Ζέστη υπερβολική για την εποχή, μ’ έναν καύσωνα διαρκείας πάνω από τα κεφάλια μας, στα τελειώματα του Ιουλίου κι ενώ έχουμε συνηθίσει αλλιώς ως τώρα τον Αύγουστο που είναι μπροστά μας… Αλλά ποτέ δεν είναι αργά για μερικούς προβληματισμούς και σκέψεις γύρω από το ζήτημα που μας απασχολεί όλο αυτόν τον καιρό, τον κορονοϊό.
Αυξήσεις των κρουσμάτων, μεταλλάξεις, απειλές, εκβιασμός κι από την άλλη δεν είναι λίγοι εκείνοι που αρνούνται να εμβολιαστούν, στηριζόμενοι απλά σε κάποια fake news που διακινούν ανόητοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αναρωτιέμαι τι άλλο πρέπει να δουν ή να ακούσουν για να αλλάξουν ρότα και τακτική σ’ αυτό το τόσο σπουδαίο ζήτημα που αφορά ανθρώπινες ζωές.
Ξέρω, θα μου πείτε ότι έχετε βαρεθεί να διαβάζετε από αυτή τη στήλη την άποψη του γράφοντος γι’ αυτό το ζήτημα. Δεν είμαι γιατρός, δεν έχω καμιά εμπλοκή με φαρμακευτικές εταιρίες, δεν προσδοκώ καμιά «μίζα» ή ποσοστά από την προώθηση συγκεκριμένων εμβολίων, μιλώ μόνο και αποκλειστικά από αγάπη για την ανθρώπινη ζωή, που αποτελεί δώρο και έχουμε υποχρέωση να χειριζόμαστε αυτό το δώρο με υπευθυνότητα.
Πέρα από τους πανηγυρισμούς του αρμόδιου υπουργείου Υγείας για την πορεία των εμβολιασμών, η αλήθεια είναι ότι δεν κινούνται τα πράγματα στους επιθυμητούς ρυθμούς. Και δεν μιλώ γενικά και απρόσωπα. Για την Κρήτη λέω και για το Ρέθυμνο που βρίσκονται σε χαμηλά επίπεδα εμβολιασμών.
Περηφανεύονται οι Κρητικοί για τη λεβεντιά τους. Αλλά είναι οι ίδιοι που όταν πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη τους, απέχουν, περιμένοντας να δουν την αντίδραση εκείνων που επέλεξαν να εμβολιαστούν.
Αλλά έχει εξυπνάδα κάτι τέτοιο; Και τιμά την ιστορία του νησιού; Πιστεύουν στ’ αλήθεια, όσοι αρνούνται να εμβολιαστούν, ότι αντιστέκονται σε κάτι και νιώθουν καλά μέσα τους, απέναντι στην οικογένεια τους και τον περίγυρο τους;
Μακάρι να έπαιρνα μια απάντηση με επιχειρήματα. Αλλά ξέρω ότι δεν θα πάρω… Εκείνοι μιλάνε στα δικά τους φόρουμ και χειροκροτούνται για τον… ηρωισμό τους.
Έχουν τόσο φανατισμό που ακόμα και όταν το πρόβλημα τους του χτυπά την πόρτα τους, αρνούνται να το δουν και αλλάξουν στάση. Κι αν μεν αποτελούσε προσωπικό τους αποκλειστικά ζήτημα, ουδόλως θα ασχολούμασταν, αλλά δεν είναι έτσι. Μας αφορά όλους όσους ζούμε στο ίδιο περιβάλλον και αναπνέουμε τον ίδιο αέρα.
Γράφουν και διαβάζω για διακοπές αυτόν τον καιρό. Και ίσως την αρχή να το θεωρήσεις φυσιολογικό, αλλά δεν είναι… Πόσους συνανθρώπους δεν έχει φέρει αυτή κατάσταση σε δεινή οικονομική θέση; Κάποιοι βγήκαν εκτός παραγωγής και κάποιοι άλλοι με τα ισχνά επιδόματα που παίρνουν αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες για την επιβίωση τους. Τι προγραμματισμό να κάνουν για διακοπές;
Αλλά θα μου πεις, σιγά που θα ενδιέφερε μια τέτοια «λεπτομέρεια» ανθρώπους που έχουν λύσει τα βασικά τους προβλήματα; Δεν είναι λοιπόν δύσκολο για κάποιους να καθίσουν στο καλά κλιματιζόμενο γραφείο τους και να γράφουν για τα προβλήματα των άλλων.
Ας το ξαναπούμε κλείνοντας αυτές τις σκέψεις… Είναι ανοησία να κλεινόμαστε στον εαυτό μας και να επιχειρούμε να ζούμε στον μικρόκοσμο μας ως να είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν. Δεν είμαστε και το ξέρουμε. Ας κάνουμε κάτι προς την κατεύθυνση αυτή. Σίγουρα θα μας ωφελήσει όλους μας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Αν λοιπόν εμείς οι Κρητικοί θέλουμε να ξεχωρίζουμε, ας το κάνουμε αυτό για το καλό και όχι για την ανοησία. Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνει ο ΕΟΔΥ με κινητό συνεργείο σε προγραμματισμένο ραντεβού στην πλατεία ενός κεφαλοχωριού και να πηγαίνουν για εμβολιασμό 56 άτομα μόλις, μαζί με όσους ζήτησαν από τον Δήμο και πήγε συνεργείο εμβολιασμού, σπίτι τους.
Πόσο πιο απλά να το πούμε για να γίνει κατανοητό; Νομίζω ότι κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε σ’ αυτό το άρθρο. Τι άλλο να πω;
