Αποφάσισα να συνεισφέρω στην προσπάθεια των ανθρώπων της Λαϊκής Συσπείρωσης και να κατέβω ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Ρεθύμνου. Δεν κρύβω την αμηχανία μου απέναντι στη διαδικασία της άγρας ψήφων αλλά και τη χαρά μου που συμμετέχω σε μια ποιοτική ομάδα που δίνει χρόνια τώρα μάχες για τα ζητήματα του Ρεθύμνου και κυρίως για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.
Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας θεωρώντας ότι τα δημοτικά ζητήματα είναι ουδέτερα σε σχέση με το συνολικότερο πολιτικό πλαίσιο.
Ότι τα πρόσωπα, μαζί με το marketing τους, παίζουν τον βασικό ρόλο και όχι η βασική πολιτική κατεύθυνση και κουλτούρα που ακολουθεί το πρόσωπο.
Ότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένα συμφέροντα που επηρεάζουν τις πολιτικές και στους δήμους.
Αλλά κυρίως, να μην κρυβόμαστε ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική για ένα δημοκρατικό δήμο που μέσω της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά θα κινείται σε μια κατεύθυνση για τις ανάγκες των πολλών και όχι τα κέρδη των λίγων. Το παράδειγμα της Πάτρας και της Λαϊκής Συσπείρωσης εκεί είναι αποστομωτικό. Μπορεί να γίνει.
Αν κάνουμε μια παρομοίωση, η εικόνα του Ρεθύμνου που μας παρουσιάζουν αποτελεί την μπροστά πλευρά ενός ξενοδοχείου. Η βιτρίνα φωτεινή, με τεχνητά χαμόγελα, λούσα και πολυτελή γραφεία με στελέχη και κέρδη. Αλλά το ξενοδοχείο έχει και πίσω πλευρά με πραγματικά χαμόγελα , λιγότερο φωτεινή , με σκουπίδια, φασαρία από διάφορα μηχανήματα και εργαζόμενους εξαντλημένους που μιλάνε την αλήθεια της δύσκολης καθημερινότητας τους.
Μια καθημερινότητα που έχει μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, ένα νοσοκομείο σε διαδικασία διάλυσης, με το ζήτημα της στέγης να αποτελεί από τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα, με ένα κυκλοφοριακό χάος που παραπέμπει σε μεγαλούπολη, με ελάχιστους δημόσιους χώρους, πολιτιστικές και αθλητικές εγκαταστάσεις για τους πολίτες, με εκατοντάδες παιδιά εκτός δημοτικών παιδικών σταθμών. Με ανύπαρκτη έγνοια, σχέδιο και υποδομές για το ζήτημα των αδέσποτων ζώων.
Με χρήσιμες κοινωνικά δημόσιες και δημοτικές υπηρεσίες να αποψιλώνονται και να ιδιωτικοποιούνται, σταδιακά, μέσω μιας κατάστασης που θα μπορούσε να περιγραφεί ως η χαρά του εργολάβου. Με χωριά που αδειάζουν, με τις βουνοκορφές τους να έχουν δοθεί για ανεμογεννήτριες και η αγροκτηνοτροφική παραγωγή τους να εξαρτάται από το παιχνίδι των μεγαλεμπόρων.
Το Ρέθυμνο έχει τεράστιες δυνατότητες να είναι ένας δήμος που θα θέλεις να ζήσεις στη πόλη, τους οικισμούς και τα χωριά του. Αντί αυτού έχει την τάση να γίνει ένας τουριστικός (μη) τόπος, που αποφεύγουν πλέον φοιτητές, γιατροί, εκπαιδευτικοί και άλλοι εργαζόμενοι με τους μόνιμους κάτοικοι να παρακολουθούμε την επενδυτική αλαζονεία και την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους.
Η Λαϊκή Συσπείρωση είναι μια ακόμη γραμμή άμυνας της κοινωνίας απέναντι στα προβλήματα της.
Για αυτούς και για άλλους ακόμα λόγους είμαι και εγώ, περήφανα, κομμάτι αυτής της προσπάθειας.
Βασιλάκης Γιάννης
Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη Λαϊκή Συσπείρωση Ρεθύμνου
