Μια μέρα μια Παρασκευή θα πέσω να πεθάνω, τραγούδησε το 1973 στο δίσκο Τροπικός της Παρθένου σε μουσική του Χριστόδουλου Χάλαρη. Κι έτσι έγινε. Πέθανε Παρασκευή. 8 του Φλεβάρη είναι η επέτειος αυτού του χαμού. Του αγαπημένου τραγουδιστή που έκλαψε όλη η Ελλάδα. Η φωνή του μπορούσε να συγκεντρώνει και να εξεγείρει έναν ολόκληρο. Όπως τότε στα χρόνια της δικτατορίας στις μπουάτ. Το πρωί όμως εκείνης της μέρας αποχαιρέτησε την Ελλάδα. Ο κόσμος παγώνει στο άκουσμα της είδησης. Γνώριζε από τον τύπο της εποχής την κατάσταση της υγείας του επί ένα χρόνο, όμως οι ελπίδες δεν χανόντουσαν. Δεν μπορούσε να πιστέψει στ’ αυτιά του την ανακοίνωση του Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Ο λαός όμως εξακολουθεί και θέλει να τον νιώθει πάντα ζωντανό ανάμεσά μας, ένας ζωντανός θρύλος και σύμβολο.
Ήρθε μια μαύρη ξαστεριά
(από το δίσκο Αφιέρωμα στον Νίκο Ξυλούρη LP 1980)
Λύρα: Αστρινός Ζαχαριουδάκης
Στίχοι: Γιώργος Μπίλης
Μουσική: Βασίλης Κατσαμάς
Στον κάτω Κόσμο οι Κρητικοί
θέλανε ένα λυράρη,
κι ο Χάρος αποφάσισε
Ξυλούρη να σε πάρει.
Ήρθε μια μαύρη ξαστεριά
κι ήταν 8 Φλεβάρη
που ο Χάρος απεφάσισε
Ξυλούρη να σε πάρει.
Για να μην ξαναπαίξεις μπλιο
τση λύρας το δοξάρι.
Ξυλούρη κι αν απόθανες
κι εβρίσκεσε στο χώμα,
ο κόσμος δεν σε βλέπει πια
αλλά ακούει ακόμα,
τις μελωδίες πού βγαζες
απ’ το γλυκό σου στόμα.
Πολλές καρδιές ραγίσανε
κι εγίνανε κομμάτια,
σαν μάθαν πως εκλείσανε
τα γαλανά σου μάτια,
που αξίζαν ότι αξίζουνε
του κόσμου τα παλάτια.
Κλάψαν και λυπηθήκανε
πολλοί τη μέρα εκείνη,
και σ΄αποχαίρετήσανε
με πόνο και οδύνη,
τέτοιος μεγάλος πάταγος
δεν είχε ξαναγίνει.
Κι όταν σε συνοδεύανε
Στο τελευταίο σπίτι
Ξυλούρη σε σηκώνανε
λεβέντες απ’ την Κρήτη
φίλοι και συναδέλφοι σου
αητέ του Ψηλορείτη.
8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1981 - Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ 7
40 ΧΡΟΝΙΑ
Ακριβώς ένα χρόνο μετά το θάνατο του Νίκου Ξυλούρη, η Ελλάδα πριν καν προλάβει να στεγνώσει τα δάκρυά της, συγκλονίζεται από την πρωτοφανές γεγονός της μεγαλύτερης τραγωδίας του ελληνικού ποδοσφαίρου και μία από τις χειρότερες στην ιστορία του ελληνικού και παγκόσμιου αθλητισμού.
Ήταν ένα ηλιόλουστο κυριακάτικο απόγευμα στο παλαιό Στάδιο Καραϊσκάκη. Ο Ολυμπιακός των Σαργκάνη, Γαλάκου, Αναστόπουλου και Νικολούδη, αντιμετωπίζει την ΑΕΚ των Αρδίζογλου, Μπάγεβιτς και Μαύρου στο ντέρμπι της 20ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος της Α' Εθνικής της σεζόν 1980 -1981. Οι ερυθρόλευκοι είναι καταιγιστικοί... Συντρίβουν 6-0 τους μεγάλους αντιπάλους τους με 3 γκολ του Γαλάκου και από ένα των Κουσουλάκη, Ορφανού και Βαμβακούλα.
Η χαρά των 35.450 οπαδών του Θρύλου φθάνει στα ουράνια. Το πιο ζωντανό τμήμα της ολυμπιακής οικογένειας, τα παιδιά της Θύρας 7, βιάζονται να «καταπιούν» τα σκαλιά και να βρεθούν όσο πιο γρήγορα γίνεται στη Θύρα 1 για να αποθεώσουν τα ινδάλματά τους. Και τότε συμβαίνει το μοιραίο. Κάποιος γλιστράει σ' ένα μαξιλαράκι και κυλάει από τα σκαλιά ως την πόρτα, που για κάποιους ήταν κλειστή και για άλλους μισάνοιχτη. Η αποσυμφόρηση του χώρου είναι αδύνατη, με αποτέλεσμα αυτοί που ακολουθούν να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο.
Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του 18χρονου τότε Ηλία Λύτρα που έπεσε από τους πρώτους στα σκαλοπάτια της Θύρας 7 και τραυματίστηκε. «Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Όταν έφτασα όμως στα τελευταία σκαλοπάτια, γλίστρησα και έπεσα. Πριν καταλάβω καλά-καλά τι έγινε άρχισαν να πέφτουν πάνω μας ένας, δύο, τρεις, δέκα, εκατό..».
Το ρολόι δείχνει 5 παρά 2 και η χαρά μετατρέπεται σε θρήνο. Κάποιοι αστυφύλακες καταφέρνουν να "ξεριζώσουν" ένα από τα τουρνικέ και να απεγκλωβίσουν έτσι αρκετό κόσμο. Νεκροί και τραυματίες μεταφέρονται στο Τζάννειο. Οι συγγενείς αναζητούν τους δικούς τους ανθρώπους, εκατοντάδες φίλαθλοι ψάχνουν τους φίλους τους. Οι πρώτοι νεκροί αναγνωρίζονται. Θα ακολουθήσουν και άλλοι. Ο αριθμός τους θα φθάσει τους 21. Το προσωπικό του νοσοκομείου δεν επαρκεί για την περίθαλψη των τραυματιών και γίνονται εκκλήσεις για ιατρικές ενισχύσεις και αίμα.
Στο Τζάνειο καταφθάνουν κυβερνητικοί αξιωματούχοι, που ενημερώνουν διαρκώς τον πρωθυπουργό Γεώργιο Ράλλη και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η τηλεόραση διακόπτει την κανονική ροή του προγράμματός της και μεταδίδει σοβαρή μουσική.
Όλη η Ελλάδα, φίλαθλη και μη, πενθεί. Οι οπαδικές προτιμήσεις υποχωρούν μπροστά στη μεγαλύτερη τραγωδία του ελληνικού αθλητισμού. Το πιο εξοργιστικό γεγονός της όλης ιστορίας είναι ότι μέχρι σήμερα κανείς από τους υπευθύνους δεν έχει λογοδοτήσει για την απίστευτη αυτή τραγωδία. Οι 5 φύλακες της Θύρας 7, που πρωτόδικα είχαν καταδικασθεί σε φυλάκιση 10 ετών, αθωώθηκαν από το Τριμελές Εφετείο Πειραιά στις 22 Σεπτεμβρίου του 1986.
Η μνήμη των 21 αδικοχαμένων φιλάθλων τιμάται κάθε χρόνο από τους παράγοντες, τους παίκτες, την τεχνική ηγεσία και τους φίλους του Ολυμπιακού.
Πηγή: www.sansimera.gr
www.discogs.gr
Φωτογραφίες από το Google, Εφημερίδα Βήμα Ρεθύμνης και Γιώργου Λινοξυλάκη
