Μέρα με τη μέρα… Ώρα την ώρα… Κάπως έτσι μάθαμε να μετράμε τον καιρό… Αργά, υπομονετικά, με τρόπο που μερικές φορές αδυνατούμε να καταλάβουμε και να κατανοήσουμε κι εμείς οι ίδιοι. Και εγκλιματιζόμαστε, αν πέσουμε στην παγίδα της αυτολύπησης. Να θυμόμαστε δηλαδή, πώς ήμασταν κάποτε και πώς είμαστε τώρα.
Ωστόσο μπορούμε να αποδεχτούμε πως είμαστε περαστικοί από έναν κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται και αλλάζει και που εμείς, είτε μας αρέσει, είτε όχι, δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα για να τον αλλάξουμε.
Άλλωστε, μπορεί να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει, αλλά ο χρόνος φεύγει σαν αέρας. Δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά για πότε ήμασταν μικρά, πότε διανύσαμε το χρόνο της επαγγελματικής μας ενασχόλησης, πότε κάναμε οικογένεια και πότε βρεθήκαμε στη σύνταξη, ούτε αυτό είμαστε σε θέση να το κατανοήσουμε απόλυτα με τη λογική.
Κι αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Πλαστήκαμε με άλλες προδιαγραφές και βρεθήκαμε ως κληρονόμοι μιας ζωής που δεν επιλέξαμε να βλέπουμε να εξελίσσονται αλλιώς τα πράγματα στην καθημερινότητα μας.
Δείτε το λίγο πιο ρεαλιστικά, πιο πραγματικά. Πριν ένα χρόνο, τέτοιες μέρες, κάναμε ακόμα σχέδια και όνειρα στη ζωή μας. Είχαμε ακόμα στο μυαλό μας την τελευταία εκδρομή στην Παύλιανη, εικόνες υπέροχες με φίλους και αδελφούς, πράγματα που άξιζε να συζητήσουμε και να δούμε.
Και ξαφνικά, εισβάλλει στη ζωή μας ο φόβος και ο πανικός της πανδημίας του Covid-19… Την αρχή δεν το πήραμε και πολύ στα σοβαρά, δεν είχαμε ξαναδεί άλλωστε κάτι τέτοιο, μόνο ιστορικά ξέραμε την ισπανική γρίπη…
Κινούμενοι από υποτακτικό πνεύμα εφαρμόσαμε τις οδηγίες που μας δίδονταν κι έτσι παρά τα εκατομμύρια κρούσματα σε ολόκληρο τον κόσμο μπορέσαμε να σταθούμε στα πόδια μας και να αντέξουμε μέχρι τώρα χωρίς απώλειες αγαπημένων μας κοντινών ανθρώπων…
Αλλά μετράμε αντοχές… Ο πολύς καιρός και η συνεχόμενη ανάγκη για προσαρμογή, απαιτούν όλο και μεγαλύτερη υπομονή και εγκαρτέρηση. Και το χειρότερο είναι, ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Κι αντί να αποδίδουμε ευθύνες στους άλλους για το αν τηρούν ή όχι σωστά τα μέτρα, ξεκινώντας από την κυβέρνηση, ας στρέψουμε την προσοχή μας εσωτερικά, σε μας, και ας δούμε πόσο προετοιμασμένοι είμαστε για ακόμα περισσότερο δρόμο, καθώς οι δυσκολίες που θα προκύψουν, θα είναι πιο πολλές. όσο περνάει ο καιρός.
Το εμβόλιο βέβαια άρχισε να δίνει ελπίδες. Αλλά δεν είναι ακόμα λίγοι εκείνοι που συνεχίζουν να έχουν ενστάσεις για την αποτελεσματικότητα του, εκτιμώντας ότι ίσως και να μην έχουν γίνει όλες οι αναγκαίες επισταμένες εργαστηριακές έρευνες… Δεν αντιλέγω. Αλλά το εύλογο ερώτημα είναι αν, όντως υπάρχει ο επαρκής χρόνος για κάτι τέτοιο…
Δεν είναι λίγοι επίσης εκείοι εντρυφούν σε όσα ένας άδικος κόσμος έχει να προσφέρει και στρέφουν το ενδιαφέρον τους στον οικονομικό πόλεμο των φαρμακευτικών εταιρειών και στα τεράστια συμφέροντα που παίζονται, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Φυσικά και δεν είμαστε αφελείς να πιστεύουμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο όπου όλα αυτά απουσιάζουν. Υπάρχουν και λειτουργούν αναπόφευκτα. Αλλά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, μας βοηθά να κινηθούμε προς το λιγότερο κακό και η επιθυμία να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και το κοινωνικό σύνολο, μας ωθεί στο να κάνουμε το εμβόλιο. Και κάναμε ήδη, την πρώτη δόση.
Ουδείς σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων είναι σε θέση να μας εγγυηθεί για το θετικό αποτέλεσμα. Κι αυτό όχι γιατί δεν θέλει, αλλά επειδή απλά δεν μπορεί. Οι δυνατότητες μας, βλέπουμε για άλλη μια φορά ότι είναι περιορισμένες.
Με σκοτεινό τον ορίζοντα μπροστά μας, το μόνο που μας έμειναν ως σταθερά, είναι η πίστη μας ότι υπάρχει η δύναμη που και μπορεί και θέλει να τα αλλάξει όλα αυτά.
Μπορούμε να ονειρευόμαστε έναν καλύτερο κόσμο, μακριά από συμφέροντα, αρρώστιες, όπου η αληθινή δικαιοσύνη θα κατοικεί και όπου κάθε μέρα που θα ξημερώνει θα είναι και πιο όμορφη από την προηγούμενη, επειδή θα υπάρχει αληθινός στόχος και σκοπός στη ζωή. Μόνο αυτό θα μπορούσε να μας δώσει δύναμη και υπομονή για να καλλιεργήσουμε εγκαρτέρηση και πεποίθηση ότι κι αν συμβεί μπροστά μας.
