Επιμέλεια Κατερίνα Βοτζάκη
Λεουνάκης Νεκτάριος (Συρίλι Χανίων)
Κόρη νιούς ξέφρενου καιρού, σ' ένα θολό τοπίο
κάποιοι για σένα χτίσανε, του μισεμού το πλοίο.
Με λάθη και υπερβολές, κι' ένα γιατί κρυμμένο
στο βλέμμα σου που κοίτεται, στη γη ξεπνοημένο.
Χάθηκε το ανέμελο κι' ατάραχο σου γέλιο
και γκρέμισε τση νιότης σου, το πιο γερό θεμέλιο.
Τώρα η πίκρα γέμισε, τ' ακούσματα τ' αέρα
σαν έσφιξες τση λησμονιάς, την ματωμένη χέρα.
Στάθηκε η ανάσα σου, σαν πονεμένη αύρα
που έντυσε θάλασσα και γη, μέσα σε ρούχα μαύρα.
Έσβησε η εικόνα σου κι' η άνοιξη λυπάται
γιατί πιο δροσερή πηγή 'πο χρόνια δε θυμάται.
Ευγενική μου ομορφιά κι' άδολη δεσποσύνη
για ΄κείνη τη κακιά στιγμή, ποιος έχει την ευθύνη
Οι ώρες λειψανάβατες, τρέχουν και συλλαβίζουν
τον πόνο που τα δάκρυα, τα μάθια μου κεντίζουν.
Έφυγες τόσο γρήγορα, σαν μια γουλιά που πίνει
ο διψασμένος κι' ύστερα στερεύει το λαίνι.
Οι ''φίλο'', δε σταθήκανε, στο πλάι σου ως πρέπει
μια τέθοια συμπεριφορά, πες μου ποιος επιτρέπει.
Άπλωσες τ' άσπρο χέρι σου κι' η μόνη συντροφιά σου
ήταν στο προσκεφάλι σου, η μαύρη μοναξιά σου.
Ο στεναγμός σου μια πληγή θα'ναι στη θύμησή μου
να δοκιμάζει τον καημό μες από τη σιωπή μου.
Μια σιωπή που έμαθε, τριγύρω να φωνάζει
Στέλλα αυτός ο θάνατος, σε σένα δεν ταιριάζει.
Κουράγιο δίνω τση ψυχής, μα λύγισε και πέφτει
σαν την σκιά σου που έμεινε, πίσω απ' τον καθρέφτη.
Καλλέργης Γ.Κωστής (Λούτρα Ρέθεμνος)
Στο ξένο πόνο σάικα κι' ο φίλος θα πονέσει
μ' άλλο στην άκρη τση φωθιάς κι' άλλο στη μέση μέση.
Ω, παντέρμο σαν θα' ρθει το θλιβερό μαντάτο
πως τη ζωή σ' ένα λεφτό τη φέρνει, άνω κάτω.
Στο πρώτο σου φτερούγισμα, Στέλλα μου τα φτερά σου
σπάσαν και κλαίει και θρηνεί, η εδικολογιά σου.
Να ΄χε μπορώ τον πόνο τους, στα χίλια να μοιράσω
ένα κομμάτι να βαστώ, για να τσι ξεκουράσω.
Δήμητρα Γλυνιαδάκη (Ρέθεμνος)
Αστέρι ήσουν τ' ουρανού, Στέλλα μα τα θαμπώσαν
τα νιάτα, τη φρεσκάδα σου, μέσα στο χώμα εχώσαν.
Μα η ψυχή σου η αγνή, ξεπέρασε τ΄αστέρια
και έφτασε στ' απόρθητα του ουρανού λημέρια.
Εκεί που μόνο άγγελοι, πετούν πάντα μαζί σου
βρίσκεσαι και πορεύσαι στσ' αυλές του παραδείσου.
Στελλίτσα, μες στη σκέψη μας, σ' έχουμε κλειδωμένη
κι' όσο κι' αν φεύγει ο καιρός, μακριά μας δε σε παίρνει.
Σηφάκης Λευτέρης (Αθήνα)
Κοπέλι εσύ μες στον ανθό, Στέλλα ήσουν τση νιότης
αλλά εκείνος γίνηκε, τση ζήσης σου προδότης.
Πολιτάκη Χαρούλα (Κάλυβος Μυλοποτάμου Ρέθεμνος)
Στέλλα τα ζάλα τση ζωής, ήταν δεκάξι χρόνοι
πορεία για άδη χάραξε, τση νιότης το τιμόνι.
Παπαδάκη Κωνσταντίνα (Μεγαλόπολη Αρκαδίας)
Τη μέρα τση ανάστασης, απόυ ανθούν οι βιόλες
μια ντως από την ομορφιά, ξεπέρασε τζη όλες.
Δυό βάτοι τη ζηλέψανε,θέλησαν να τη πνίξουν
και πίβουλα σχεδίασαν να την περιτυλίξουν.
Τη σφίξανε με μάνιτα, ελύγισεν ο κλώνος
κι' ούτε που τσι συγκίνισε, τσι βιόλας τόσος πόνος.
Τη βρήκενε ο κηπουρός, τη νταχινή πεσμένη
και μοιρολόι άρχιξε, με τη φωνή θλιμμένη.
Δε θα ξεχάσω ρόδο μου την τόση ομορφιά σου
κι' ώστε να ζω μες στη καρδιά, θα 'χω τη ζωγραφιά σου.
Ελένη (Ρέθεμνος)
Αν τη θωρείς τη θάλασσα, θολή ενώ δε βρέχει
είναι το δάκρυ τση καρδιάς, που για τη Στέλλα τρέχει.
Από όταν εχωρίσαμε, Στελλίτσα κι' έχεις φύγει
με πιάνει από το λαιμό, μια χέρα και με πνίγει.
Μάριος (Ρέθεμνος)
Έρχεται χρόνος που έφυγες, Στελλίτσα από κοντά μας
όμως εμείς θα σ' έχουμε, πάντοτε στην καρδιά μας.
Φανουράκης Ηλίας (Άγιοι Δέκα Μεσσαράς Ηρακλείου)
Δε φεύγεις απ' τη σκέψη μας και δε θα σβύσει ο πόνος
άσχετα πως επέρασε, απ' το χαμό σου χρόνος.
Κ. Α. (Ρέθεμνος)
Ποια μαντινάδα να σου πω, ποια ρίμα, ποιο τραγούδι
ήσουν ένα πανέμορφο και δροσερό λουλούδι.
Πυρουνάκης Μιχάλης (Αθήνα)
Κάθε καντήλι μας στη γη, στον ουρανό αστέρι
από μιας κόλασης φυγή, μ΄αγγέλους, χέρι χέρι.
Ζαχαριουδάκης Γιάννης (Γαλιά Μεσσαράς Ηρακλείου)
Ποτήρια με το αλκοόλ, χτυπήσανε σα σφαίρες
τση Στέλλας εστερήσανε, όμορφες νιότης μέρες.
Κουκλινός Αντώνης (Ασήμι Ηρακλείου)
Οι ''φίλοι'' και το άδικο, εστήσανε καρτέρι
πριν ένα χρόνο κι' έσβυσε ένα λαμπρό αστέρι.
Τα νιάτα σου ποτίσανε, φαρμάκι του θανάτου
κι' είναι η ζωή στο σπίτι σας, εδά του πεταμάτου.
Γαριπαντώνης (Νύβριτος Μεσσαράς Ηρακλείου)
Την ώρα που το φως τσ' αυγής, έφεγγε στην αυλή σου
ήρθε η μοίρα κι' έκοψε, το νήμα τση ζωής σου.
Μια πεταλούδα τσ' άνοιξης, εβγήκε στο σεργιάνι
μα τ' όνειρο εγίνηκε, το νεκρικό στεφάνι.
Σπυριδάκης Μιχάλης (Άγιοι Δέκα Μεσσαράς Ηρακλείου)
Σε τέτοιο άδικο χαμό, ποιανού μπορεί ο νους του
λόγια να βρει παρηγοριάς, να δώσει στσοι γονιούς του.
Κουβέντες δεν υπάρχουνε, που να παρηγορούνε
όταν κοπέλι οι γονείς, το αποχαιρετούνε.
Λεώνης Γιάννης (Αθήνα)
Στση νιότης σου το χάραμα κι' αυγή αναδακρυώνει
στην ύστερη σου αναπνιά, π' άφηκες τόσο, μόνη.
Ψαθόπουλος Λεωνίδας (Αθήνα)
Έσβυσε ένας άγγελος, πέρυσι τον Απρίλη
μαζί με το χαμόγελο, που 'χε στα δυό του χείλη.
Μια μορφή αγγελική, ούτε σωστά δεκάξι
πως αποφάσισε ο θιός, να κάμει τέτοια πράξη?
Μάλλον πως ζήλεψε κι΄αυτός, που 'χε αγγέλω όψη
και θέλησε η τση ζωής το νήμα να τση κόψει.
Κι' εδά πομείναν μοναχοί, γονείς, γνωστοί και φίλοι
ν' αναστορούνται στι στιγμές, πριν τον πικρό Απρίλη.
Όσος καιρός και να περνά, θα ΄σαι γι ' αυτούς τα πάντα
η πιο γλυκιά ανάμνηση, μες στσι καρδιάς τη μπάντα.
Θα 'σαι ο ήλιος, η βροχή και ο ζεστός αέρας
αστέρι θα 'σαι τ' ουρανού, γλυκιά αυγή τση μέρας.
Ζουρμπάκης Γιώργης (Ρέθεμνος)
Στέλλα αστέρι ήσουνα, στον ουρανό της Κρήτης
και η τύχη είπε να γενεί, να σβήσεις σαν κομήτης.
Βοτζάκη Κατερίνα (Ρέθεμνος)
Σβήσετε άστρα τ' ουρανού, και φύγετ' απ' την μέση
άγγελος ήρθε απ' τη γη, στην εδική σας θέση.
Εβιάστηκε η μοίρα του, για να το ξενιτέψει
το' θελε στον παράδεισο, να μπει να διαφεντέψει.
Τη Στέλλα να προσέχετε, σα να 'ναι φως δικό σας
για να ΄ναι πάντα φωτεινός και σας ο ουρανός σας.
Κορίτσι λιγοζώητο, στση γης τα μονοπάθια
βασίλισσα ωιώνια, στου ουρανού παλάθια.
Τώρα που χρόνος πέρασε, θε μου, ηρέμησε το
τ ΄αστέρι μας, αγάπα τω και σφιχταγκάλιασε το.
Ευχαριστώ πολύ όλους εσάς που βοηθήσατε να κάνουμε αυτό το αφιέρωμα στην αδικοχαμένη Στέλλα Ακουμιανάκη, να έχει ο θεός καλά εσάς και τις οικογένειές σας.
Το επόμενο μας θέμα είναι η λέξη αροδαμός και το μεθεπόμενο, στανιό ( με το ζόρι). Στέλνετε στα τηλέφωνα 6981572714 6977185491.
