Μπορεί να ζούμε μακριά, αλλά ένα κομμάτι της καρδιάς μας είναι εκεί, στο χωριό. Και συγκλονίστηκε, καθώς, παρακολουθώντας την ειδησεογραφία έπεσα πάνω στο δράμα που έζησε μια οικογένεια στο Μουχτάρο ή Ευαγγελισμό, όπως το λένε τώρα το χωριό που είναι δίπλα στο δικό μου, στα τέσσερα χιλιόμετρα.
Ολόκληρη σχεδόν η οικογένεια ξεκληρίστηκε από τον κορονοϊό Covid-19! Η εφημερίδα του Ηρακλείου ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ το έκανε πρωτοσέλιδο. Και δικαιολογημένα… Πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό ανθρώπινο θέμα, φορτισμένο από συγκίνηση. Πρώτη έφυγε η παπαδιά, μετά ο ιερέας και μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, ο 47χρονος γιος.
Από το σπίτι τους, ζωντανή απέμεινε μόνο η κόρη που δεν προλάβαινε να θάβει τους δικούς της ανθρώπους. Μια τραγωδία που θα έπρεπε να την περιμένουν... Αλλά στα χωριά, δεν είναι τόσο προσεκτικοί με το λάθος σκεπτικό, «τι μπορεί τώρα να κάνει σε μας ο ιός, εδώ έχουμε καθαρό αέρα».
Αλλά έχουν; Η ίδια η ζωή, διαψεύδει παρόμοιους ισχυρισμούς. Ο ιός είναι αόρατος. Ούτε που μπορεί να φανταστούμε από πού και πώς, θα τον αρπάξουμε. Δεν κάνει διακρίσεις. Όλοι είμαστε εν δυνάμει, θύματα του, αν δεν προσέξουμε. Λίγο να χαλαρώσουμε, αρκεί για να γίνει το κακό.
Και μπορεί να έχουν λιγοστέψει κάπως οι φωνές των αρνητών, αφού άρχισαν να θρηνούν και στον περίγυρο τους θύματα ή να είναι και οι ίδιοι… Αλλά συνεχίζω να ακούω γνωστούς μου να λένε πως «τα θύματα από την κοινή γρίπη είναι πολλά, αλλά δεν λένε κουβέντα. Μόνο το κορονοϊό προβάλλουν, για να μας φοβίζουν»
Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Όση δυσκολία και κούραση κι αν έχει ο συνεχής εγκλεισμός, η καραντίνα και η κοινωνική αποστασιοποίηση, δεν πρέπει να χαλαρώσουμε. Αν και αχνοφέγγει το φως της ελπίδας για συλλογική ανοσία, από τους εμβολιασμούς που συνεχίζονται με γοργό ρυθμό, στην πραγματικότητα, όλα δείχνουν ότι, τίποτα δεν έχει τελειώσει και ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς μπροστά μας.
Αν, ένα χρόνο τώρα, δεν καταφέραμε ακόμα να ενισχύσουμε την υπομονή και την εγκαρτέρηση μας, μάλλον θα πρέπει να το κάνουμε άμεσα. Τι περιμένουμε; Να δούμε σπίτι μας, στη γειτονιά μας, το επόμενο θύμα;
Αν μας γίνει συνείδηση πως οι καθημερινές ανακοινώσεις για τα κρούσματα, τους διασωληνωμένους και τους νεκρούς, δεν είναι απλώς αριθμοί, αλλά αποτυπώνουν ανθρώπινες ζωές, αληθινούς ανθρώπους σαν κι εμάς που έχουν δικούς τους ανθρώπους που αγαπάνε και που θέλουν, όσο τίποτα άλλο, κάποια στιγμή να ξαναγυρίσουνε στην κανονικότητα, ίσως προβληματιστούμε.
Το δικό μας κάλεσμα έχει να κάνει με συνειδητή άρνηση όλων αυτών των εθίμων που έχουν καρφωθεί στο μυαλό μας και μας κάνουν να νομίζουμε ότι θα πάθουμε κάτι αν δεν κάνουμε Πάσχα με σουβλιστό αρνί, παρέα με τους φίλους μου και με δημοτικά παραδοσιακά τραγούδια να παίζουν στο ραδιόφωνο ή ότι θα χάσουν και φέτος τις διακοπές που ονειρεύτηκαν.
Ίσως σας βοηθήσει αν βάλετε στο μυαλό σας με σοβαρότητα, ότι πολλά από αυτά, συνάνθρωποι μας οδηγήθηκαν να τα χάσουν στα χρόνια της σφοδρής λιτότητας, καθώς ένα νέος σκληρός πρωτόγνωρος κόσμος γεννήθηκε μπροστά τους.
Εντάξει, δεν είναι το πιο απλό και το πιο εύκολο, επειδή κάποιοι γεννήθηκαν, έζησαν και γαλουχήθηκαν από παρόμοιες αντιλήψεις, αλλά πιστέψτε με, κανένα αγαθό ή προσωρινή απόλαυση δεν μπορεί να συγκριθεί με το προνόμιο της ζωής. Ξαναπείτε το δυνατά για να το ακούσετε και να συνειδητοποιήσετε αυτή τη μεγάλη αλήθεια.
Εμείς οι ίδιοι τοποθετούμε τα εμπόδια. Οι συνήθειες, οι παραδόσεις, οι μνήμες, τα ήθη και έθιμα που αρνούμαστε να αποχωριστούμε, τα καλά και συμφέροντα, όλα αυτά είναι που μας κρατούν πίσω. Κι αν εμείς οι ίδιοι, δεν επιδιώξουμε να φύγουμε μακριά με συνέπεια και σταθερότητα στο στόχο μας, κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό για μας. Ίσως τα καταφέρουμε να είμαστε παρόντες σε μια εποχή που θα έχει περάσει αυτό το κακό που ζούμε, έτσι ώστε να μπορέσουμε να ξανακάνουμε όνειρα και σχέδια για το αύριο. Θα το τολμήσουμε; Ας προσπαθήσουμε να δώσουμε απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, με επιχειρήματα.
