Κράτησε πολύ το φετινό καλοκαίρι… Με θερμοκρασίες ιδιαίτερα επικίνδυνα υψηλές, ασυνήθιστες σε διάρκεια και δύσκολο να θυμηθείς στο παρελθόν κάτι ανάλογο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που μερικοί υποστηρίζουν ότι ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Αλήθεια είναι.
Και τώρα που ακούμε ότι θα πέσουν 9-10 βαθμούς κάτω από τις συνήθεις θερμοκρασίες της εποχής, πάλι ανησυχούμε. Τελικά, πού πήγαν οι ισορροπίες που ξέραμε κάποτε και τις ζούσαμε στις ζωές μας;
Από την περασμένη Τετάρτη, που ημερολογιακά μπήκαμε στο φθινόπωρο, αλλά τίποτα πια δεν θυμίζει αυτά που ξέραμε κάποτε και θεωρούσαμε σταθερές. Πόσο κρατάνε οι εποχές και ποια είναι τα χαρακτηριστικά τα οποία μας έκαναν να τις διακρίνουμε με σαφήνεια και καθαρότητα;
Όλα έχουν γίνει ένα θολό, θαμπό πράγμα. Ζέστες και κρύο εναλλάσσονται με τέτοια ταχύτητα που «τρελαίνουν» ανθρώπους, ζώα, φυτά. Αν δείτε προσεκτικά γύρω σας, είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου.
Προσπαθούμε να «ακουμπήσουμε» στις σταθερές που είχαμε κάποτε, αλλά δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Τα τελευταία δυο χρόνια με την πανδημία της Covid-19 όλα έχουν αλλάξει γύρω μας. Κι εμείς έχουμε αλλάξει κι ας μην το παραδεχόμαστε.
Έχουμε βρει μια ακόμα αφορμή για να χωριστούμε σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, σε ανθρώπους που υποτάσσονται στις κυβερνητικές οδηγίες και σε… δυναμικούς επαναστάτες που αγωνίζονται κάνοντας κακό στον εαυτό τους, επειδή θεωρούν ότι κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα τους να επιλέγουν εκείνοι τι είναι καλό και τι κακό για τον εαυτό τους.
Κι έτσι συνεχίζουμε να πορευόμαστε σε ένα κακό μονοπάτι που οδηγεί σε ένα ακόμα μεγαλύτερο διαχωρισμό, σε ακόμα μεγαλύτερο ανταγωνισμό και όχι στην ενότητα και τη συνεργασία που θα έδινε καλούς καρπούς.
Αιώνες τώρα, το ίδιο παραμύθι… Το μόνο που αλλάζει κάθε φορά είναι η αιτία που μας οδηγεί σ’ αυτόν τον κακό δρόμο με τα καταστροφικά αποτελέσματα.
Σα να έχουμε πιαστεί σε μια παγίδα που μας… αρέσει να διαμαρτυρόμαστε για ότι έχει φέρει μπροστά μας, πράγμα που, εννιά φορές στις δέκα γνωρίζουμε εκ των προτέρων.
Αυτός είναι ο Σεπτέμβρη που ζούμε, φορτωμένος επίσης με λογαριασμούς και φόρους και υποχρεώσεις για να μην αισθανόμαστε καλά και να μην καταφέρνουμε να ισορροπήσουμε, διεκδικώντας το καλύτερο που αξίζουμε.
Ναι, αντιδράσαμε στις ζέστες… Κάποιες μέρες ήταν ανυπόφορες, όσο καλή διάθεση κι αν είχαμε, αλλά στην προοπτική ότι μετά το φθινόπωρο ακολουθεί ένας χειμώνας, τρέμουμε στην ιδέα ότι αυτός μπορεί να είναι βαρύς και η ανάγκη για θέρμανση μεγάλη.
Με δεδομένες τις αυξήσεις στα καύσιμα και τα βασικά είδη διατροφής που μπορεί κανείς να προμηθευτεί από το σούπερ μάρκετ, είναι πολύ λογικό να τρομάζεις στη σκέψη ενός βαρύ χειμώνα.
Φυσικά όλα αυτά είναι σκέψεις στο πλαίσιο μιας δημοσιογραφικής στήλης που μπορεί να εκφράζει την αγωνία της για το αύριο, καθώς βιώνει τις κακές συνέπειες του σήμερα.
Μπορούμε άραγε να δούμε μέσα σε όλη αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αλλιώς τη ζωή; Με μια καλύτερη ποιότητα και με προοπτική μπροστά μας; Δεν είναι και το πιο εύκολο.
Χρειάζεται κουράγιο, δύναμη και προπαντός σταθερές για να πιαστείς πάνω τους και να ζήσεις καλύτερα αγνοώντας, όσο αυτό είναι δυνατόν, το φόβο και την αγωνία που διαχέεται όπου και αν κοιτάξεις γύρω σου.
Αξίζει όμως να το προσπαθήσουμε, να το παλέψουμε για να το καταφέρουμε. Κάπως έτσι θα ξεχωρίσουμε από τον κόσμο. Και είναι κι αυτό ένα ζητούμενο αν το δεις ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα. Δοκιμάστε το!
