Δέκα χρόνια πριν, μεταξύ αστείου και σοβαρού, μια γνωστή μου περιέγραψε τις συνθήκες εργασίας της στο μοναχικό τμήμα αρχειοθέτησης του τοπικού νοσοκομείου. Τα βράδια τα περνούσε βάζοντας φακέλους στις θέσεις τους. Είχε και μια διευθύντρια να την επιβλέπει. Κάποιος άλλος διευθυντής επέβλεπε τη διευθύντρια, τον οποίο με τη σειρά τον επέβλεπε κάποιος άλλος διευθυντής. Ο μισθός της γνωστής μου ήταν ψίχουλα όπως υποπτεύεστε. Όχι όμως και των διευθυντών.
Το νοσοκομείο, όπως γίνεται συνήθως, χρειαζόταν επισκευές οι οποίες ποτέ δεν γινόταν. Έξω από το δωμάτιο με τα αρχεία, μια μικρή λιμνούλα σχηματίζονταν κάθε που έβρεχε. Όταν όμως ήταν να επισκεφτεί το νοσοκομείο ο τότε πρωθυπουργός, μέσα σε δύο ημέρες οι τρύπες των ταβανιών επισκευάστηκαν και τα χαλιά αντικαταστάθηκαν. Φυσικά, μόνο εκεί από όπου επρόκειτο να περάσει ο πρωθυπουργός.
Δέκα χρόνια μετά, η γνωστή μου έχει εγκαταλείψει το NHS, και έχει αλλάξει επάγγελμα. Δεν ήθελε τρείς μάνατζερ πάνω από το κεφάλι καθώς έβαζε αρχεία στη θέση τους.
Οι μάνατζερ του NHS όμως αυξάνονται και πληθύνονται. Μάλιστα, περισσότεροι από 2000 από αυτούς εισπράττουν πάνω από 100.000 λίρες ετησίως. Ο πιο καλοπληρωμένος, εισπράττει 300.000 λίρες. Σχεδόν τα διπλάσια από τον Βρετανό πρωθυπουργό. Το 15% των μάνατζερ αυτών, εισπράττουν τουλάχιστον 200.000 λίρες ετησίως. Επίσης 1.305 εισπράττουν τουλάχιστον 150.000 λίρες.
Θα περίμενε κανείς ότι το Τραστ στο οποίο ανήκει το νοσοκομείο όπου ο μάνατζερ εισπράττει 300.000 θα ήταν από τα καλύτερα της χώρας. Όχι όμως. Σύμφωνα με την Επιτροπή Ποιότητας Περίθαλψης, το Τραστ ‘χρήζει βελτίωσης’.
Ίσως γι’ αυτό να έχει γίνει πρόσληψη τόσο ακριβοπληρωμένου μάνατζερ. Το καταλαβαίνω.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως, είναι η έμφαση στη λέξη Τραστ, η οποία σημαίνει ‘Οικονομική Ένωση Επιχειρήσεων’, για να περιγράψει ένα ίδρυμα του οποίου η προτεραιότητα θα έπρεπε να είναι η υγεία και όχι η διοίκηση. Δεν καταλαβαίνω την προτεραιότητα στους ακριβοπληρωμένους μάνατζερ και όχι στο 99% των υπόλοιπων εργαζομένων.
Στις 15 Δεκεμβρίου 2022, οι νοσηλευτές της Βρετανίας θα προχωρήσουν στην ‘μεγαλύτερη απεργία της ιστορίας’ τους γιατί ο πρωθυπουργός θεωρεί ότι η Βρετανική κυβέρνηση δεν έχει αρκετά χρήματα για το 19% της αύξησης μισθών που ζητάνε.
Είμαι βέβαιη ότι οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε πόσο δύσκολο, παραγνωρισμένο και κακοπληρωμένο επάγγελμα είναι αυτό του νοσηλευτή. Τα τελευταία δύο χρόνια μάλιστα, οι νοσηλευτές στη Βρετανία δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις με αποτέλεσμα, όλο και περισσότεροι να καταλήγουν στις τράπεζες τροφίμων. Ο μισθός τους έχει υποβαθμιστεί, σε αντίθεση με τον φόρτο εργασίας τους, ο οποίος έχει γίνει δυσβάσταχτος.
Οι θέσεις εργασίας δεν είναι καλυμμένες όμως, μια και ο κλάδος τον νοσηλευτών υποφέρει μια μεγάλη έξοδο απογοητευμένων επαγγελματιών που στρέφονται σε άλλα επαγγέλματα για τα προς το ζην.
Εκτός των άλλων, η έξοδος έχει να κάνει και με το αντιμεταναστευτικό κλίμα των τελευταίων ετών. Ένα μεγάλο ποσοστό νοσηλευτών στη Βρετανία είναι αλλοδαποί. Το Brexit, με όλα όσα συνεπάγεται, επέφερε την επιστροφή των επαγγελματιών στις χώρες τους, όπου πλέον μπορούν να έχουν και κάποιο μικρό λέγειν, ψηφίζοντας ανάλογα στις εκλογές των χωρών τους.
Όπως γίνεται παντού τα τελευταία χρόνια, οι νοσηλευτές έχουν επωμισθεί ένα πολύ δύσκολο έργο: να κρατάνε με νύχια και δόντια ένα σύστημα που καταρρέει λόγω οικονομικής κρίσης, περικοπών, και έλλειψης προσωπικού.
Η αύξηση λοιπόν των μάνατζερ, και των παχυλών μισθών τους, φαντάζει προκλητική κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Εκείνοι που πρέπει, δεν φαίνονται να διερωτώνται:
Νοσοκομείο χωρίς μάνατζερ γίνεται.
Χωρίς νοσηλευτές γίνεται;
