Οι ρίμες που στείλατε:
Μαρινάκης Γιάννης (Ρέθυμνο)
Χτυπά την πόρτα ο Χάροντας..λέει μου με καμάρι
Την ύστερή σου τη ζωή να παίξουμε στο ζάρι...
Του λέω φύγε άσε με μ΄ αυτό δεν έχει βάση
μα ζάρια εγώ στα χέρια μου ποτέ δεν έχω πιάσει…
Πρώτη φορά που μια ζωή της κάνω γω παζάρια
μου απαντάει γελαστός και βγάνει μου τα ζάρια...
Αν χάσω, φεύγω άλλονε να πάω να παντήξω
και θα περάσουνε πολλά χρόνια για να σ΄αγγίξω...
Πώς να δεχτώ τους όρους σου πάψε να το ελπίζεις
αν χάσεις πάει έφυγες κι΄ άνθρωπο δεν αγγίζεις...
Τον βλέπω κοντοστένετε...τι ΄ναι σε σκέψεις μπήκες;
όχι μου λέει δέχομαι...όμως στις δέκα νίκες...
Εντάξει ας ξεκινήσουμε ας στήσουμε‘τραπέζι’
του λέω και ξεκίνησε πρώτος αυτός να παίζει...
Και φέρνω έξε πέντε εγώ..να φέρνει εκείνος άσσους
Να λέω πούστη κερατά Χάρε και ξέφυγά σου...
Θωρεί πως χάνει κι άρχισε από φόβο και ιδρώνει
μια ζαριά του έμεινε να χάσει και τελειώνει...
Όμως του γύρισε ο τροχός αρχίζει να κερδίζει
μα συνεχίζει το σερί και με ισοφαρίζει...
Πιάνω τα ζάρια τα φιλώ και πριν τα ρίξω χάμε
βγαίνει στο παραθύρι μου ο ήλιος και ξυπνάμε...
Αυγουστάκη Χαρά (Ρέθυμνο)
Έρωτας είναι δίκοπο και κοφτερό μαχαίρι
μα η αγάπη πελεκά, ψυχές και τσ' ανασταίνει...
Έρωτας είναι θάλασσα και λίμνη η αγάπη
τη μια φουρτούνα ταραχά, στην άλλη βγαίνουν άνθη...
Έρωτας είναι διγαβρές, η αγάπη νηνεμία
ο ένας κάνει τη ζημιά, η άλλη, σημασία...
Έρωτας είναι το νερό, μ' αυτό η Γη ανθίζει
μα η αγάπη η ευωδιά, σε ότι λουλουδίζει..
Έρωτας είναι το φιλί, η αγάπη η αγκάλη
μα όταν συνυπάρχουνε, σε πιάνει παραζάλη...
Έρωτας καίει το κορμί, η αγάπη το δροσίζει
και κάνει πέρα τους καημούς και τη ζωή ν' αξίζει...
Έρωτας είναι που φυσά, η αγάπη να μη σβήνει
να 'χω ζωντάνια στην καρδιά και στην ψυχή γαλήνη.
Καλλέργης Κωστής Κ.Ι.Γ.Κ (Λούτρα Ρέθυμνο)
Στον ήλιο άπλωνα μικιό τα χέρια να ζεστάνω
και του λεγα χαμήλωνε... ήλιε και δε σε φτάνω..
Άλλοι πετούνε με φτερά ,πρίν γεννηθούν άκομα
κι εγώ παλεύω μια ζωή, με την ψυχή στο στόμα.
Φτερά δεν έχω να πετώ μα έχω αναμνήσεις
και με απογειώνουνε. αρκεί μη με ξυπνήσεις.
Μπούτζουκα Μαρία (Σχολή Ασωμάτων Ρέθυμνο)
Στο σπίτι που μεγάλωσα… ξεκλείδωσα την πόρτα
σκόνη, κλεισούρα, παγωνιά κ 'είσαν σβηστά τα φώτα....
Τα παραθύρια μας κλειστά αραχνιασμένες πόρτες
που ήταν πάντα ανοιχτά για όλο τον κόσμο ετότες...
Μια φωτογραφία σου είδα και το καντύλι
και όνειρα που κάηκαν.. στου πόνου το φυτίλι...
Ήρθα και δεν εδέχτηκες να με καλωσορίσεις
κι όπως παλιά στα χέρια σου σφιχτά να με κρατήσεις....
Πόνος, καημός και βάσανα εγίνηκε η ζωή μου
Γιατ’ έρχομαι και δεν μου λες ‘καλώς’ το το παιδί μου...
Να φύγεις από τη ζωή νωρίς ήταν το πεπρωμένο
για δεν ξεγράφετε ποτέ τσι μοίρας το γραμμένο...
Σέρνω την πόρτα και εύχομαι ν' αναπαυθεί η ψυχή σου
κι σκέψη μου θα βρίσκεται παντοτινά μαζί σου....
Σκουντριδάκης Σήφης (Κουρνάς Αποκορώνου Χανιά)
Κρήτη μου που σε ζώσανε με σιντερομπεντένι
τα πόρτεργα σ΄ανοίξανε κι όποιος κια θέλει μπαίνει...
Δε θέλω εις το ντόπο μου αραπομουχαμέτη
και το σταυρό ελεύθερα να κρέμεται στο μπέτη...
Ο Κρητικός στο ντόπο ντου δε θέλει ξενομπάτες
και να παλαμαχίζουνε και τσι φουργιάρες γάτες...
Αν είσαι βέρος Κρητικός ύψωσε τη φωνή σου
Και πράξε όπως διάχνανε οι άντρες πρόγονοί σου...
Γιώργος Σηφάκης- Σιμισακογιώργης (Ρέθυμνο)
Ποιός είδε μέσα σ' εκκλησά να' χουνε το κοράνι
και σε τζαμί χρυσό σταυρό εικόνες και λιβάνι.
Ποιός είδε σε φτωχόσπιτο μαρμάρινες κολόνες
κουταλοπήρουνα χρυσά και σπάνιες εικόνες.
Ποιός είδε γέρο να γλακά κοπέλι να μην κλάψει
κι' όποιον εργά στην εξοχή φωθιά να μην ανάψει.
Όποιος τα είδε μόνο αυτός μπορεί να προφητέψει
ετούτος ο κοροναιός πόσο θα μας παιδέψει.
Κουτσάκη Χρυσούλα (Αντισκάρι Λασιθίου)
Εδά που ζεστομέτρησε έχει ομορφύνει η πλάση
χαίρετ΄ο κόσμος που μπορεί στ΄αλήθεια να γελάσει...
Βαταλαλούνε τα πουλιά στου Μάη τη δροσούλα
και αναπεταρίζουνε που τη χαρά ντος ούλα..
Γαλήνεψε η θάλασσα κι απάνω στα νερά τζη
οι γλάροι στέσανε χορό στη τόση ομορφιά τζη...
Στου Ψηλορείτη τη κορφή πέρδικα κακαρίζει
και του ντουνιά την ομορφιά γλυκοκαλιμερίζει.
Κουκλινός Αντώνης ( Ασήμι Μονοφατσίου Ηράκλειο)
Σε μνιά χορταραγισμένη αυλή, η σκέψη μου σκοντάφτει,
και δε μ’ αφήνει μνιά σταλιά, μυαλό να κάμω ζάφτι.
Κλειστά πορτοπαράθυρα, σφαλίξα κ’ οι φεγγίτες,
και δε ν’ εξαναπάτησε ψυχή, μόνο σπουργίτες.
Οι χρόνοι επεράσανε κ’ αφήκανε ρημάδια,
τσ’ αμοναξάς τη παγωνιά και του καημού σημάδια.
Ο τόπος θέλει ν’ αγαπάς, τη πέτρα και το ξύλο,
κ’ η Γή να τη νε σέβεσαι, σα μπιστεμένο φίλο.
Λεουνάκης Νεκτάριος (Συρίλι Χανιά)
Η λευτεριά μου πέτρινη....βάρος που δεν σηκώνει...
τούτος ο κόσμος που έσπασε....τσ' αλήθειας το τιμόνι...
Μοιρολογούν οι εποχές...τρίζουν οι αλυσίδες....
που δέσανε πιστάγκωνα...τσ' ελεύθερες πατρίδες...
Δεντρά που δεν ανθίσανε....κι η άνοιξη τελειώνει...
είν' οι λαοί που κλείδωσαν....στο διάβα τους οι χρόνοι...
Με κόκκινο γαρύφαλλο....κι ήλιο στο παραθύρι...
.ξυπνώ μα η Ανάσταση......δεν έχει πια χατίρι....
Ένας καινούργιος Γολγοθάς....χτίστηκε και δεν θέλω....
στη ματωμένη του κορφή....να σταυρωθεί το μέλλω…
Τζιγκουνάκη Πετρογλάκη Χαρούλα(Τζιτζιφές Αποκορώνου Χανιά)
Έκατσα οψάργας κι ύφανα στου νου μου τ’ αργαστήρι
ένα φαντό λόγω τιμής που ‘χει ακριβό χατίρι.
Τσι μερακλήδες έβαλα στο ξόμπλι για στημόνι
κι η λεβεντιά με την πρεπειά στο φάδι ήτανε κλώνοι.
Έφαινα και ξετέλευα το ξόμπλι αγάλι αγάλι
και ξάφνου μέσα στο φαντό η Κρήτη ξεπροβάλλει.
Την είδα και καμάρωνα τα κάλλη τα δικά τζη,
με σέβος υποκλίθηκα στην τόση λεβεντιά τζη.
Καλλιτσουνάκη Αθανασία (Ρέθυμνο)
Μελαγχολώ που δίπλα μου δε σε έχω και φοβάμαι
ξανά θα νοιώσω τη χαρά γη λυπημένη θα μαι...
Και θλίψη και κατάθλιψη πόνο και στεναχώρια
όλα μαζί τα ένοιωσα τώρα που ζούμε χώρια…
Στσι μοναξιάς μου τη σιωπή εκειά θα καταφύγω
και κάθε μέρα που περνά θα σε ξεχνώ και λίγο..
Λεώνης Γιάννης (Αθήνα)
Να σου ξεχάσω δε μπορώ τα μου ΄τασες θυμούμαι
κι αγκάλη μου τη παιδωμή παίρνω και συλογούμαι .
Κάθε που σ' αναστορηθω στο νου μου πανηγύρι
στη πέρασα της θύμησης το ζάλο μου γυαείρει.
Στη θύμηση σου καθ' αργά ο νους μου ξεντρουμίζει
και βάνει με σε λοϊσμό σα θάλασσα μανίζει.
Μου ταξες φως μου πως θα ΄ρθεις έστω και στα φευγάτα
μα 'δα μόνο παντίχνουμε στου λοϊσμού τη στράτα.
Ήρθες κι άνθισαν τα ξερά κι ανθούν τα μαραμένα
ήρθες και νεκρανέστησες όνειρα πεθαμένα..
Ψαθόπουλος Λεωνίδας (Αθήνα)
Αλλάξανε οι εποχές περάσανε τα χρόνια
βεντέτα μην ξαναγεννεί εις το εξής αιώνια.
Αίμα ας μην ξαναχυθεί μην κλάψουν άλλες μάνες
και μην ξαναχτυπήσουνε πένθιμα οι καμπάνες...
Τα όπλα να σιγήσουνε και μπαλωτές ν΄ακούμε
ζευγάρια σαν παντρεύονται βαφτίσια σα θωρούμε...
Ζωσμένα στα ζωνάρια σας κρατείστε τα μαχαίρια
της Κρήτης η παράδοση θέλει καθάρια χέρια...
Δρακάκη Ζωή (Ρέθυμνο)
Αν έρθει η σκέψη μου εκεί και αγκαλιά σε πάρει
κάντηνε σε παρακαλώ να θέσεις μαξελάρι..
Να μη την διώξεις γιατί αυτή παρέα θα σου κάνει
και όσα ζήσαμε μαζί στο νου σου θα τα βάνει...
Να μην ξεχνάς τι ζήσαμε να μην την εμαλώσεις
Κι όπως και εμένα πλήγωσες να μη την επληγώσεις...
Να την επάρεις αγκαλιά μαζί για να τα πείτε
σα να με εγώ να τσι μιλείς γλυκά να κοιμηθείτε...
Μα σαν χαράζει η αυγή κι όπως θα βγαίνει ο ήλιος
η σκέψη μου θα ΄χει γενεί ο πια καλός σου φίλος.
Σχοινάς Χαράλαμπος (Ρέθυμνο)
Εδά μου βάνεις δύσκολα..ζόρικα την παλεύω
γύρευα την προηγούμενη και τρεις μαζί δεν έχω..
Τώρα μόλις ξεκίνησα και λίγο το γνωρίζω
ότι μπορώ καλύτερα όμως θα μουρμουρίζω.
Μου λείπει το νησάκι μας κι έχει γερούς ανθρώπους
μα κι αν απομακρύνθηκα σας βλέπω πάντα πρώτους..
Γύπαρη Κατερίνα (Ασή Γωνιά Αποκορώνου Χανιά)
Ξέρω καλά πως σ΄ αγαπώ… αγάπαμε και μένα
αλλάζουν πάντα οι καιροί και παν’ στα ξεχασμένα…
Όσο κΙ αν θέλω δεν μπορώ να κάνω άθρώπους πέρα
πάντα θα βρίσκω αφορμή για σένα και για μένα..
Το πριν οπίσω άφησα στο τώρα εγώ ελπίζω
να ‘χω το γέλιο τση χαράς και μάχες να κερδίζω.
Και κέρδισα και έχασα μα κείνο που με νοιάζει
μόνο να σ΄έχω αγκαλιά που όλα τα σκεπάζει.
Κουκουλάκη Κατερίνα (Χανιά)
Σκέφτηκα να σ΄απαρνηθώ μα θύμωσ΄ η καρδιά μου
θα πάψει λέει να κτυπά σαν ζεις εσύ μακριά μου ..
Γροίκα τσι λέω άκουμε.. αυτός δεν σ΄ αγαπάει
τον δρόμο του ακολουθεί κ΄ εσένα νε πονάει.
..
Να μην σε νοιάζει αφέντρα μου ο πόνος που μας δίνει
θυμήσου είπε κάποτε.. πώς παίρνει την ευθύνη..
Ζερβουδάκης Προκόπης (Καμπανός Σελίνου Χανιά)
Τη μοίρα μου συνάντησα κι είπα να τση σιμώσω
μα σκέφτηκα πάλι καημούς το μπέτι θα φορτώσω.
Βάσανά πίκρες και καημούς μου χει δοσμένα η μοίρα
ελάχιστες ειν οι χάρες που στην ζωή μου πήρα.
Με βασανίζεις μοίρα μου εγώ όμως δεν λυγίζω
πέφτω μα πάλι απ` το μηδέν όνειρα πάλι χτίζω
Σπυριδάκης Μιχάλης (Άγιοι Δέκα Μεσσαράς Ηράκλειο)
Μπρος στο καθρέφτη πάλι στάθηκα
δυο κουβέντες να σου πω
κι αυτό γιατί ξαναπικράθηκα
με όλα αυτά απού θωρώ ...
δεν είναι όλα όπως φαίνουνται
έχουν αλλάξει οι αθρώποι
με το συμφέρον ερωτεύουνται
και είναι ψεύτικοι οι τρόποι...
Δεν είναι όλα όσο δείχνουνε
τ άσπρο δεν έχει πια λευκάδα
δήθεν φιλίες σου παντίχνουνε
συννεφιασμένη η λιακάδα ...
Στα δύσκολα σε πλησιάζουνε..
΄οντε πονούν και υποφέρουν
και στη χαρά απουσιάζουνε...
δε σε θυμούνται δε σε ξέρουν...
Όλο αυτό ας γίνει μάθημα
πληγές μην ξαναδώ ποτέ μου
κι΄ αιτία να ´ ναι αυτό το πάθημα
να σ΄ αγαπήσω...Εαυτέ μου...
Στεφανάκης Μιχάλης (Γάλλου Ρέθυμνο)
Πρώτα ΄ρθαν τα μνημόνια μας τα‘κατσαν στο σβέρκο
κι ουδείς μας αντιστάθηκε ασκώντας κανα βέτο
Μας βάλανε κι ενοίκιο στα πατρογονικά μας
κι εμείς τότε γελάσαμε με το κατάντημά μας.
Ήρθε κι ο κορωνοϊός φτώχεια και ανεργία
κλεισούρα κι απομόνωση χάλια ψυχολογία.
Το πρόβλημα μας μια ζωή η αλληλομαχιά μας
Ως και αυτό τους έφταιξε η ίδια η εκκλησιά μας.
Μαυρουδή Μαρία (Μοίρες Ηράκλειο)
Τη μοίρα μου τη ρώτηξα γιάντα να με παιδεύει
και σαν μου δίδει τη χαρά αντάλλαγμα γυρεύει.
Εκείνη μου απάντησε οτι δε θέλει δώρο
και ότι πραγματοποιεί αυτά που γράφει μόνο.
Έτσα και γω υπομονή μες τη ζωή μου κάνω
και στις αντάρες που θα ρθουν τη κεφαλή χω πάνω.
Καλλιτσουνάκη Γιάννα (Ασκύφου Σφακίων Χανιά)
Θα θελα πόνος να γενώ καρδιά μου να σ΄ αγγίζω
να σε πληγώνω κι όσο κλαίς να μην σε υπολογίζω .
Στσ΄ αιματηρές σου τις πληγές το δάκρυ μου να στάζει
παραπονιάρικα όντε κλαίς να λέω δεν πειράζει.
Τόσους καυμούς ανάθρεψα και εσύ όντε τσι θώριες
έβαζες πάνω σε πληγή όσο αλάτι εμπόριες.
Όντε σε νιώθω πως πονείς μαζί σου υποφέρω
στα συγκαλά σου προσπαθώ καρδιά μου να σε φέρω.
Καπετανάκης Γιάννης (Θεσσαλονίκη)
Ντόμπρος σημαίνει να μπορείς Ήντα θα πείς... να κάνεις
ούλους στα ΄μάθια να θεωρείς και να τ' απολαμβάνεις.
Ντόμπρος μια λέξη άγνωστη για εκείνον που δεν έχει
Αξίες .μα και ηθική κι ούτε Θεό κατέχει.
Ντόμπρος σημαίνει να μπορείς και όντες σε πληγώνει
να είσαι πάντα αληθινός χωρίς να σε ανγχώνει.
Καλλιτσουνάκη Γιάννα (Ασκύφου Σφακίων Χανιά)
Θα θελα πόνος να γενώ καρδιά μου να σ΄ αγγί
να σε πληγώνω κι όσο κλαίς να μην σε υπολογίζω .
Στα΄ αιματηρές σου τις πληγές το δάκρυ μου να στάζει
παραπονιάρικα όντε κλαίς να λέω δεν πειράζει.
Τόσους καυμούς ανάθρεψα και εσύ όντε τσι θώριες
έβαζες πάνω σε πληγή όσο αλάτι εμπόριες.
Όντε σε νιώθω πως πονείς μαζί σου υποφέρω
στα συγκαλά σου προσπαθώ καρδιά μου να σε φέρω.
Καζά Μαρία (Χίος)
Στην ακρογιαλιά καθόμουν, και στο κύμα μίλαγα
του πα πίσω να σε φέρει να γυρίσεις γρήγορα.
Μα με κοίταξε στα μάτια και μου λέει γιατί κλαις.
σίγουρα σ΄ έχει ξεάασει κι άλλη αγάπη ψάξε βρες.
Και του λέγω πως το ξέρεις και μιλάς με σιγουρια
Μου απάντησε πως σ΄ είδε σε μια ακροθαλασσιά .
΄Ησουν λέει με μια άλλη, την κρατούσες αγκαλιά
κι όρκους έδινες αγάπης, και στα χείλη της φιλιά.
Τότε είπα σ΄ άλλο κύμα αν γνωρίζει να μου πει
μα κι αυτό τα ίδια μου πε η αγάπη μας δεν ζει.
Λουλουδάκης Μαρίνος (Ηράκλειο)
Ανάμεσα μας η ποινή χιλιόμετρα ο πόνος
μα το καλό του πρόσωπο έχει για μας ο χρόνος.
Είσαι το ρόδο που άνθισε μέσα στην αγκαλιά μου
Και βάζεις χρώμα άρωμα μέσα στα όνειρα μου μου.
Πάλι θα ξανασμίξουμε και θα χει τέτοια χάρη
Τον έρωτα θ’ αφήσουμε ταξίδι να μας πάρει.
Βελεντάκης Σπύρος -Κουρήτης (Χανιά)
Είδα του δράκου τη φωθιά μέσα σε ένα σπηλιάρι
κι ήταν σύθαμπο τσ΄αυγής πριν ήλιος να ανεπάρει.
Κι είχε μεγάλη ανελωμή στο ρίζωμα του βράχου
κι έπνεε θέρμη τση φωθιάς κι αέρας του θανάτου.
Και βγάνω τ' αργυρό σπαθί για να χυθώ στο δράκο
καρδιά 'χε από σίδερο κορμί 'χε από βράχο.
και λέει μου μη σκοτωθείς για αλλονών ιδέα
κάτσε παρέκει ανε θες να κάνομε παρέα.
Στο θάνατο δε λύγισα στον έρωντα λυγάω
και για μιας κόρης το φιλί πρέπει να σε νικάω.
Αν το πιστεύεις πως μπορείς τον έρωντα να ζήσεις
σκίσε και πάρε τη καρδιά να τσι τηνε χαρίσεις.
Και πες της πως με νίκησες για τη δική της χάρη
και βάλε τ αργυρό σπαθί ξανά μες στο θυκάρι.
Λιονής Γιάννης (Ατσιπόπουλο Ρέθυμνο)
Στο γλυκοχάραμα τσ' αυγής είσαι γλυκιά 'λιαχτίδα
κι όλο μου δίδεις ζεστασιά τσ' αγάπης την ελπίδα.
Εις τη χαρά τση σκέψης μου τελάρο 'χω στημένο
και τα κεντώ τα κάλη σου μ' αγάπη και τα φαίνω.
Είσαι θεά στα μάθια μου στη σκέψη η μορφή σου
και τση ψυχής παράδεισος όντε βρεθώ μαζί σου.
Παπαδάκη Κωνσταντίνα (Μεγαλόπολη Αρκαδίας)
Οι γλεντηστάδες οι παλιοί που παίζανε λυράκι
εφύγανε και πείρανε μαζί ντος το μεράκι.
Εις τα δαχτύλια τσι καλούς εσά μπλιο τσι μετρούνε
και τσ΄άλλους ούτε 'πο μακρά θέλουμε να γροικούμαι.
Σα΄κάνουνε να τρίζουνε τα κόκκαλα αθρώπω
τη Κρήτη απού δόξασαν στση γης το γ-κάθα τόπο.
Σανε οι πλια πολλοί εδάδε μ-παίζουν με μεράκι
αμοναχά με το σκοπό ν' αρπάξουν παραδάκι.
Βοτζάκη Κατερίνα (Ρέθυμνο)
Μια μάνα στέλνει κάλεσμα σε ούλους τση δικούς τση
όπου κι αν έχει συγγενείς, στσι φίλους του παιδιού τση...
Ελάτε κι έχω ξαφνικό γάμο στο σπιτικό μου
γαμπρό να καμαρώσετε το ν-έμορφο υγιό μου.
Μηνά και του συντέκνου τζη που 'χανε λόγο δώσει
να 'ρθει και το φιλιότσο ντου να τονε στεφανώσει.
Κι ούλοι πρεμαζωχτήκανε για τη χαρά του γιού τζη
μα βρήκαν ένα φέρετρο στη μέση του σπιθιού τζη.
Οι πέτρες εραϊσανε στο θρήνοε η του κόσμου
μα 'κεινη λέει ...πάψετε παντρεύω το, το φως μου.
Σύντεκνε σίμωσε κοντά να μου το στεφανώσεις
και ύστερις εις του Θεού στα χέργια να το δώσεις.
Κι απής να μπουν οι φίλοι ντου ριζίτικο ν' αρχίξουν
να'δειασουν τα μπιστόλια ντος, να το ξεπροβοδίσουν.
Το επόμενο μας θέμα είναι η λέξη ...προβάλω ..ξεπροβάλω κλπ.
(που σημαίνει βγαίνω , φαίνομαι.)
Στέλνετε στο τηλ.6981572714.
