Διαβάζετε; Μερικοί αγαπούν να το κάνουν αυτό στις μέρες μας. Ακονίζει το μυαλό, δημιουργεί τις προϋποθέσεις να «φύγεις» στο δικό σου κόσμο και να μπεις στις εικόνες που εσύ φτιάχνεις μέσα από τις λέξεις. Παλιότερα είχε πολύ περισσότερους ανθρώπους που αγαπούσαν να διαβάζουν, ιδιαίτερα βιβλία, εφημερίδες κ.α. Στις μέρες μας μάλλον οι νέες γενιές, αλλά και πολλοί από μας, έμαθαν στις έτοιμες διαθέσιμες εικόνες των social media που κάποιες φορές μπορεί να μην ανταποκρίνονται στην αλήθεια και να είναι πλαστές.
Ας μείνουμε όμως στο βιβλίο. Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου μια συλλογή ποιημάτων της Μαρίνας Μουμούρη με τον τίτλο «Κατάθεση Ψυχής» και το ξεκοκάλισα. Πέρα από το καλό γράψιμο, το επιπλέον κίνητρο, ήταν ότι γνωρίζω καλά τη Μαρίνα και τον σύζυγο της, Γιάννη. Πρόκειται για δυο υπέροχα παιδιά που έχουν επιλέξει να ζουν σε ένα μικρό χωριό, κοντά στο Αίγιο της Πελοποννήσου.
Μας είχαν φιλοξενήσει σπίτι τους και ξέρουμε από πρώτο χέρι τι άνθρωποι είναι. Διαθέσιμοι να δώσουν περισσότερα απ’ ότι έχουν με ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη. Τελευταία είχαμε χαθεί, καθώς η υποχρεωτική κοινωνική αποστασιοποίηση στον καιρό του Cocid -19, είχε κάνει τη ζημιά του. Αλλά ποτέ δεν χάσαμε την επικοινωνία μας. Έτσι συμβαίνει με του φίλους. Δε χάνονται, ότι προβλήματα κι αν προκύπτουν.
Ας δούμε όμως μερικά πράγματα για την «Κατάθεση Ψυχής», χωρίς η στήλη να διεκδικεί το ρόλο της κριτικής. Ούτε ειδικοί είμαστε στη λογοτεχνία και ούτε διεκδικούμε τέτοιους ρόλους.
Ως βιβλίο έχει 350 τυπωμένες σελίδες με πολύ όμορφη επιμέλεια και κασέ και κάθε ποίημα «απλώνεται» σε δύο με τρεις σελίδες από το ξεκίνημα του ως την ολοκλήρωση του.
Το γράψιμο της Μαρίνας είναι πολύ προσωπικό, καθαρό και αποτυπώνει σε λέξεις ακριβώς αυτό που λέει στον τίτλο της συλλογής. Σε συνεπαίρνει να διαβάζεις την ποίηση της. Εξάλλου η ίδια δεν διεκδικεί τον τίτλο της ποιήτριας, μάλλον για δική της «εκτόνωση» το τύπωσε, χωρίς να μεσολαβήσει εκδοτικός οίκος, ούτε και πωλείται στα βιβλιοπωλεία. Δοσμένο χέρι – χέρι μόνο σε αγαπημένους φίλους που είναι σε θέση να την καταλάβουν, καθώς εκτίθεται ανοίγοντας διάπλατα την ψυχή της. Χάρηκα που έχει ανάμεσα στους ανθρώπους που εκτιμά, για να μας εμπιστευτεί τη δουλειά της.
Αν αποφάσισα να γράψω αυτές τις γραμμές στο ΡΕΘΕΜΝΟΣ, είναι γιατί μ’ αρέσουν πολύ οι άνθρωποι που το παλεύουν και αγωνιούν με όλες τις ευαισθησίες τους, να μην το βάλουν κάτω, αλλά εκφράζονται μέσα από τις λέξεις.
Όπως κι εμείς οι δημοσιογράφοι, εκφραζόμαστε για πιο πεζά πράγματα και για την επικαιρότητα με λέξεις, έτσι και η Μαρίνα, βγάζει τα εσώψυχα της στο βιβλίο της. Γενικά μιλώντας, το γράψιμο είναι μια υπόθεση μοναχική. Χρειάζεται ησυχία, ηρεμία και απομόνωση. Τους ανθρώπους που ασχολούνται σοβαρά μ’ αυτό, δεν θα τους δεις να περνάνε ατέλειωτες ώρες στο διαδίκτυο, ενδιαφερόμενοι για τη δημόσια εικόνα τους. Εκτός κι αν είναι επαγγελματίες και τους το ζητάει ο εκδότης τους για να κάνουν προμόσιον στη δουλειά τους.
Το «Κατάθεση Ψυχής», είναι μια εξομολόγηση, με την ορθή έννοια της λέξης. Σκάβει βαθιά μέσα της και βγάζει μαργαριτάρια, ανακαλύπτει και η ίδια τον εαυτό της, αναδεικνύοντας πράγματα που δυσκολεύονταν ίσως να παραδεχτεί.
Χάρηκα διπλά που γνώρισα αυτή την πλευρά της φίλης μου. Έσκαψε, σα να λέγαμε και έβγαλε τον εαυτό της που κουβαλούσε τόσα χρόνια, χωρίς και η ίδια να έχει συνειδητοποιήσει τη σπουδαιότητα της κίνησης της. Και την ευχαριστώ από καρδιάς που έκανε την κίνηση να μας το προσφέρει, με προσωπική αφιέρωση.
Είναι ότι πιο ωραίο είδα μέσα στη μαυρίλα και τη δυσκολία των ημερών και του καύσωνα που είναι σε εξέλιξη και μας ταλαιπωρεί. Να την έχει καλά ο Θεός, της εύχομαι και να μη σταματήσει να γράφει. Το γράψιμο κάνει καλύτερο τον άνθρωπο…
