Πολλές φορές, η δουλειά του δημοσιογράφου είναι τέτοια που μπορεί να σε φέρει απέναντι σε ανθρώπους που ασκούν κάποια μορφής εξουσία. Και επειδή, όλα «τρέχουν» στη δουλειά, με μεγάλες ταχύτητες και η πίεση του χρόνου είναι ασφυκτική, δεν έχεις τη δυνατότητα να δεις τι κρύβεται πίσω από το πρόσωπο που κριτικάρεις για το έργο του.
Κάπως έτσι ήταν η σχέση μου με τον Δημήτρη Αρχοντάκη. Έναν χαρισματικό άνθρωπο που υπηρέτησε τον Δήμο Ρεθύμνης σε μια μακρά θητεία του ως δήμαρχος. Κι έτσι τον γνώρισα στα πρώτα βήματα αυτής της εφημερίδας, αφού πέρα από τη στήλη μου, αγαπούσα και την ερευνητική δημοσιογραφία και την υπηρέτησα για ένα διάστημα πολύ έντονα….
Εκείνη την εποχή, θυμάμαι, οι δυο ημερήσιες εφημερίδες της πόλη και του νομού, η ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ και τα ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ στήριζαν τον δήμαρχο σε ότι κι αν έλεγε, ότι κι αν έκανε.
Και η δική μου ευαίσθητη πένα, δεν μπορούσε να το ανεχτεί αυτό. Εντελώς «αιρετικά», ένας άνθρωπος που δεν ζούσε στο Ρέθυμνο, αλλά στην Αθήνα, έγραφε τα πράγματα με το όνομα τους, κάνοντας χρήση των στοιχείων που είχε στα χέρια του, με αποτέλεσμα να μπει στο στόχαστρο.
Αν και δεν είχα στο νου μου να κάνω καριέρα στον τοπικό Τύπο, αφού ήδη εργαζόμουν σε ημερήσιες εφημερίδες, τα τοπικά έντυπα αμφισβήτησαν ανοιχτά αν ήμουν πράγματι δημοσιογράφος σε μια προσπάθεια να απαξιώσουν τα γραφτά μου.
Δεν θα ξεχάσω κάποτε, κάποια ειρωνικά σχόλια για το πρόσωπο μου ανυπόγραφα στην ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ που για κάποιο λόγο είχα την αίσθηση ότι ήταν γραμμένο από το χέρι του δημάρχου. Παρ’ όλα αυτά οφείλω να του το αναγνωρίσω ότι, αν και πολλές φορές τον έφερα σε δύσκολη θέση, ποτέ δεν μου απάντησε σε προσωπικό επίπεδο, ούτε κατέφυγε σε μηνύσεις.
Δεν τον ήξερα λοιπόν ως άνθρωπο… Και προφανώς, ούτε εκείνος, εμένα. Ωστόσο από την ώρα που έγινε γνωστός ο θάνατος του, άρχισα να ξεκοκαλίζω βιογραφικά του, από αυτά που βάζουν όταν «φεύγει» κάποιος από αυτή τη ζωή και όλοι λένε τα καλύτερα.
Δεν θα σταθώ λοιπόν σ’ αυτά. Τα είπαν άλλοι πιο αρμόδιοι. Εγώ θα προσπαθήσω να προσεγγίσω από μια άλλη σκοπιά τα θέμα. Διαπίστωσα λοιπόν πως ως χαρακτήρες μπορεί να είχαμε μεγάλες διαφορές, αλλά είχαμε και τρία, τουλάχιστον, κοινά σημεία.
Ήμασταν και οι δυο συνταξιούχοι δημοσιογράφοι που συνεχίσαμε να αγαπάμε τη δουλειά μας, εργαστήκαμε κάποια στιγμή, όχι στον ίδιο χρόνο, στην ΑΚΡΟΠΟΛΙ και τον τελευταίο καιρό, αρθρογραφούσαμε και οι δύο στην ίδια εφημερίδα.
Είχαμε λοιπόν την ευκαιρία, αν το θέλαμε να γνωριστούμε από κοντά και να πάρουμε ο ένας από τον άλλον, ιδιαίτερα εγώ που δεν είχα και τη δική του τεράστια εμπειρία, ούτε τις γνώσεις του, τις ακαδημαϊκές. Αλλά δεν ήταν που δεν θέλαμε, για να μιλήσω για μένα.
Είναι που αναβάλλουμε, ως άνθρωποι, κάτι που θέλουμε, επειδή έχουμε ή νομίζουμε ότι έχουμε το χρόνο μπροστά μας για να το κάνουμε. Μέχρι που συμβαίνει ξαφνικά το μοιραίο και τότε αρχίζεις να μιλάς σε παρελθόντα χρόνο.
Λυπήθηκα λοιπόν για το θάνατο του. Συγκλονίστηκα, μπορώ να πω, όταν είδα στην τρέχουσα ειδησεογραφία πόσο άδικα «έφυγε», σε μια ηλικία που, παραγωγικός καθώς ήταν, είχε να προσφέρει ακόμα πολλά.
Τι είναι αυτό που μας κάνει να λέμε: «αυτόν τον άνθρωπο θα ήθελα να τον γνωρίσω» και να μην μπαίνουμε στη διαδικασία να το τολμήσουμε; Όχι, δεν είναι ο φόβος της απόρριψης, όχι, ούτε η καταξίωση, καθώς έχεις διάγει έναν ολόκληρο εργασιακό βίο και είσαι πια στο στάδιο του συνταξιούχου, έστω και όψιμου, δεν είναι αυτό που λειτουργεί ως φραγμός.
Τότε; Νομίζω ότι όπως όλοι οι άνθρωποι, επειδή είμαστε φτιαγμένοι έτσι ώστε να πιστεύουμε ότι έχουμε όλο το χρόνο να το κάνουμε. Και καθώς η καθημερινότητα βάζει μπροστά μας άλλες προτεραιότητες, το αφήνουμε για κάποιον άλλο, πιο κατάλληλο καιρό.
Λάθος μέγα! Το πέρασμα μας απ’ αυτόν τον κόσμο είναι τόσο γρήγορο που πραγματικά δεν χρειάζεται να κρατάμε τεφτέρι για κανέναν. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τότε θα πλησιάσουμε τη χαρά και τη πραγματική ευτυχία.
Τη χάσαμε την ευκαιρία σ’ αυτή τη ζωή. Ας μην τη χάσουμε και στην επόμενη. Τουλάχιστον τότε. Δυο λόγια εις μνήμη του Δημήτρη Αρχοντάκη που ένιωσα την ανάγκη να γράψω.
