Η φτώχεια ήτανε μεγάλη στο σπιτικό της Αντιγόνης. Τρία μικρά κοπελάκια και πολλές φορές δεν είχε να τα ταίσει.
Μαζώχτρα πήγαινε, για να πάρει μια οκά λάδι, η όσπρια, αλεύρι και οτι άλλο τρόφιμο της δίνανε.
Παραμονές Χριστουγέννων ήτανε και έπρεπε να γνοιαστεί να αγοράσει λιγάκι κρέας, μα πως, αφού δεν είχε λεφτά.
Κάποιοι χωριανοί σφάζανε χοίρους και κάνανε απάκια καπνιστά με φασκομηλιές στο τζάκι, σύγκλινα στα πυθάρια... Θα μύριζε ο τόπος όλος την Παραμονή...
Ο μεγάλος γιός, ο Πετρής, είχε μεγαλώσει απότομα, είχε σοβαρέψει λες και δεν πέρασε από την παιδική ηλικία. Έβλεπε τη μάνα του να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ
και πάντα να έχει στο τσικάλι στη παραστιά, να βράζει χόρτα η κανένα όσπριο.
Πολλές φορές έτυχε να είναι σε σπίτι που είχανε ψήσει κρέας, μα ποτέ δεν πλησίασε να φάει, όσο και αν τον παρακαλούσαν...
-Έχω φάει, έλεγε, μια όρθα έχει ψήσει και η μάνα μου...
Δεν μπορούσε να φάει.. και ας είχε ξεχάσει πως είναι η γεύση του κρεατικού... και η μάνα με τα αδέρφια του να τρώνε χόρτα...δεν του πήγαινε να το κάμει...
Ήθελε να κάνει κάτι να βοήθήσει τη μάνα του, μα ήταν μόνο δώδεκα χρονών ακόμα...
Αν χιονίσει, θα σηκωθώ πρωί πρωί, να αρπάξω κιανένα λαγό στο χιόνι, σκεφτόταν.
Άκουγε που έλεγαν οι μεγάλοι, πως άμα χιονίσει οι λαγοί κατεβαίνουν χαμηλά και έτσι τους πιάνουν εύκολα, αφού φαίνουντε τα χνάρια τους στο χιόνι.
Είχε δει τον μπάρμπα Γιαννίκο, που τους είχε φορτώσει στο γάιδαρο πέρσυ, μα δεν είπε να του δώσει, ένα, να τονε μαγερέψει η μάνα του με τα κρομμύδια,
που τόσο του άρεσε. Δεν είχε κοπέλια ο μπάρμπα Γιαννίκος, μα δεν έδινε του αγγέλου του νερό...
Έπρεπε να δώσει χαρά στη μάνα του, μέρες που είναι...
Λίγες ελιές που τις δίνανε με ένα ξεροκόμματο για να φάει στο χωράφι, η μάνα του, δε το έτρωγε, το πήγαινε στο σπίτι να φάνε μαζί με τα κοπέλια της.
Ξημέρωνε Κυριακή και όπως κάθε πρωί, ο Πετρής, άνοιξε σιγά σιγά την πόρτα, για να δει αν έχει χιονίσει...
-Κλείσε κοπέλι μου τη μ-πόρτα δε θωρρείς πως είναι το χιόνι μισό μέτρο, κλείσε μη παγώσει το κονάκι μας και άμε στη στρωματέ σου, για δε ν-έχει φέξει ακόμη...
-Καλά μάνα, μα του λόγου σου που θα πάεις αξημέρωτα;
-Έχω μια δουλειά και θα γιαύρω ογλήγορα...
-Καλά μάνα, επαέ θά 'μαι και θα σ' ανημένω...
Μόλις έφυγε η μάνα του, σηκώθηκε, έβαλε το ένα και μοναδικό του παλτουδάκι, χιλιοφορεμένο και μπαλωμένο, τα παπούτσια του είχαν τρύπα μα δεν το έλεγε
στη μάνα του για να μην τη στεναχωρέσει, τα φόρεσε και βγήκε έξω στο χιόνι...
Προχωρούσε πολύ ώρα και το χιόνι του έφτανε πάνω από το γόνατο, είχαν παγώσει τα πόδια του, μα εκείνου λες και μια αόρατη δύναμη να του έδινε κουράγιο...
Πέρασε από το ερειπωμένο καλύβι του γέρο-Στρατή που είχε πεθάνει πολύ πριν γεννηθεί ο Πετρής, μα άκουγε που το λέγανε.
Ήτανε καλός άνθρωπος, βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη και όλοι των αγαπούσαν...Αυτός θα έχει αγιάσει, μοσκολίβανο εμύριζε όντε τονε βάνανε στο μνήμα, λέγανε...
Κάτι είδε να προχωράει με δυσκολία πάνω στο χιόνι και ο Πετρής άρχισε να περπατεί όσο μπορούσε πιο γρήγορα...
Με δυσκολία συγκρατήθηκε όταν είδε τον μισοπαγωμένο λαγό να κάνει προσπάθεια να ξεφύγει...
Έβλαλε το παλτουδάκι του ο Πετρής, το πέταξε πάνω στο λαγό και έτσι τον τσάκωσε...
Η χαρά του ήταν τόσο μεγάλη, όταν γύριζε στο σπίτι του που ξέχασε πως είχε ξεπαγιάσει.
Μα ποιος είναι αυτός που έχει πέσει έξω από το καλύβι του γέρο Στρατή; Είναι ένας παππούλης με άσπρα γένια και κουρελιασμένα ρούχα...
-Παππού, σήκω πάνω, παππού με ακούεις;
Άνοιξε ο γεράκος τα μάτια του και με φωνή που έβγαινε με δυσκολία του λέει:
-Κρυγιώνω κοπέλι μου και πεινώ...
-Σήκω παππού, να πάμε στο κονάκι μας, γιάε παππού γιάε, έπιασα ένα λαγό, να τονε μαγερέψει η μάνα μου με τα κρομμύδια, να τονε φάμε, να σου κάμει και ένα βραστάρι
να ζεσταθεί το κόκκαλο σου...
Σηκώθηκε πάνω ο παππούλης και κούτσα κούτσα, εφτάξανε στο σπίτι...
-Που ήσουνε κοπέλι μου και έφαγα το γ-κόσμο να σε ψάχνω και πήγαινε η καρδιά μου στη κούλουρη. Όφου όφου κοπέλι μου μέρες που 'ναι...
-Μάνα δε θωρρείς, έχουμε μουσαφίρη και γιάε ήντα σου 'φερα, ένα λαγό να τονε μαγερέψεις, να φάει και ο παππούς...
Δάκρυα χαράς τρέξανε στα μάτια της Αντιγόνης και έκαμε το σταυρό της. Το ''αντράκι τζη'', φέρθηκε σαν μεγάλος ''άθρωπος'', που φέρνει φαί στην οικογένεια του
και σκέφτεται και τον ανύμπορο που πεινά...
Σε λιγάκι ώρα εμύρησε το σπιτάκι, ο γεράκος είχε πιει ένα ζεστό βραστάρι, δίπλα στο τζάκι και ο λάγος ήταν μέσα στα αλουμινένια πιάτα, αχνιστός και μοσχομυριστός.
Σαν μια όμορφη οικογένεια γύρω από το τραπέζι, τα παιδάκια χαρούμενα άκουγαν τις ιστορίες του παράξενου γέρου για αγγέλους που βοηθάνε τους καλούς ανθρώπους...
-Να μη φύγεις παππού, είπε ο Πετρής, να μείνεις επαέ να έχεις και του λόγου σου συντροφιά και μεις...
-Όι κοπέλι μου, να σα σε χει ο θιός καλά, και ότι καλό μου εκάματε σήμερο να σα στο πλερώσει... Έχω να πάω πολλά ταξίδια ακόμη...
Του έστρωσε η Αντιγόνη στη πέτρινη πεζούλα κοντά στο τζάκι για να κοιμηθεί. Εκείνος αγκάλιασε τα τρία παιδιά τα φίλισε στο μέτωπο, γιατί θα
έφευγε πολύ πρωί και δεν ήθελα να τα ξυπνήσει, όπως τους είπε. Έβαλε το χέρι στην τσέπη του και έβγαλε τέσσερις ξύλινους σταυρούς, έδωσε έναν στον καθένα τους.
-Να τον έχετε πάνω σας, για να σας φυλάει από το κακό και γω θα σας προσέχω όπου και να μαι.
Πρωί σηκώθηκε η Αντιγόνη να φτιάξει ένα βραστάρι που γεράκο να ζεσταθεί πριν φύγει...
-Κάτσε παππού, μα σα ντο πατέρα μου θα σε χω και σ' αγαπήσανε και τα κοπέλια, που δεν έχουνε άθρωπο στο κόσμο να τα γνοιαστεί.
Να σε χει ο θιος καλά κοπελιά μου, πρέπει να πιαίνω, να χεις πίστη και τα κοπέλια σου θα δεις κάποιος θα τα γνοιαστεί.
Έφυγε ο γέρος και μοσκολίβανο εμύρισε η πεζούλα που κοιμήθηκε...
Παραμονή Χριστουγέννων ήτανε εκείνη η μέρα, που έφυγε ο γέρος αξημέρωτα ακόμα και πριν μεσημεριάσει ακούστηκαν οι φωνές της Μαρίκας της καφετζούς.
-Αντιγόνη, μωρή Αντιγόνηηηη, έλα μωρή, έχεις τελέφωνο απο την Αμερικηηηηή!!!!!!
Ο μοναδικός συγγενής που είχε η Αντιγόνη, ο θείος της, ο αδερφός του πατέρας της, που δεν τον γνώριζε καλά καλά, ήταν στο τηλέφωνο.
Είμαι γέρος, της είπε και πριν πεθάνω ήθελα να κάνω και γω ένα καλό για τα κοπέλια σου και σένα και σου έχω γράψει όλη μου την περιουσία...
Γύρισε στο σπίτι της η Αντιγόνη με δάκρυα χαράς για πρώτη φορά στα μάτια της και ακόμα μύριζε μοσκολίβανο παντού...
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΟΤΖΑΚΗ
Οι μαντινάδες και οι στίχοι που στείλατε με τη λέξη, ντελόγο:
Ψαθόπουλος Λεωνίδας (Αθήνα)
Έλα και πάλι στ' όνειρο, για να σε δώ ντελόγο
να πω ότι απόχτησε, ξανά η ζήση, λόγο.
Αραπλή Βούλα (Ρέθεμνος)
Κι' ανέ σταλάρει η σκέψη μου, κι' ο νους μου ανέ σαλέψει
ντελόγο η έννοια σου θα βρει, τόπο άλλο να φωλέψει.
Μπακιρτζής Δημήτρης-Τζανοδημήτρης (Πεμόνια Αποκορώνου Χανιά)
Τα καλημέντα ει του σεβντά, σε μια ν-αγάπη ευρήκα
μα εδά ντελόγο εσβήσανε, στου χωρισμού τη μ-πίκρα.
Πυρουνάκης Μιχάλης (Αθήνα)
Δυό λέξες μόνο να σου πώ, κεντάς φωθιά ντελόγο
θαρρώ πως δείχνει φανερό, να ιδείς και ψυχολόγο.
Βεργετάκη Κατερίνα (Βόλος)
Με πρόδωσες κι αλάργο μου, σ' εξόρισα ντελόγο
κι είχες το θράσος να φανείς και να ζητείς τον λόγο.
Καραβιτάκης Σταμάτης (Αθήνα)
Μια χαρά δεν άφησες και δε θορρώ ν' αφήνεις
αν γράφει η μοίρα μια χαρά, ντελόγο να τη σβήνεις.
Πλοκαμάκη Χρυσούλα (Αθήνα)
'Εστειλες χαιρετίσματα, μ ένα χελιδονάκι
κι αυτό ντελόγο φώλιασε, στσ αγάπης το κονάκι.
Μυντιλάκη Μαρία (Χανιά)
Ντελόγο θέλω να χαθείς για πάντα 'πο τη σκέψη
στον Αι Βασίλη ζήτηξα, γαλήνη να μου μπέψει.
Φανουράκης Ηλίας-Κουρσάρος (Άγιοι Δέκα Μεσσαράς Ηράκλειο)
Για μια φορά που σμίξαμε, μου άγγιξε ντελόγο
την ποιο ευαίσθητη χορδή, χωρίς να πούμε λόγο.
Βίκτωρας - Ξενιτεμένος (Βυζάρι Αμαρίου Ρέθεμνος)
Εδάγκασα τα χειλη μου το σ'αγαπώ μη πούνε
κι αρχίσανε τα μάτια μου, ντελόγο να πονούνε.
Ζαχαριουδάκης Γιάννης (Γαλιά Μεσσαράς Ηράκλειο)
Άντρας, απού δε γ-κράταγε τον αντρικό ν-του λόγο
τα παντελόνια στη φωθιά, πρέπει ν-του και ντελόγο.
Γαγάνης Γιώργης (Ατσιπόπουλο Ρέθεμνος)
Στο Ρέθεμνος λένε γιαμιάς, στο Κάστρο το ντελόγο
όπου κι αν είσαι έρχομαι, μονάχα μ' ένα λόγο.
Κουκλινός Αντώνης (Ασήμι Μονοφατσίου Ηράκλειο)
Σα ν'το ντελογο οι παλιοί πως δεν υπάρχει, λένε
μα και που πρωτοπλέρωσε, τα μάθια το 'νε καίνε.
Γλυνιαδάκη Δήμητρα (Χανιά)
Δεν έχω μπλιο υπομονή, ντελόγο τηνε χάνω
κι' ένα σωρό, έγνοιες κακές, στο λογισμό μου βάνω.
Κυδωνάκη Ελένη (Αμάρι Ρέθεμνος)
Αν μου παντίξεις, κάποτε, ντελόγο θα σε σφάξω
και στα σκουπίδια τη καρδιά, τη ψεύτρα θα πετάξω.
Σκουντριδάκης Σήφης (Κουρνάς Αποκορώνας Χανιά)
Σκραφνιά, προπά, στοιχήματα, παρέτησα ντελόγο
κ' εδά κλουθώ σαφή στ' ατζί, τω μαντιναδολόγω.
Χατζόπουλος Ι.Δημήτριος (Λείβαδος Ρέθεμνος)
Είπεν ο θιός να γίνει φως , ντελόγω φως εγίνη
αμη δεν είπενε ποθές, σκοτίδι να μη μείνει.
Λεουνάκης Νεκτάριος (Συρίλι Χανιά)
Στο παραθύρι τση χαράς, αν έρθει η θύμηση σου
ντελόγο λιάζει η σκέψη μου και πορπατεί μαζί σου.
Σπυριδάκης Μιχάλης (Άγιοι Δέκα Μεσσαράς Ηράκλειο)
Το όνομα στο βγάζουνε, μ' ένα κακό σου λόγο
κι' αν έκαμες πολλά καλά, ξεχνιούνται στο ντελόγο.
Κιουρτσιδάκη Νίκη (Φρατζεσκιανά Μετόχια Ρέθεμνος)
Πε μου το να σ' απαρνηθώ και κάνω το ντελόγο
όταν για να 'μαι πλάι σου, δε θα θωρρείς το λόγο,
Παπαδάκη Κωνσταντίνα (Μεγαλόπολη Αρκαδίας)
Μου 'πες ντελόγο πως θα 'ρθεις κι' άργησες δυό βδομάδες
κι'εδά για δικαιολογιές, ψώματα λες αράδες.
Νικηφόρος Νικόλαος (Αξός Μυλοποτάμου Ρέθεμνος)
Μου 'πεψε χαιρετίσματα και τσ' απαντώ ντελόγο
αφού κι' αργά θα σμίξωμε, χωρίς κιανένα λόγο.
Πρικάκη Λίτσα Μαρία (Φιλιατρά Μεσσηνίας)
Όντεν ακούω Κρητικά στα Φιλιατρά που μένω
ντελόγο πιάνω το χορό, στιγμή δεν περιμένω.
Ζουρμπάκης Γιώργης (Ρέθεμνος)
Η φτώχεια σπρώχνει το λαό, στα ζάρια και στο τζόγο
χώρα κουμαριτζίδικη, μας κάμανε ντελόγο.
Γαριπαντώνης (Νύβριτος Μεσσαράς Ηράκλειο)
Ανέ ποθάνεις πρώτα εσύ και κατεβείς στον άδη
ντελόγο θ' ακλουθώ και 'γω, να ζούμε πάλι ομάδι.
Σηφάκης Γιώργης - Σιμισακογιώργης (Ρέθεμνος)
Πέρασες με χαιρέτισες, μέρα συννεφιασμένη
κι' είδα τον ήλιο γελαστό, ντελόγο να προβαίρνει.
Βοτζάκη Κατερίνα (Ρέθεμνος)
Άθρωπο απού τα θωρρεί, ούλα πως είναι δύση
ντελόγο αλλάργεψε τονε, απ' τη δική σου ζήση.
Το επόμενο μας θέμα είναι το 2013 και τι προσδοκούμε, με την κρίση και γενικά με τη ζωή μας
και το μεθεπόμενο καθρέφτης και στέλνετε στα τηλέφωνα 6977185491 6981772714.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!!!!!!!
