Αλήθεια! τώρα που ζωγραφίζεις τον  Χριστό!

πες μου, ποιό μέρος, ποιά στιγμή,

σ΄ αρέσει πιο πολύ... κι έδειχνε τον Χριστό!

Μια ευλαβής μαθήτρια ρώτησε  για να μάθει,

το  όμορφο, απ΄ τα όμορφα ,το Φως,

 μα και των ουρανών και γης δημιουργό.

Κι έτσι, σαν ο χρωστήρας έπαιρνε,

άρωμα  απ΄ τ΄ άρωμά του,

φωνή ψιθύρισε   απαλά κι έγραψε.

Απ΄ τον  Χριστό, τι  είναι διαλέξω,

τί  να μ΄ αρέσει  πιο πολύ ,

υπάρχει κάτι το καλύτερο, για πες μου…

Κάθε πτυχή, κάθε γραμμή, το χρώμα ,

που ανάξια αφήνει ο χρωστήρας,

λάμπουν στης αγάπης, το ολόλαμπρο  το Φως.

Κοιτάζεις της ψυχής τον θησαυρό,

τον δρόμο την αλήθεια και το Φως

και λες, Χριστός!  Χριστός, Χριστός !