Ομολογώ εξαρχής την αμαρτία μου. Μου αρέσει το χιόνι! Αισθάνομαι μέσα μου να πεταρίζει η καρδιά μου σαν παιδί (κι ας μην είμαι πια…) άσχετα αν νιώθω έτσι μέσα μου… Αλλά, οι λογικοί άνθρωποι θα παρέμβουν να με διορθώσουν,
Κι εδώ που τα λέμε, δεν έχουν άδικο… Ότι είναι ωραίο για μένα, μπορεί να είναι η καταστροφή και το τέλος για κάποιον άλλον. Το ξέρω, το αντιλαμβάνομαι. Και λυπάμαι. Αλλά αυτό δεν μπορεί να μου στερήσει τη χαρά μου.
Δεν ζω σε άλλο πλανήτη, ούτε σε αποστειρωμένη γυάλα. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άστεγοι, άνθρωποι που πεινάνε, που ζουν έτσι όχι με δική τους ευθύνη, στο περιθώριο της κοινωνίας. Τα γνωρίζω όλα αυτά. Το σύστημα πραγμάτων που ζούμε είναι τόσο άδικο, από όπου κι αν το δει κανείς.
Αλλά δεν θέλω να μου μειώσει τη χαρά μου, καθώς βλέπω από το παράθυρο μου, μέρα μεσημέρι, τις νιφάδες του χιονιού, να χορεύουν λες, καθώς πέφτουν από τον ουρανό.
Όλο αυτό τον καιρό με την πανδημία του κορονοϊού Covid-19, με τον εγκλεισμό, με τους περιορισμούς της καραντίνας, περνάμε δύσκολα. Και ο καθένας μας ασφαλώς ξέρει καλύτερα το βάρος του φορτίου που σηκώνει στις πλάτες του. Χρειαζόμαστε μια αλλαγή, κάτι ελπιδοφόρο και ενθαρρυντικό. Έτσι το είδα εγώ και νομίζω ότι μου έκανε καλό.
Κι αυτό ακριβώς ήθελα να κάνω, εξωτερικεύοντας τις σκέψεις μου στην προσπάθεια μου να τις μοιραστώ μαζί σας. Δεν ξέρω από πού διαβάζετε αυτές τι «Επισημάνσεις», από το διαδίκτυο ή την έντυπη έκδοση της εφημερίδας ΡΕΘΕΜΝΟΣ, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα βρείτε κοινά σημεία που θα κάνουν κι εσάς να νιώσετε καλύτερα.
Μα, θα μου πείτε: Είναι αυτό δημοσιογραφία; Σίγουρα δεν είναι αυτό το βαθυστόχαστο ερευνητικό στιλ εκείνων που αυτοπαρουσιάζονται ως ειδικοί. Έχετε δίκιο… Αλλά κι έτσι να είναι, σκεφτείτε πως έχω αυτό το δικαίωμα στο πλαίσιο μιας αρθρογραφίας.
Αν μη τι άλλο, έχει να κάνει με την πραγματική ζωή και όχι με εικασίες και υποθέσεις αυθαίρετες, αλλά με στοιχεία που μπορείς να βρεις με επάρκεια σε πολλές θεωρητικές αναλύσεις… Κάθε άλλο… Εδώ καταγράφουμε συναισθήματα που ζούμε, όχι κάτι που μας είπαν άλλοι.
Το να έχω το δικό μου χώρο για να καταγράφω κάθε εβδομάδα τις σκέψεις μου, είναι ασφαλώς ένα προνόμιο που κατακτήθηκε στο πέρασμα των χρόνων… Αναγνωρίζω ότι δεν το έχουν όλοι και γι’ αυτό θεωρώ πολύ ευλογημένο τον εαυτό μου που το ζω.
Ναι, η επικαιρότητα πρέπει να έχει την προσοχή μας. Η ψύχραιμη και καθαρή ματιά, έξω και μακριά από κάθε είδους επηρεασμό, ξέρω καλά ότι μπορεί να βοηθήσει και τον καλόπιστο αναγνώστη.
Και ξέρω καλά επίσης πως αν πάτε στο περίπτερο και ζητήσετε με επίταση τη συγκεκριμένη εφημερίδα είναι ακριβώς και γι’ αυτή την ελευθερία που δίδει στους αρθρογράφους της. Λέω πολλές φορές πως αυτή είναι η καλύτερη δουλειά που είχα ποτέ. Δεν έχω καμιά αμοιβή και επομένως καμιά εξάρτηση και επιρροή στα γραφτά μου.
Βλέπω τα πράγματα χωρίς παραμορφωτικούς φακούς. Γι’ αυτό και μπορώ να απολαμβάνω να βλέπω από το παράθυρο μου το χιόνι καθώς οι νιφάδες χορεύουν και να το στρώνει στον ήσυχο δρόμο, μπροστά στο σπίτι μου. Και βλέπω επίσης τις αναρτήσεις των φίλων μου στο διαδίκτυο που κάνουν το ίδιο, από τον τόπο που μένουν και νιώθω ακόμα πιο φυσιολογικός.
Έχω πετύχει την ισορροπία και μπορώ να χαίρομαι με τα μικρά καθημερινά πράγματα, χωρίς να αναζητώ τα μεγάλα, τα άπιαστα όνειρα που κάνουν τους ανθρώπους δυστυχισμένους. Και το παλεύω καθημερινά, κρατώντας μια σταθερή στάση υπομονής και εγκαρτέρησης…
Και κοίτα τώρα πού μπορεί να οδηγήσουν μερικές όμορφες σκέψεις για το χιόνι… Όταν αφήνεις ελεύθερα το μυαλό σου χωρίς να το καταβαρύνεις με υπερβολικές σκέψεις, το μονοπάτι που παίρνει αποδεικνύεται καλό, αφού σε γεμίζει με θετική ενέργεια.
Αλλά αισθάνομαι ακόμα καλύτερα που όλα αυτά τα μοιράστηκα μαζί σας, όπως άλλωστε κάνουμε κάθε εβδομάδα, μέσα από αυτό το μετερίζι. Να γιατί αγάπησα και αγαπώ τη δημοσιογραφία. Επειδή ακολουθώντας την με συνέπεια, ανοίγει δρόμους και μπορεί να σε οδηγήσει παντού. Με την καρδιά, με το μυαλό, με την πέννα…
