Στ’ αλήθεια ζήσαμε δύσκολες ώρες στον παρατεταμένο καύσωνα, το προηγούμενο δεκαήμερο. Είναι πολύ φυσιολογικό να αναμένουμε λίγη δροσιά τις επόμενες μέρες. Αλλά πέρα από τα λεγόμενα και τις προβλέψεις των μετεωρολόγων, μπορούμε άραγε να περιμένουμε ότι αυτό θα είναι εφικτό;
Ο προβληματισμός μας έχει να κάνει με όλα όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια και είναι πραγματικά πρωτόγνωρα. Φυσικά, όλοι ξέραμε ότι τον Ιούλιο στη χώρα μας έχει καύσωνες. Αυτό που μας ξάφνιασε και μας… απόκαμε, ήταν η διάρκεια του. Τόσες μέρες, τόση αντοχή, μπορεί άραγε κανείς να πιστεύει ότι σ’ αυτό ευθύνεται αποκλειστικά η κλιματική αλλαγή που έτσι κι αλλιώς έχει κάνει άνω – κάτω ολόκληρο τον πλανήτη;
Ως ένα βαθμό αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί. Όταν δε σεβόμαστε αυτό που μας έχει δοθεί ως δώρο, είναι αναμενόμενο κάποια στιγμή να επιστρέψει εκδικητικά εναντίον εκείνων που δεν το εκτιμούν. Το κακό είναι ότι σε μια τέτοια περίπτωση, μας παίρνει αμπάριζα όλους. Καλούς και κακούς. Υπεύθυνους ή όχι.
Υπάρχουν άραγε περιθώρια να κάνουμε κάτι και να ξεφύγουμε από αυτό το κακό; Μπορούμε να καταλάβουμε ότι με τις μικρές μας δυνάμεις, μάλλον δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε και πολλά πράγματα.
Ευτυχώς, αυτό το καταλαβαίνουμε. Διαφορετικά θα δίναμε μάχη με τους ανέμους, χωρίς κανένα περιθώριο επιτυχίας. Κι ωστόσο, δεν καταθέτουμε τα όπλα.
Συνεχίζουμε να ελπίζουμε πως κάτι θα συμβεί και με κάποιον τρόπο θα αλλάξουν άρδην οι καταστάσεις και θα γίνουν λίγο καλύτερα τα πράγματα. Αλίμονο μας, άμα χάνουμε κι αυτή τη μικρή ελπίδα, ακόμα κι αν αυτή τείνει να είναι αβάσιμη αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί.
Έχουμε ανάγκη από κάπου να πιαστούμε. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο Αύγουστος που είναι μπροστά μας, ίσως έχει λίγη δροσιά. Τη χρειαζόμαστε! Την έχουμε ανάγκη, με όσα βιώσαμε τον Ιούλιο που έφυγε.
Βεβαίως κάποιοι, ιδίως οι επαγγελματίες, σε άλλες εποχές είχαν την πολυτέλεια να κλείνουν τα μαγαζιά τους και να πηγαίνουν κάπου μερικές μέρες διακοπών. Κι αυτοί όμως δοκιμάστηκαν σκληρά στα χρόνια των μνημονίων και του Covid-19. Και οι επιπτώσεις τους, φαίνονται καθαρά στα λουκέτα που έχουν κατακλείσει την αγορά.
Μια βόλτα σε δρόμους που κάποτε ανθούσε το εμπόριο, θα σας πείσει πως τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Κατεβασμένα ρολά, λουκέτα και πινακίδες «ενοικιάζονται» είναι το σύνηθες που θα δεις.
Κι ωστόσο μιλώντας με κάποιον επαγγελματία, μην ξαφνιαστείς αν πας για να του δώσεις δουλειά και αρνηθεί να την παραλάβει «επειδή σε λίγο κλείνει και θα ανοίξει ξανά τον Σεπτέμβρη».
Συμβαίνουν αυτά στην Ελλάδα. Και πολύ λογικά οι ξένοι ή οι Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό, αδυνατούν να κατανοήσουν πώς γίνεται σε μια χρεωμένη χώρα στα διεθνή Ταμεία, οι κάτοικοι της και πολίτες της να μην αλλάζουν συνήθειες. Φυσικά όταν ζεις στην Ελλάδα, καταλαβαίνεις το βαθμό δυσκολίας που έχει ένα τέτοιο εγχείρημα.
Επιστρέφοντας στο ερώτημα, πώς θα είναι ο καιρός μετά τον καύσωνα, δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις ότι όλα θα αρχίσουν να λειτουργούν φυσιολογικά και τέλεια. Κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο το καλύτερο θα είναι για όλους μας. Όλα δείχνουν ότι αυτό το σύστημα έχει φάει τα ψωμιά του, και έχει φτάσει στα όρια του. Και καμιά προοπτική άλλη δεν έχει, από το να τελειώσει. Ωστόσο δεν χρειάζεται να είμαστε αρνητικοί σε μια τέτοια εξέλιξη. Μπορεί να είναι και για καλό! Ίσως η επόμενη μέρα, να έχει μια νέα αρχή, με αληθινές ελπίδες, μέλλον και προοπτική.
Εμείς θέλουμε να το πιστεύουμε και το κάνουμε, εσείς; Αυτή ίσως είναι η ώρα των απαντήσεων. Αλλά και το να καταφέρεις να ξεφύγεις από το πλήθος που οδηγούν στον γκρεμό και την καταστροφή, είναι μόνο του μια νίκη.
