Στην εκδήλωση παρέστησαν η Υπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας κα Σοφία Ζαχαράκη, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Δημήτριος Χούπης, ο Αρχηγός ΓΕΣ Αντιστράτηγος Γεώργιος Κωστίδης, ο Αρχηγός ΓΕΑ Αντιπτέραρχος (Ι) Δημοσθένης Γρηγοριάδης, ο Διευθυντής ΓΕΣ/ΔΥΓ Υποστράτηγος (ΥΙ) Αλκιβιάδης Καφαντόγιας, ο Διευθυντής 401 ΓΣΝΑ Υποστράτηγος (ΥΙ) Κωνσταντίνος Λιασκώνης, εκπρόσωποι της Ελληνικής Αστυνομίας, της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης, φορέων, ψυχολόγοι, εκπαιδευτικοί, καθώς και εν ενεργεία Αξιωματικοί και Υπαξιωματικοί.
Ο κ. Κεφαλογιάννης υπογράμμισε ότι πρέπει να αντιληφθούμε την ευθύνη και το χρέος μας, ούτως ώστε να εργαστούμε, ατομικά και συλλογικά, για να εξαλείψουμε την ενδοοικογενειακή βία, επισημαίνοντας ότι απαιτείται συντονισμένη δουλειά από πολλούς φορείς για την πρόληψη και την καταστολή της, με πρωταρχικό το σχολείο. Παράλληλα, τόνισε πως οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν θα μπορούσαν να μείνουν αμέτοχες και με συνεχή ενημέρωση επιχειρούν να ευαισθητοποιήσουν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, δημιουργώντας μία δυναμική ενάντια σε αυτό το νοσηρό φαινόμενο.
Στον χαιρετισμό του ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Αποτελεί ιδιαίτερη τιμή η παρουσία μου σήμερα μαζί σας στην Ημερίδα με θέμα την «Ενδοοικογενειακή Βία». Ένα θέμα, το οποίο θα έπρεπε να αποτελεί παρελθόν λόγω της εξέλιξης της κοινωνίας μας. Δυστυχώς όμως διαπιστώνουμε ότι είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Θα ήθελα να εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία και την άρτια διοργάνωση της σημερινής Ημερίδας. Οι Ένοπλες Δυνάμεις αποτελούν ζωντανό κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας. Αφουγκράζονται τις ανάγκες της, χαίρονται με τα επιτεύγματά της και συμπάσχουν με τα προβλήματά της. Ανέκαθεν, λοιπόν, αποτελούσαν ένα από τους πυλώνες στήριξής της. Και αυτό αναγνωρίζεται, όχι μόνο από τον κρατικό μηχανισμό, αλλά και από όλους τους Έλληνες πολίτες, που απολαμβάνουν τα ευεργετήματα, είτε πρόκειται για παροχή ιατρικής βοήθειας, είτε για συμμετοχή στην πρόληψη και αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, είτε για αεροκομιδές. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι Ένοπλες Δυνάμεις, δεν θα μπορούσαν να μείνουν αμέτοχες στη σοβαρότητα του φαινομένου της ενδοοικογενειακής βίας.
Αξιοποιώντας λοιπόν την ευκαιρία που μου δίνεται, θα ήθελα να διατυπώσω κάποιες σκέψεις. Η επικαιρότητα αποτελεί αψευδή μάρτυρα της όξυνσης του προβλήματος, τόσο σε αριθμούς, όσο και σε βιαιότητα. Είναι διάχυτος ο προβληματισμός στην ελληνική κοινωνία σχετικά με τη συχνότητα και την ένταση των προσβολών, των χειροδικιών και των δολοφονιών, στον βωμό του πάθους και του εγωισμού. Αν και κάποιος θα υπέθετε ότι η κοινωνία μας είναι αρκετά ώριμη για την απόρριψη τέτοιων νοσηρών φαινομένων, εν τούτοις, αυτά γίνονται όλο και πιο εμφανή.
Η Ελληνική Αστυνομία, από την πλευρά της, καλείται να διαχειριστεί δεκάδες περιστατικά, καθημερινά, ενώ παράλληλα γίνεται αξιοποίηση σύγχρονων τεχνολογικών εργαλείων όπως το «Panic Button», προκειμένου να κατασταλεί το φαινόμενο.
Ανεξάρτητα βέβαια, από τα μέτρα που λαμβάνονται, όλοι πρέπει να αντιληφθούμε την ευθύνη και το χρέος μας, ούτως ώστε να εργαστούμε με όλες μας τις δυνάμεις, ατομικά και συλλογικά, για να εξαλείψουμε αυτό το νοσηρό φαινόμενο. Η ψυχραιμία, η ενσυναίσθηση και η αλληλεγγύη είναι εκείνες οι αρετές, οι οποίες πρέπει να είναι συνοδοιπόροι μας. Πώς όμως θα καταφέρουμε να ξεριζώσουμε, οριστικά, αυτό το αποκρουστικό πρόβλημα, από την κοινωνία μας; Απαιτείται συντονισμένη δουλειά από πολλούς φορείς. Και το σχολείο είναι ο πλέον κατάλληλος φορέας που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, όχι μόνο για την καταστολή, αλλά και για την πρόληψη του φαινομένου. Οι ανήλικοι, είτε ως θύματα, είτε ως οδυνηροί παρατηρητές κακοποιητικών συμπεριφορών, μπορούν με την κατάλληλη στήριξη και διαπαιδαγώγηση, να γίνουν οι πυροσβέστες του φαινομένου. Το ίδιο και οι Ένοπλες Δυνάμεις μας. Οι οποίες με τη συνεχή ενημέρωση ευαισθητοποιούν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και δημιουργούν μία δυναμική ενάντια σε αυτό το φαινόμενο.
Κλείνοντας θα ήθελα να συγχαρώ τους εμπνευστές, αλλά και τους διοργανωτές της Ημερίδας η οποία λαμβάνει χώρα χρονικά, την πιο κατάλληλη στιγμή. Όλες οι ομιλίες ήταν άκρως ενδιαφέρουσες, τόνισαν τις ιδιαίτερες πτυχές του προβλήματος και μας έκαναν να αντιληφθούμε ότι με συντονισμένη και ομαδική προσπάθεια θα καταφέρουμε να το αντιμετωπίσουμε, δημιουργώντας μία πιο υγιή κοινωνία για όλους μας.»
