Μια θέαση από τον πόρο του, στο μέσα και στο έξω του
Μια ερμηνεία ή μια εκδοχή της στο σήμερα
- Ψαχουλεύω, θαρρετά, ακουμπιστά, τα σκοτεινά σύνορα του σπηλαίου, και θωρώ τον περιορισμένο αντιληπτικό ορίζοντα του νου μου.
- Ψηλαφώ, άφοβα, ανάλαφρα τις σκιές των πραγμάτων γύρω μου και ψυχανεμίζομαι πειστικά, αταλάντευτα την ψευδή τους εικονική πραγματικότητα.
- Ακουμπώ, με τόλμη, με ευψυχία, τους καθηλωμένους, τους δεμένους χειροπόδαρα δεσμώτες, και θωρώ και γρικώ με δέος την ακινησία του κατεψυγμένου νου μου με τα ασφυκτικά περιορισμένα αντιληπτικά του όρια.
- Ιχνηλατώ, με απαράμιλλο θάρρος, τους αόρατους γιγαντόσωμους δεσμοφύλακες, σφυκτοδένω στα χέρια μου τις φωτιές που ανάβουν, και θωρώ καθαρά τις προθέσεις και τους σκοπούς τους· ψυχανεμίζομαι σταθερά, με ακλόνητη αυτοπεποίθηση, τις προκατασκευασμένες πεποιθήσεις που προβάλλουν ως «πραγματικότητα» στους δεσμώτες με τις απατηλές σκιές.
- Ιδρωκοπώ, ματώνω μαχόμενος αδάμαστα, να αναρριχηθώ στον πόρο του σπηλαίου. Με ανείπωτο δέος και θαυμασμό, θωρώ, γρικώ και αισθάνομαι σύγκορμος το ελεύθερο, το φωτεινό έξω του, το μεθυστικό, το άφατο. Με ρίγος, και σεισμικό φόβο, θωρώ και γρικώ το φρικιαστικό μέσα του, το απελπιστικό.
ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΝΑΚΑΛΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΜΟΥ
- Αφουγκράζομαι το διάβα της τραγωδίας της ανθρώπινης περιπέτειας. Θωρώ και γρικώ τ’ απάλεμα των πρώτων ανθρώπων να ορθοπατήσουν. Μετρώ τα τρομαχτικά ουρλιαχτά τους στη μάχη της επιβίωσης, στον αγώνα τους να ζυμώσουν το χώμα, να σμιλέψουν το ξύλο και την πέτρα, να κάμουν κρύπτες προστασίας, όπλα κυνηγιού, να φάνε να χορτάσουν και να ντυθούν με δορές.
- Θωρώ τις αδυσώπητες μάχες τους να τιθασεύσουν τη φωτιά, να κυριεύσουν την ξηρά και να απλωθούν στη θάλασσα.
- Γρικώ το νου τους ν’ αγριεύει, να πήζει, να μεστώνει, να μάχεται να κουμαντάρει το μέταλλο.
- Αφουγκράζομαι τον αχό του δέους των πρώτων ανθρώπων στα φαινόμενα της φύσης, απέναντι σε θεούς, δαίμονες, φαντάσματα, όλα δημιουργήματα της αχαλίνωτης φαντασίας του νου τους. Μετρώ τις αμέτρητες, ανθρωποφάγες τελετουργίες τους, τις ανθρωποθυσίες για τον εξευμενισμό των παντοδύναμων τεράτων, των δαιμόνιων, που κατακυρίευαν σύγκορμα, συθέμελα τις σκιές της ύπαρξής τους.
- Θωρώ και γρικώ τα κονταροκτυπήματα στα κορμιά τους, τα εκτοξευόμενα βέλη σε ανθρώπους και ζώα, τις κριγιαρόμορφες συγκρούσεις των κρανίων τους.
- Αφουγκράζομαι τα πλήθη τους να αυξάνονται, να οργανώνονται κοινωνικά και χωρικά. Αργότερα, να ορθώνουν δομές ιεραρχίας, να συγκρούονται να διεκδικούν χωρική κυριαρχία. Θωρώ να δαμάζουν άλογα, να καλπάζουν με δόρατα, περικεφαλαίες και ασπίδες, με μπροστάρηδες αρχηγούς και βασιλιάδες.
- Αφουγκράζομαι και γρικώ τα βογγητά του θανάτου, την επέλαση των αλόγων, τα χλιμιντρίσματα, τις άγριες ιαχές των ιππέων, τις αρματομαχίες. Γρικώ ολάκερη την κυριαρχία του θεού Άρη να διαπερνά την «κοσμοθεωρία» των μυθευμάτων τους.
- Θωρώ την αγριότητα του Ποσειδώνα, την ταραχή της θάλασσας, τους αλαλαγμούς πάνω στα τρικάταρτα πλοία να εφορμούν στην φοβερή, τη θανατερή σύγκρουση της ναυμαχίας.
- Αφουγκράζομαι, θωρώ, γρικώ, και αισθάνομαι με θαυμασμό, το λιγοστό, σε διάρκεια ξέσπασμα του πνεύματος της κλασικής εποχής, να εκτοξεύεται σε κοσμικά ύψη, και σύντομα να καταποντίζεται στους στροβιλισμούς και στις θύελλες της δικής μου ανείπωτης περιπέτειας.
- Αφουγκράζομαι και θωρώ τη μεσαιωνική, θρησκευτική, πολιτική και φυλετική μισαλλοδοξία, τις γιγάντιες εξοντωτικές συγκρούσεις των αναρίθμητων λεγεώνων, να στραπατσάρουν και να κατεδαφίζουν την αχνά διαφαινόμενη εξέλιξη των νησίδων των ιδεών του πνεύματος.
- Θωρώ τον διαφωτισμό να παίρνει χαλαρά, ράθυμα τη σκυτάλη των ουμανιστικών αξιών της κλασικής αρχαιότητας, και σύντομα να απορρίπτεται στα σκουπίδια της δικής μου αλόγιστης διαδρομής και να εξαφανίζεται.
- Αφουγκράζομαι τους φοβερούς ήχους των τυμπάνων όλων των πολέμων, τις τρομακτικές κλαγγές των αναρίθμητων όπλων, το μούγκρος των ερπυστριών των αρμάτων, τα ξερνοβολίσματα του ατσαλιού και της φωτιάς των πυροβόλων, θωρώ τα απειράριθμα θερισμένα ανθρώπινα στάχυα στην απεραντοσύνη των πεδίων των μαχών.
- Αφουγκράζομαι, θωρώ, γρικώ και ζυάζω τον ανείπωτο πόνο της ανθρωπότητας, τους ποταμούς αιμάτων, τις αμέτρητες ανθρώπινες απώλειες, τα χαλάσματα, τις πυρκαγιές και τα αποκαΐδια από τις ατελείωτες συγκρούσεις της.
- Τα αφουγκράζομαι όλα, με ρίγος και δέος, τα θωρώ με ανείπωτη συντριβή, τα απαριθμώ και τα βρίσκω να υπερβαίνουν, δραματικά, τον αριθμητικό ίλιγγο του ιστορικού μου νου, μέσα στο σπήλαιο της θλιβερής απατηλής «πραγματικότητάς μου».
ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΧΤΕΣ, ΚΑΙ ΤΟ ΤΩΡΑ ΜΟΥ
- Αφουγκράζομαι δυνατά, θαρρετά το πρόσφατο χτες του σπηλαίου των ανθρώπων και γρικώ από μακριά τις απαίσιες, τις γεμάτες φρίκη κραυγές των δεσμοφυλάκων τους.
- Γρικώ όλους τους ανθρωποφύλακες που «γέννησα», αρχηγούς, βασιλιάδες, δικτάτορες, κάλπικους θρησκευτικούς ηγέτες, με όλα τα φανταχτερά λιλιά τους, τις κορώνες και τα φτερά τους, να γιγαντώνουν την αλαζονεία τους την ώρα της κατασκευής των αλυσίδων των ανθρώπων - δεσμωτών, πάνω στο αμόνι του χαρκειδιού τους.
- Θωρώ όλους τους «μεσσίες», τους θεομπαίχτες, τους δυνάστες, σφαγείς και τιμωρούς των ουμανιστικών αξιών και ελευθεριών του πνεύματος, να ασχημονούν κατά της, εν δυνάμει, εξέλιξης της νόησης της δέσμιας ανθρωπότητας, να την τροχοπεδούν ανελέητα, για να ασκούν την επονείδιστη κυριαρχία τους.
- Αφουγκράζομαι δυνατά σταθερά, με αυτοπεποίθηση το σήμερα του σπηλαίου, γρικώ και θωρώ τα κενόδοξα «κοινοβουλευτικά» συστήματα της ψευδούς, της νοθευμένης «εκπροσώπησης», τα κατ’ ουσίαν ολιγαρχικά, και εν πολλοίς τυραννικά, τα διαπνεόμενα από έναν ακατάβλητο μηχανιστικό υλισμό, και έναν αλύγιστο νεοποτισμό, να υψώνουν τα ψευδή λάβαρα μιας «σωτηριολογικής» διαμεσολαβούμενης, αντιμετώπισης των πολλαπλών ναυαγίων της ανθρωπότητας.
- Αφουγκράζομαι, θωρώ, γρικώ και μετρώ τις πολεμικές ιαχές, ολόκληρο το νεοπαγές υβρεολόγιο «των ανίκανων, των επικίνδυνων, των άρπαγων, των καταχραστών, των προδοτών…», όπως αλληλοκατηγορούνται, στην αδυσώπητη αλληλοεκτόξευση κονταροκτυπημάτων, όλες οι πτέρυγες της κομματικής νομενκλατούρας.
- Ιχνηλατώ με σταθερό, ακλόνητο βηματισμό, όλα τα πεδία των παγκόσμιων κομματικών, πολιτικών, οικονομικών και μιντιακών ελίτ, όλα τα παράγωγα της άγριας, βάναυσης, απεχθούς, καθετοποιημένης κυριαρχίας της πάνω στο 99% των δεσμωτών της ανθρωπότητας.
- Θωρώ καθαρά και γρικώ δυνατά, ως ΙΣΤΟΡΙΑ που είμαι, τη λεγόμενη «μεσσιανική» και «σωτηριολογική» διαμεσολάβηση της παγκόσμιας ελίτ, να ορθώνει, ακόμη πιο ηχηρά, και να γιγαντώνει πιο δυνατά το βλοσυρό, ειδεχθές πρόσωπο του δεσμοφύλακα, (του θεματοφύλακα θα ήταν οξύμωρο), που στραγγαλίζει ανελέητα ολόκληρο το σύστημα των ανθρώπινων αξιών και ελευθεριών.
- Αφουγκράζομαι σήμερα, θορώ, γρικώ και μετρώ τους έξαλους αλαλαγμούς των χρηματηστηριακών οίκων, τα πιθηκοειδή χοροπηδήματα των μετόχων τους μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών τους, παρακολουθώντας τις κυματοειδείς καμπύλες του χρήματος στην δυναμική της υποκατάστασης όλων των εννοιών, των ηθικών συνιστωσών της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ελευθερίας.
- Θωρώ με διαύγεια και γρικώ με δύναμη, να προβάλλει, αυτή η ελίτ, στον τοίχο του σπηλαίου, ολόκληρο το έργο των ψευδαισθήσεων των σκιών μιας προμελετημένης - προκατασκευασμένης «πραγματικότητας» που επιβάλλει να παρακολουθούν, αλυσοδεμένοι, ακίνητοι, αμίλητοι, άβουλοι και μοιραίοι, ολόκληρο το απέραντο πλήθος των ανθρώπων - δεσμωτών.
- Αφουγκράζομαι σήμερα, γρικώ καλά και μετρώ, με δέος, σταθερά, τα πολλαπλά άγρια κραξίματα των τραπεζικών όρνεων, που οσμίζονται παντού να ρέει ποτάμι το ανθρώπινο αίμα, του σκληρού-ματωμένου μόχθου, που βλέπουν, από ψηλά, που υπερίπτανται, να κείτονται στο έδαφος αμέτρητες ανθρώπινες σάρκες της εξαντλητικής εργασίας, αφαιρώντας τους δραστικά τη νοηματοδότηση της ανθρώπινης ύπαρξης, που δικαιούνται να έχουν.
- Αφουγκράζομαι σήμερα, θωρώ και γρικώ πλήθη εξωνημένων «επιστημόνων», του «ρεαλισμού», της προσκυνημένης λατρείας στη δύναμη της ύλης, και της κυριαρχίας της μέσω της πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος, να εργάζονται ακατάπαυστα για τη βελτίωση και επέκταση των «συμβατικών» οπλικών συστημάτων, αλλά και των πυρηνικών, χημικών και βιολογικών όπλων μαζικής καταστροφής, αντί να μάχονται για την σταδιακή κατάργηση και την ολοσχερή καταστροφή τους.
- Αφουγκράζομαι σήμερα και θορώ την «επιστήμη» του οικονομικού «ορθολογισμού» να τίθεται αδήριτα στην υπηρεσία των «κοσμοθεωριών» του άκρατου νεοφιλελευθερισμού της μαζικής εξόντωσης, του αμείλικτου μετασχηματισμού της υπόστασης των ανθρώπων και του περιεχομένου των αξιών της σε ωμή αριθμητική πραγματικότητα.
- Αφουγκράζομαι σήμερα, θωρώ γρικώ τις τρομερές κραυγές των αχόρταγων δεινοσαύρων των Οικονομικών Ελίτ, να επιχειρούν δραστικά να ρουφήξουν όλες τις πηγές ενέργειας του πλανήτη· να τις θέσουν στην υπηρεσία της πλουτοκρατίας, σε μια ιλιγγιώδη κούρσα αλαζονικής υπερκατανάλωσης, αδιαφορώντας για τις επερχόμενες γενιές, για την διατήρηση και επιβίωση των ζωτικών οικοσυστημάτων της γης, για την καταστροφική υπερθέρμανση της ατμόσφαιρας, με τις τραγικές συνέπειες που θα έχουν σε όλη την ανθρωπότητα.
- Αφουγκράζομαι σήμερα, θωρώ θαρρετά αταλάντευτα, γρικώ με σθένος αλύγιστα, τις τρομερές κραυγές των σιδερένιων δεινοσαύρων, να είναι έτοιμοι να ξεράσουν φωτιά και ατσάλι, στον αδυσώπητο πόλεμο να εκτελέσουν τις εντολές του πλανητικού, κυρίαρχου, συστήματος εξουσίας.
- Ως ιστορία που είμαι, αφουγκράζομαι και την ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ - ΠΑΙΔΕΙΑ του παγκόσμιου συστήματος. Θωρώ καθαρά και γρικώ δυνατά και εδώ, δύο αιώνιες δυνάμεις, ψευδώς συμπληρωματικές και κυρίαρχα αντίρροπες και συγκρουσιακές να αντιπαλεύουν στο απέραντο αλώνι της παλαίστρας του σώματος (ύλη) - ψυχής και πνεύματος.
- Η πρώτη, η εκπαίδευση, να είναι το δυνατό γρανάζι στο γιγάντιο μηχανιστικό σύστημα του πλήθους των γραναζιών, του καθετοποιημένου συστήματος εξουσίας, που όλα κλωθογυρίζουν την ύλη και την μετατρέπουν στις πολυάριθμες εκφάνσεις της «πραγματικότητάς» της, να κατισχύει της παιδείας.
- Η δεύτερη, η παιδεία, η μεγαλειώδης, η άσβεστη φλόγα που πυρπολεί και ανατινάζει το Αρκάδι της ψυχής και του πνεύματος και το εκτοξεύει στα πέρατα των υπερβατικών οριζόντων, στους άχωρους - χώρους και άχρονους - χρόνους των ιδεών και της ανθρώπινης συνειδητότητας, της άφατης, να δίνει μάχες οπισθοφυλακών, υποχωρώντας, εκεί που η ουσία της είναι η εμπροσθοφυλακή.
- Ως ΙΣΤΟΡΙΑ έχω υπέρτατο χρέος, να τα αφουγκράζομαι, να τα θωρώ και να τα γρικώ όλα. Ταυτόχρονα τα συνεκτιμώ όλα, και με απέραντο δέος και θλίψη βλέπω να τίθενται όλα τα επονείδιστα μέσα του 1% των δεσμοφυλάκων στην υπηρεσία των ανόσιων παιχνιδιών της κυριαρχίας τους, πάνω στο 99% των δεσμωτών του σπηλαίου και να υπερβαίνουν τα όρια των νεύρων και των αντοχών μου ως ΙΣΤΟΡΙΑΣ που ΕΙΜΑΙ.
ΕΙΜΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΩ
- Βλέπω να ξετέλεψαν στρατιές ανθρώπων τη «θητεία» τους στην ψευδή «πραγματικότητα» των σκιών και των αλυσίδων του σπηλαίου, και μια ώρα αρχύτερα αποδρούν και ελευθερώνονται στα πέρατα των οριζόντων.
- Θωρώ, έξω από τον πόρο του σπηλαίου, αρματωμένους με οικουμενικές ουμανιστικές αξίες ανθρώπους, δραπέτες φυλακών, να κινούνται με τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες του πνεύματός τους και να διαρρηγνύουν το φράγμα των υλικών αισθητηριακών τους οριζόντων.
- Θωρώ και γρικώ σοφούς, ουμανιστές, ιδεαλιστές της οικουμένης, καλλιτέχνες, ποιητές, δασκάλους πνευματικούς, αφυπνισμένους επιστήμονες της κβαντικής θεωρίας, όλα τα δυνατά και ανήσυχα πνεύματα της σύγχρονης εποχής τα ελέυθερα, να σχηματίζουν ένα ενιαίο, ορμητικό ανθρώπινο ηθικό και πνευματικό ποτάμι. Μαζί τους θωρώ να κινούνται τεράστια πλήθη απλών ανθρώπων της ανόθευτης παιδικής αθωότητας και του ονείρου, που δεν μόλυναν την ηθική και πνευματική τους υπόσταση.
- Αφουγκράζομαι τις πανανθρώπινες μελωδίες τους, τις αρχαγγελικές, που σιγοτραγουδούν σφυκτοδένοντας τα δάκτυλα των χεριών τους, θέλοντας να ακουστούν ηχηρά, για να αφυπνίσουν και να εκτινάξουν την ανθρώπινη συνειδητότητα σε κοσμικά ύψη.
- Τους θωρώ να σχηματίζουν μεγάλο αριθμό κύκλων γύρω από τη ΓΗ, να την υμνούν εκστατικά, να την στεφανώνουν πολύκλωνα, πολύχρωμα, πολύγλωσσα, πολύ-τράγουδα, για την απόλυτα ταυτισμένη συνειδητότητα του ΟΛΟΥ της με το ΕΙΝΑΙ της εξελισσόμενης ανθρωπότητας. Τους θωρώ να υμνούν και να στεφανώνουν τη ΜΑΝΑ ΓΗ, εκφράζοντας το δέος και το θαυμασμό τους στα στροβιλιζόμενα νέφη του ουρανού, στη ζωοδότρα βροχή, στα ζωογόνα βουνά, τις πεδιάδες, τα ποτάμια, στο γαλάζιο λαμπύρισμα των θαλασσών, στα θεσπέσια χρώματα του ηλιοβασιλέματος, στην υπερβατική νοηματοδότησή τους.
- Αφουγκράζομαι τα εξαίσια λυρικά άσματα των ποιητών του κόσμου, τις ουράνιες μελωδίες από συμφωνικές ορχήστρες, να υμνούν τη φύση, τα οικοσυστήματα, τα ζώα, τα πουλιά και τα ψάρια, από τα πιο μικρά όντα της ύπαρξης μέχρι τους απέραντους γαλαξίες, το ΕΝΑ της ανθρωπότητας, το άφατο ΟΛΟΝ.
- Αφουγκράζομαι σήμερα, θωρώ και γρικώ τον διαλαλούμενο πανηγυρικό θρίαμβο της Κβαντικής Θεωρίας ολόκληρου του φάσματος των σύγχρονων επιστημών, στην θεμελιωμένη διατύπωση του αδιαίρετου, του ενιαίου, του ΟΛΟΥ της ανθρωπότητας και των όντων, και της αδιάρρηκτης ταύτισής τους με το Συμπαντικό ΟΛΟΝ.
- Ψυχανεμίζομαι να ανοίγεται η νέα εποχή της ελπίδας και της αισιοδοξίας, της δυναμικής της διάρρηξης των ορίων, των φραγμάτων, της διαχωριστότητας της ανθρωπότητας, και της κατάρρευσης των καθετοποιημένων κυριαρχικών συστημάτων που τη διέπουν.
- Ψυχανεμίζομαι ότι έχουν αρχίσει να τρίζουν, σεισμικά, τα θεμέλια του σαθρού οικοδομήματος του μηχανιστικού υλιστικού προτύπου, του δυτικού «ορθολογισμού», του πλήρως αποσυνδεδεμένου από την ηθική και πνευματική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης.
- ΠΟΘΟΣ μου και ΕΛΠΙΔΑ μου ως ΙΣΤΟΡΙΑΣ, η ανθρώπινη συνειδητότητα να εκραγεί και να εκτοξευτεί σε κοσμικά ύψη, για να κατεδαφίσει τις σκιές, να σπάσει τις αλυσίδες και να εξακοντιστεί, αδούλωτη, ελεύθερη στα συμπαντικά της «ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ».
« … Είμαστε ένα. Από το τυφλό σκουλήκι στο βυθό του ωκεανού ως την απέραντη παλαίστρα του Γαλαξία, ένας μονάχα αγωνίζεται και κιντυνεύει, ο εαυτός μας. Και στο μικρό, το χωματένιο στήθος μας, ένας μονάχα αγωνίζεται και κιντυνεύει, το Σύμπαντο…».
«… Όχι ο Θεός θα μας σώσει· εμείς θα σώσουμε το Θεό, πολεμώντας, δημιουργώντας, μετουσιώνοντας την ύλη σε πνέμα…».
«… Μα μπορεί όλος μας ο αγώνας να πάει χαμένος. Αν κουραστούμε, αν λιποψυχήσουμε, αν μας κυριέψει ο πανικός, όλο το Σύμπαντο κιντυνεύει …».
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ, ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ Ν. ΚΑΖΑΝΤΑΚΗ
ΕΠΙ-ΛΟΓΟΣ
Θα μπορούσε πλήθος κβαντικών επιστημόνων, κοσμολόγων, αστροφυσικών και στοχαστών να προβάλλουν τούτο το πιθανό αντεπιχείρημα:
- Και αν όλος ο αγώνας της ανθρωπότητας πάει χαμένος;
- Και αν κουραστούμε, αν λιποψυχήσουμε, αν μας κυριέψει ο πανικός και δεν τα καταφέρουμε να σώσουμε τον πλανήτη, «να μετουσιώνουμε αέναα την ύλη σε πνέμα», τότε πράγματι δεν θα σωθούμε ούτε εμείς. Τότε δεν υπάρχει ανθρωπότητα και κατά συνέπεια ούτε σύμπαν, αφού δεν παρατηρείται από κανέναν.
Και λοιπόν;
Το ίδιο το άπειρο σύμπαν, «έχει παίξει άπειρες ζαριές, σε άπειρες περιοχές μέσα στο κοσμικό καζίνο, «για τη δημιουργία νοήμονος ζωής». Κάπου αλλού «οι άπειρες ζαριές, έφεραν πλήθη από εξάρες».
Πλήθη, πολλά, υπέρ-νοήμονων όντων απέκτησαν συντομότερα το ΟΛΟΝ της επίγνωσης και της αυτεπίγνωσης, ταυτίζοντας τα με το ΟΛΟΝ της Συμπαντικής Συνειδητότητας.
Εκεί εκπληρώνεται ολοκληρωτικά ο Συμπαντικός νόμος: «Παρατηρητής - Παρατηρούμενο (όλο το Σύμπαν) - διαδικασία παρατήρησης είναι ΕΝΑ». Εκεί το Σύμπαν παρατηρεί τον εαυτό του, μέσω της συνειδητότητας των όντων που ταυτίζονται μαζί του.
Το μόνο που μένει ως «Συμπαντική αστοχία» είναι η «ζαριά πάνω στη ΓΗ». Στην περίπτωση αυτή, τα υπερ-νοήμονα αυτά όντα, «που βλέπουν μακριά», το μόνο που κάνουν είναι να κουνούν με συμπόνοια και απελπισία το κεφάλι τους για τον καταστροφικό HOMO sapiens / demens του πλανήτη ΓΗ.
Τον έμφρονα - άφρονα, κατασκευαστή των μυθολογικών, θρησκευτικών, πολιτικών και οικονομικών του «παιγνίων», των συνυφασμένων με φαντάσματα, σκιές και αβάσταχτες αλυσίδες - Τον μοιραίο και αυτοκαταστροφικό.
