Με το φευγιό του Αυγούστου, τυπικά τελειώνει το καλοκαίρι. Η πιο συνηθισμένη φράση παλιότερα ήταν «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του». Σίγουρα όλα αυτά στις μέρες μας έχουν αλλάξει. Όπως άλλαξαν και οι εποχές.
Απουσιάζει η σταθερότητα που ξέραμε. Διάβασα προχθές, την ώρα που μας «έψηνε» η ζέστη στη Τζια, ότι χιόνισε στον Όλυμπο και αναρωτήθηκα πόσο έχει στρεβλώσει το σύστημα, ακόμα και σε ότι αφορά το καιρικό.
Οι άνθρωποι λιποψυχούν γι’ αυτά που είναι μπροστά τους και για όσα τους περιμένουν. Οι τεράστιες αυξήσεις στα τιμολόγια ενέργειας και φυσικού αερίου διαμορφώνουν ένα νέο περιβάλλον, γύρω μας.
Από τη μια, θέλει κανείς να τελειώσει μ’ αυτή τη συνεχή ζέστη και από την άλλη σκέφτεται πώς θα αντιμετωπίσει το χειμώνα και τις δυσκολίες του σε ότι αφορά τη θέρμανση. Έχει και την περσινή οδυνηρή εμπειρία, από τα αυξημένα τιμολόγια στη ΔΕΗ και το φυσικό αέριο, οπότε και μόνο στη σκέψη ότι τα πράγματα θα είναι χειρότερα, τον πιάνει ένα τρέμουλο.
Βλέπω κάποιους και τους ζηλεύω για την ψυχραιμία τους και για τον πρακτικό τρόπο σκέψης τους. Είναι αρκετά αισιόδοξοι, αλλά μάλλον αυτό έχει να κάνει με τη φύση τους και το πώς αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις που προκύπτουν.
Και λέω μερικές φορές πως πολύ θα ήθελα, να ήμουν σαν αυτούς. Ύστερα πάλι κάνω μια δεύτερη σκέψη, γνωρίζοντας από προσωπική εμπειρία σε άλλους καιρούς πως δεν είναι κι έτσι καλά. Μοιάζεις σαν το ψάρι έξω από το νερό και δεν σε γεμίζει ούτε αυτή η επιλογή.
Εν τέλει όλα είναι μια συνήθεια… Τα σχολεία θα ανοίξουν την επόμενη εβδομάδα και όσοι έχουν παιδιά, ξέρουν καλά τι μπορεί να σημαίνει η προετοιμασία γι’ αυτό. Τσάντες. Μολύβια, τετράδια και μια ολόκληρη βιομηχανία γύρω από όλα αυτά.
Και ο κορονοϊός; Η πανδημία που μας έχει ταλαιπωρήσει, σχεδόν τρία χρόνια τώρα; Θα τη βρούμε μπροστά μας στα πρώτα κρύα και θα ξαναδούμε τις εξάρσεις της, καθώς και νέες παραλλαγές να παρουσιάζονται μπροστά μας;
Προς Θεού, δε λέω ότι χρειάζεται να πανικοβληθούμε. Όπως ήμασταν ψύχραιμοι, ως τώρα, έτσι και θα παραμείνουμε. Ακολουθώντας τις οδηγίες των ειδικών και παίρνοντας τα κατάλληλα και ενδεικνυόμενα μέτρα. Αρκεί να είμαστε υποτακτικοί και να μην καθόμαστε να υπεραναλύουμε τις καταστάσεις ως να γνωρίζαμε τα πάντα γι’ αυτές.
Δεν τα γνωρίζουμε. Όπως δεν γνωρίζουμε και πολλά πράγματα για την ίδια τη φύση μας. Ψαχνόμαστε. Πάντα το κάναμε αυτό. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε στο μικρό πλαίσιο ενός άρθρου. Αλλά επειδή αυτό κάναμε πάντα, θέλουμε να μοιραζόμαστε τις μικρές στιγμές μας.
Έτσι φτάσαμε και στον Σεπτέμβρη. Χωρίς ιδιαίτερο άγχος, αλλά με μια φυσιολογική αγωνία για τη ζωή μας και την ασφάλεια μας. Θα ξαναβρούμε τα βήματα μας. Όλοι μας, απ’ όπου κι αν είναι οι περπατησιές μας.
Με υπομονή και υπολογισμένα βήματα… Μακριά από τις υπερβολές στις οποίες αρέσκονται οι άνθρωποι για το φαίνεσθε… Θέλουμε να ζούμε στην πραγματική ζωή. Με τα πάνω της και τα κάτω της. Όπως ακριβώς την αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα μας. Με ρεαλισμό και όσο αυτό είναι δυνατόν, με αντικειμενικότητα.
Είτε μας αρέσει, είτε όχι, ο χειμώνας με ότι αυτό συνεπάγετα σε έναν κόσμο που παραπαίει και δεν έχει να πιαστεί από πουθενά θα έρθει ισοπεδοτικά. Και τι λείπει πιο πολύ από όλα; Η ελπίδα! Αυτή να μη χάσουμε. Και να βρίσκουμε συνεχώς λόγους για να διατηρούμε τη χαρά μας. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά ας μην απελπιζόμαστε και μη μαυρίζει η καρδιά μας με όσα άσχημα είναι μπροστά μας. Θα τα περάσουμε ήπια, όταν είμαστε προετοιμασμένοι για μια τέτοια δοκιμασία.
Ένα φθινόπωρο γρήγορα κι ένας μακρύς χειμώνας, είναι και να δείτε που θα τα καταφέρουμε. Όπως έχουμε περάσει πολλούς ώς τώρα. Και είναι βέβαιο πως κι αυτή τη φορά θα βγούμε νικητές. Αρκεί αν είμαστε εκεί, όρθιοι και να το παλέψουμε…
