Οπλοστάσιο είναι η Μ. Τεσσαρακοστή. Σταθμός ανεφοδιασμού. Μέτωπο μάχης. Αλήθεια! Της αξίζουν οι προσωνυμίες αυτές. Γιατί όχι; Ο Ορθόδοξος Χριστιανός οπλίζεται. Εφοδιάζεται. Μάχεται. Πάντοτε βέβαια. Αλλ’ όλως ιδιαιτέρως την Μ. Τεσσαρακοστή.
Κουραστική είναι η ζωή. Και πολλές φορές επισφαλής. Γεμάτη παγίδες, που άλλοτε εχθροί και άλλοτε φίλοι της χαλκεύουν. Εχθροί έξω στον κόσμο, αλλά και μέσα στον εαυτό μας. Συμφέροντα, εκδουλεύσεις, αδικίες, μικροψυχίες, συκοφαντίες, βλασφημίες, ασθένειες, ηθικές αταξίες, ασυδοσίες. Όλα αυτά υπάρχουν στην γη και στον άνθρωπο. Αποτελούν το κακό στην πολύμορφη έκφρασή του. Δοκιμάζουμε καθημερινά τις επιθέσεις του. Γι’ αυτό και πάθη, μίση, αναστεναγμοί, πονηρές σκέψεις, αμαρτωλές πράξεις, διαβολικές αμφιβολίες, ψυχικά καρκινώματα, ηθικά ελαττώματα, πιέσεις, αιχμαλωσίες, φυλακίσεις, νευρώσεις. Διαβάτης της ζωής ο άνθρωπος τα συναντά όλα αυτά. Αλίμονο δε, αν δεν ξεκουραστεί κάπου! Αδύνατον τότε να συνεχίσει στη ζωή!
Σ’ αυτό το σημείο τοποθετούμε την έννοια της Μ. Τεσσαρακοστής. Είναι ο τόπος της αναψυχής, ο χώρος της Αναστάσεως και η περιοχή της ανασυντάξεως.
Το στάδιο των αρετών ανοίγει. Καλεσμένοι όλοι, όσοι θέλουν να περάσουν στην άθληση, στον καλό αγώνα της νηστείας. Η νόμιμη άθληση επιβάλλει και την δίκαιη στέψη. Διαθέσιμη η πανοπλία του Σταυρού. Όποιος θέλει ας περάσει στη μάχη. Τείχος είναι η πίστη. Θώρακας η προσευχή. Περικεφαλαία η ελεημοσύνη. Και σπαθί η νηστεία. Αυτή και μόνο ξεριζώνει κάθε κακία.
Προσπάθεια βασική αυτή. Να αγωνίζεσαι πνευματικά. Να αιχμαλωτίζεις το σώμα. Η νίκη το περιμένει. Θα την προσφέρει η εγκράτεια. Η ευπρέπεια της ζωής μας. Ο Μωυσής έτσι έγινε συνόμιλος με τον Θεό. Και γέμισε η ακοή του από θεϊκή φωνή και η ζωή του από νόημα και οι ευχές του μετουσιώθηκαν σε δάκρυα. Η σπουδή του βραβεύθηκε στο εργαστήριο της ταπεινώσεως, στο σπουδαστήριο της εγκρατείας, στο καμίνι της ολιγαρκείας.
Το να βλέπεις τα σφάλματά σου είναι δώρο θεϊκό. Το να αγαπάς τον αδελφό σου με τα ελαττώματά του είναι δώρο αγγελικό. Το να επικρίνεις τον αδελφό σου είναι δώρο σατανικό. Τι είναι λοιπόν θείο; Ό, τι λέγεται σωφροσύνη, σύνεση, νοημοσύνη, σοφία, νους. Τι είναι αγγελικό; Ό, τι λέγεται ταπεινοφροσύνη, σεμνότητα, υπομονή, αγάπη. Τι είναι σατανικό; Ό, τι λέγεται αργία, περιέργεια, φιλαρχία, αργολογία, ψευδοταπεινότητα, υποκρισία. Ο νους του καλού είναι θετικότητα. Ο νους του κακού άρνηση. Η Χριστιανική διδαχή είναι θετικότητα και μόνο.
Αυτή την θέση προβάλλει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Από την Κυριακή της νίκης της Ορθοδοξίας μέχρι της Κυριακής του Πάσχα. Γιατί η ορθή δόξα επιμαρτυρεί του Θεού την δόξα.
Κρατήστε την Ορθοδοξία, προκηρύττει η Κυριακή της Ορθοδοξίας, και βιώσατε την ορθοπραξία της, συμπληρώνει η Κυριακή του Πάσχα. Δεν είναι Ορθοδοξία μόνον το δόγμα, η λατρεία, η θεωρία. Αλλ’ είναι και η ορθοπραξία όλων αυτών. Ο τρόπος της ζωής του δόγματος, η ευλαβής πειθαρχία της λατρείας της, το βίωμα της γεραράς θεωρίας της. Είναι μέθοδος ζωής και πράξεως η Ορθοδοξία μας, είναι, τέλος, συνεχής ανάσταση του ανθρώπου, αιώνια ανάσταση του Θεού. Είναι η προέκταση και η επέκταση της Κυριακής του Πάσχα στο διηνεκές.
