Ότι ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις το έχουμε το έχουμε εμπεδώσει πια... Το έχουμε γράψει πολλές φορές ώς τώρα, αλλά κυρίως το ζούμε καθημερινά στο πετσί μας, καθώς είμαστε υποχρεωμένοι, για το δικό μας καλό και των συνανθρώπων μας, να μένουμε στα σπίτια μας, ξεχνώντας έτσι στην ουσία ότι κάναμε ή προγραμματίζαμε να κάνουμε, πριν εφαρμοστεί στη ζωή μας η καραντίνα.
Κι αλήθεια τώρα, δεν αποτελεί για μένα προσωπικά κάτι το τόσο φοβερό, ότι δεν πρόκειται να κάνουμε φέτος τις γιορτές από είχαμε συνηθίσει να τις κάνουμε χρόνια τώρα, από γεννησιμιού μας. Είχα φροντίσει να δουλέψω με τον εαυτό μου και να βάλω στην άκρη και στο περιθώριο, όλες αυτές τις... συνήθειες που μας «έδεναν» κατά κάποιο τρόπο, με κάτι που ούτε γνωρίζαμε, ούτε το είχαμε επιλέξει μόνοι μας.
Αλλά επιτρέψτε μου να μείνω σ' αυτό. Διότι όπως εγώ επέλεξα να φύγω από αυτά τα «δεσίματα», κάποιοι άλλοι συνάνθρωποι μου επιμένουν να τα σέβονται, να τα εκτιμούν και να τα έχουν πρώτα στη ζωή τους. Δικαίωμα τους και ασφαλώς δεν θα τους ελέγξω, για την επιλογή τους αυτή. Η ελεύθερη βούληση είναι προνόμιο, αν ξέρουμε να κάνουμε καλή χρήση του, στη ζωή μας.
Κι ωστόσο για μένα, το διαφορετικό είναι ότι ξαφνικά αποκοπήκαμε από τον κόσμο… Με έναν τρόπο που δεν σήκωνε συζήτηση ή αντιρρήσεις, επειδή η αναγκαιότητα τους, είχε να κάνει με την ίδια την ανθρώπινη ζωή, κάτι που θεωρώ ότι είναι πολύ ιερή, επειδή είναι δώρο για τον καθέναν μας.
Ξαφνικά, αλλάξαμε την καθημερινότητα μας και αρχίσαμε πια να φοβόμαστε, ακόμα και να κάνουμε αυτονόητα μέχρι τότε, πράγματα, να μην μπορούμε να πάμε μια βόλτα, να δούμε τους φίλους μας, να απολαύσουμε ένα ταξίδι... Οι περιορισμοί ύψωναν συνεχώς εμπόδια, σε κάθε σκέψη. Κι έτσι οι σκέψεις λιγόστεψαν και τα όνειρα μίκρυναν.
Ευτυχώς για κάποιους από εμάς που έχουμε ελπίδα, πως όλο αυτό κάποια στιγμή που δεν ξέρουμε, γιατί δεν είναι στη δικαιοδοσία μας, θα αλλάξει και θα έρθουν άλλες, πολύ καλύτερες μέρες. Ευτυχώς, γιατί θα είχαμε λωλαθεί κι εμείς, όπως και οι άνθρωποι εκεί έξω, που πέρα από τον τρόμο και τον φόβο βλέπουν ένα απόλυτο μαύρο κι ένα κενό, γύρω τους.
Και η αλήθεια είναι ότι, ακριβώς επειδή επιλέξαμε ποιον να είμαστε και τι να εμπιστευόμαστε, αισθανόμαστε τώρα, στην καρδιά της κρίσης, λίγο πιο ήρεμοι, λίγο πιο ψύχραιμοι και λίγο πιο λογικοί, ώστε να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες καταστάσεις που ζούμε ή που θα έρθουν μπροστά μας.
Γιατί αναμφίβολα θα έρθουν. Ήδη μας προετοιμάζουν… Όλη αυτή η κατάσταση σε μια πρώτη φάση θα οδηγήσει σε μια ύφεση και στη συνέχεια σε ένα ακόμα μνημόνιο. Και έχουμε πικρή εμπειρία στη ζωή μας από μνημόνια ε; Τις επιπτώσεις τους τις ζούμε ακόμα στο πετσί μας, από το 2008. Ξέρουμε τι σημαίνει να μπαίνεις στο περιθώριο της κοινωνίας πληρώντας για κάτι που προφανώς δεν φταις.
Να γιατί, χαρακτήρισα τις σκέψεις αυτές ενδοσκοπήσεις. Φαντάζομαι θα έρχονται ώρες που θα περνάνε όλα αυτά και από το δικό σας το μυαλό. Λογικές είναι, όχι προϊόν ενός έξυπνου, ξεχωριστού εγκεφάλου. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δούμε πιο μακριά από το προφανές.
Ποια θα είναι η επόμενη μέρα, αν υπάρχει τέτοια; Και ποια θα είναι, η δική μας θέση, μέσα σ’ αυτήν; Το ξέρω πως δεν είναι εύκολο να απαντήσουμε, αλλά πρέπει να αν μας απασχολήσει αυτό το θέμα. Περισσότερο από το να κάνουμε σήμερα κριτική σε σχέση με τη διαχείριση του προβλήματος από την σημερινή κυβέρνηση.
Καλά είναι κι αυτά, αλλά θα πρέπει να το παραδεχτούμε ότι αποπροσανατολίζουν από την ουσία. Και η ουσία είναι να είμαστε εδώ και την επόμενη μέρα, με τις λιγότερο δυνατές απώλειες, όρθιοι και δυνατοί ώστε να είμαστε σε θέση να τις αντιμετωπίσουμε. Και αυτό θέλει και απαιτεί, δουλειά, από τον καθένα μας.
Αλλά δεν έχουμε άλλοι επιλογή, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Οι εποχές που ζούμε είναι πρωτόγνωρες. Κι όχι μόνο για μας, αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, παγκόσμια. Και τα περιθώρια στενεύουν, όλο και πιο πολύ. Ας μη μείνουμε σ’ αυτά που χάνουμε και που ασφαλώς είναι πολλά. Αυτά που θα μας κάνουν να σταθούμε στα πόδια μας είναι αυτά που έχουμε. Και δεν είναι λίγα.
