Είμαστε ήδη μέσα σε ένα τριήμερο, όπου όσοι έχουν τη δυνατότητα, έχουν κάνει σχέδια και τα υλοποιούν με σύμμαχο τον καιρό που άφησε πίσω του τα χειμωνιάτικα σκέρτσα του με τις απογευματινές βροχές και τα χαλάζια του και μόλις βγήκαμε από τις απεργιακές διαμαρτυρίες για το νέο εργασιακό, που με τις ψήφους των βουλευτών της κυβερνητικής παράταξης, έγινε νόμος του κράτους.
Καλοκαίρι λοιπόν, αλλά πού πας και πώς; Το δεύτερο είναι και το πιο δύσκολο. Και έχει να κάνει κυρίως με το οικονομικό, αλλά και με όλα αυτά τα ζητήματα – ουρά, από τις επιπτώσεις του κορονοϊού Covi-19.
Φοβόμαστε ότι σε τούτο τον τόπο, δεν παίρνουμε μαθήματα και το βλέπουμε. Μια έρευνα για τον Αύγουστο σε τουριστικούς προορισμούς, δείχνει πως τίποτα δεν άλλαξε. Οι τιμές είναι ίδιες, μπορεί και ακριβότερες. Ιούλιος και Αύγουστος παραμένουν σταθερά στη συνείδηση τους ως η «φουλ σεζόν» που ήξεραν πάντα.
Αναρωτιέμαι με ποιους δουλεύουν και πώς; Αληθινά αναρωτιέμαι, αλλά φυσικά αυτό δεν αλλάζει την κατάσταση…
Μπορεί λοιπόν, το εργασιακό τοπίο να άλλαξε και να μην υπάρχουν πια συνδικάτα ικανά να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους. Μπορεί οι νέοι που μπαίνουν στην παραγωγή να είναι πιο ευάλωτοι από ποτέ στις ορέξεις των αφεντικών και πιο απροστάτευτοι, αλλά κάποιοι θα συνεχίζουν να αναρωτιούνται και να οργανώνουν συνέδρια για την υπογεννητικότητα, λες και δεν βλέπουν την αιτία, πίσω από όλο αυτό το κακό…
Συνέδρια, όπου τον πρώτο λόγο τον έχουν οι ιερείς, οι γιατροί και οι συντηρητικοί πολιτικοί, μακριά από τις πραγματικές ανάγκες και την αληθινή ζωή. Κι ευτυχώς που τους πήραν είδηση και τα μάζεψαν άρον – άρον, πριν τους πάρουν με τις λεμονόκουπες…
Από την άλλη, είναι και το άγχος των παιδιών που αυτές τις μέρες δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις με στόχο μια θέση στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ ως να ήταν κάτι το αξιοθαύμαστο, τη στιγμή που έχει γεμίσει ο κόσμος με άνεργους πτυχιούχους, οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν με το ξεροκόμματο του «μισθού» ενός κούριερ ή το χαρτζιλίκι του μπαμπά.
Τι στόχοι κι αυτοί! Το παιδί πρέπει να έχει ένα πτυχίο… Όχι μια δουλειά από την οποία να μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια την οικογένεια του, όχι, το πτυχίο μας μάρανε. Και όλα αυτά σε μια εποχή που έχουμε δει στην πράξη πως όχι μόνο δεν βοηθά, αλλά αποτελεί και βαρίδι στην εξεύρεση εργασίας.
Αλλά εσείς χαλαρώστε… Είπαμε, ο καιρός επιστρέφει στο καλοκαίρι, βρισκόμαστε ήδη μέσα σε ένα τριήμερο αργίας και μια ανάσα πριν το καλοκαίρι ανοίξει τα φτερά του. Και οι καθημερινοί τραγικοί απολογισμοί του ΕΟΔΥ γίνονται όλο και πιο ήπιοι, με λιγότερα κρούσματα, νεκρούς και διασωληνομένους.
Ας βάλουμε λοιπόν, αλλιώς την πλάκα να παίξει. Ας δούμε τα σχέδια μας για φέτος πιο ρεαλιστικά. Εξάλλου μπορεί και η αίτηση για τον κοινωνικό τουρισμό που κάναμε, να έχει φέτος καλύτερα αποτελέσματα, όχι όπως πέρσι που πήγαμε άκλαυτοι.
Διότι σ’ αυτόν τον άμοιρο τόπο που έλαχε να γεννηθούμε, περισσότερο από την αλήθεια αρέσουν οι παράτες της Γιάννας για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Σπάνια, αλλά μπορεί κι αυτό καμιά φορά να συμβεί αφουγκραζόμαστε και τη φωνή της λογικής.
Μερικά πράγματα το χρωστάμε στον εαυτό μας να τα ξαναδούμε κάτω από ένα νέο οπτικό πρίσμα, πιο σοβαρά και πιο ρεαλιστικά. Στο κάτω – κάτω είναι υποχρέωση μας, πρώτα και πάνω απ’ όλα να προστατεύσουμε το ανεπανάληπτο δώρο της ζωής…
Καθημερινά θα μας δίνονται ευκαιρίες να το κάνουμε πράξη στα μικρά και μεγάλα πράγματα που έχουμε να διεκπεραιώσουμε. Ας κοντοστεκόμαστε λιγάκι και ας προβληματιζόμαστε, αντί να προσπερνάμε γρήγορα, σα να μη συμβαίνει τίποτα…
Όσο αναπνέουμε και υπάρχουμε, όσο μπορούμε και αγαπούμε, ας μην πάψουμε να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο που θα έρθει, οπωσδήποτε. Κι ας βάζουμε τον εαυτό μας μέσα σ’ αυτό το όνειρο. Αυτή είναι η μοναδική ελπίδα που θα μας διαφυλάξει σε δύσκολους καιρούς, σαν αυτούς που περνάμε τώρα.
