Διάβασα πριν λίγες μέρες στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ένα πολύ καλό άρθρο του συναδέλφου Γιώργου Σταματόπουλου για τον τρόπο που τα ΜΜΕ αξιολογούν και προβάλλουν τον τελευταίο καιρό τις ειδήσεις και είδα πόσο δίκιο είχε. Πραγματικά σε πιάνει θλίψη και κινδυνεύεις από κατάθλιψη έτσι και αποφασίσεις να εμπιστευτείς την ενημέρωση σου στην τηλεόραση.
Τον Γιώργο, συμβαίνει να τον γνωρίζω από κοντά. Δουλέψαμε μαζί στα πρώτα δημοσιογραφικά μας βήματα, σε μια μικρή αθηναϊκή εφημερίδα που έβγαινε πιο πολύ από το κέφι και τη διάθεση της δημοσιογραφικής ομάδας, με επικεφαλής τον Κώστα Γερονικολό που δεν ζει σήμερα.
Η πένα του Γιώργου ήταν εκπληκτική. Μπορούσε να γράψει άνετα για οποιοδήποτε θέμα επέλεγε, είχε μια αμεσότητα ζηλευτή κι έναν τρόπο σκέψης που έκανε να θέλουμε να τον διαβάζουμε ακόμα κι εμείς που δουλεύαμε στο διπλανό γραφείο του εντύπου. Μια φορά μάλιστα δεν δίστασε να σχολιάσει την αχαρακτήριστη στάση του εκδότη του. Πολύ τολμηρό, αν το δείτε ψύχραιμα.
Αλλά ας μιλήσουμε λίγο γ’ αυτό το άρθρο που ανέφερα στην αρχή. Κάθισε, γράφει, ένα βράδυ να δει τις ειδήσεις από το κεντρικό δελτίο ενός καναλιού. Εκείνος το αναφέρει, αλλά εμείς δεν θεωρούμε σκόπιμο να το κάνουμε, επειδή λίγο - πολύ, όλα τα δελτία των τηλεοπτικών διαύλων είναι μια κοψιά.
Και τι είδε; Διαπίστωσε έκπληκτος, ότι διαθέτουν υπερβολικό χρόνο στην προβολή και ανάλυση επουσιωδών αστυνομικών ειδήσεων με λεπτομέρειες που δεν προσφέρουν τίποτα, ενώ αποσιωπούν τις μεγάλες και σοβαρές ειδήσεις που αφορούν και επηρεάζουν την καθημερινότητα των ανθρώπων.
Αλήθεια δεν είναι; Δείτε, ας πούμε τι βάρος δίνουν στις όποιες εξελίξεις στο ζήτημα της Πισπιρίγκου, τη δίκη του πιλότου από τα Γλυκά Νερά, στο έγκλημα της Καβάλας και τόσα άλλα, που και μόνο τους τίτλους να ανέφερα, θα «έτρωγα» ένα μεγάλο μέρος της στήλης.
Θα μου πείτε: Δεν είναι αυτές ειδήσεις και δεν απασχολούν τους ανθρώπους; Είναι, αλλά συγχωρήστε μου, γι’ αυτό σε κάθε δελτίο ειδήσεων υπάρχει διευθυντής και αρχισυντάκτης για να αξιολογούν με την ομάδα τους την επικαιρότητα και να την παρουσιάζουν, ώστε να καλύπτουν σφαιρικά τα ενδιαφέροντα των τηλεθεατών.
Με το ίδιο τρόπο λειτουργούν και τα έντυπα, οι εφημερίδες, τα περιοδικά και φυσικά οι ειδήσεις στους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Το επιπλέον που διαθέτει η τηλεόραση είναι η εικόνα και πάνω της επενδύουν πολλά, με το σκεπτικό ότι μια μεγάλη τηλεθέαση, θα φέρει σίγουρα μεγαλύτερο διαφημιστικό μπάτζετ και θα κάνει τους ιδιοκτήτες να τρίβουν τα χέρια τους από τα έσοδα που θα έρχονται στα ταμεία του. Έτσι λοιπόν κάνουν χρησιμοποιούν «πιασάρικες» ατάκες.
Όλο αυτό όμως απέχει πολύ από τη δημοσιογραφική δεοντολογία που θέλει η ενημέρωση να έχει άλλα κριτήρια για την επιλογή και προβολή των ειδήσεων. Και δεν είναι ότι δεν την γνωρίζουν, όσοι επιλέγουν να μην το κάνουν. Όχι! Την ξέρουν καλά, αλλά επιθυμούν να «γαργαλούν» τα αυτιά (και να ερεθίζουν τα μάτια) των τηλεθεατών, για να γίνονται ευάρεστοι στα αφεντικά τους.
Βέβαια, πάντα γινόταν, λίγο πολύ στα ΜΜΕ που διέθετε κάθε εποχή. Αλλά υπήρχαν και οάσεις και ρωγμές στο σύστημα που επέβαλε την απόλυτη ισοπέδωση στην ενημέρωση. Σήμερα, αυτές οι αντιστάσεις έχουν καμφθεί σε επικίνδυνο βαθμό.
Προσέξτε κάτι, που αφορά τον Τύπο σε όλη τη χώρα. Υπάρχει ένα πρακτορείο ειδήσεις, το κρατικό ΑΠΕ που παρέχει 24ωρο σέρβις στην ειδησεογραφία από την Ελλάδα και το εξωτερικό, έναντι αμοιβής. Το αποτέλεσμα; Ειδήσεις καρμπόν και όμοιο φωτογραφικό υλικό!
Κάποτε οι εφημερίδες είχαν μια ομάδα δικών τους φωτογράφων. Και οι δημοσιογράφοι του ελεύθερου ρεπορτάζ, τους έπαιρναν μαζί τους για να βγάλουν αποκλειστικό λαυράκι. Σήμερα ελάχιστες έχουν δικούς τους φωτογράφους, άσε που πολλές δεν έχουν καθόλου ελεύθερους ρεπόρτερ.
Σήμερα τη «δουλειά» έχουν αναλάβει ανώνυμοι, άπειροι, ανόητοι και ξιπασμένοι συντάκτες του διαδικτύου, με μόνο εφόδιο ότι διαθέτουν μια σύνδεση για να ανεβάζουν ότι τους κατέβει στην κούτρα, νομίζοντας ότι ασκούν… λειτούργημα. Αν είναι δυνατόν! Κι από την άλλη μεριά, άπειροι συντάκτες, χαμηλοαμοιβόμενοι, εξαντλούνται στα copy paste για να βγάζουν θέματα που σε καμιά περίπτωση δεν είναι αποκλειστικά. Η εικόνα του Τύπου, σήμερα!
