώπης, με την κλιματική αλλαγή που η Ευρώπη μοιάζει πλέον μικρή και ανήμπορη να ορθώσει ανάστημα μπροστά στις μεγάλες δυνάμεις που αρχίζουν να συσπειρώνονται απέναντι σε όλα τα Δυτικά εγχειρήματα (BRICS, Κίνα, Ρωσία) και που ενώ οι ίδιες ευθύνονται σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από την Ευρώπη για την κλιματική κρίση, έχουν εκβιάσει τη μικρή μπροστά τους Ευρώπη να πάρει μέτρα που οι ίδιες όχι μόνο δεν παίρνουν αλλά συνεχίζουν να παράγουν μεγεθύνοντας την οικονομία τους σε βάρος της Ευρωπαϊκής, εκμεταλλευόμενες το παγκόσμιο εμπόριο. Τα παραπάνω έρχεται να συμπληρώσει και η ενεργειακή κρίση όπου έχει φέρει κυρίως τα νοικοκυριά σε οριακό σημείο με πολλούς να μη μπορούν να έχουν ενεργειακή επάρκεια ενώ η βιομηχανία επωμίζεται τεράστιο βάρος μη μπορώντας να ανακάμψει εύκολα. Σε εγχώριο επίπεδο υπάρχουν επιπρόσθετα προβλήματα όπως στον πρωτογενή τομέα, στην υγεία κ.α.
Σε αυτή την κατάσταση έρχονται πλέον οι αντισυστημικές δυνάμεις και δείχνουν το πρόβλημα καταγγέλλοντας σήψη και ανεβάζοντας τους τόνους της συζήτησης. Όταν οι συστημικές δυνάμεις έχουν απομακρυνθεί από τον πολίτη είναι πανεύκολο για τις αντισυστημικές να τον αγκαλιάσουν, καθώς ο λαός θέλει αρχικά να τον ακούς και σε δεύτερο χρόνο να πεις έστω κάτι ελάχιστο για τα προβλήματα του. Να ξέρει οτι κάτι ακούγεται, κάτι που ο ίδιος δε μπορεί να πει. Ο θεσμικός δρόμος πρέπει να καθαρίσει και να επαναπροσδιοριστεί. Πρέπει να εκφράσει τον κόσμο και να πιστέψει ξανά στις αξίες της Δημοκρατίας και των Θεσμών που διέπουν τη Δυτική κοινωνία. Να βρει η Ελλάδα ξανά την εθνική και θρησκευτική της ταυτότητα αλλά αυστηρά μαζί με το λαό και όχι αφήνοντας τον μακριά. Όσα κόμματα ανέβουν ή κατέβουν στην εξουσία να έχουν τις Ευρωπαϊκές αξίες ως φάρο και από εκεί και πέρα να καθορίσουν πολιτική. Κάποια πράγματα όμως είναι αδιαπραγμάτευτα.
Ο Εμμανουήλ Δασκαλάκης είναι Αξιωματικός ΠΣ. Εισήλθε στη Σχολή Ανθυποπυραγών με κατατακτήριες εξετάσεις με πρώτο πτυχίο αυτό της Γεωλογίας. Εχει δύο μεταπτυχιακούς τίτλους (MBA & MSc Διαχείρησης Καταστροφών & Κρίσεων). Επίσης είναι απόφοιτος ΙΕΚ ‘’Στέλεχος Ασφαλείας Προσώπων και Υποδομών’’. Είναι εκπαιδευτής ΣΑΕΚ, ραδιοφωνικός παραγωγός και αρθρογράφος.
