Μοναδική ήταν η εμπειρία που είχαν τα μέλη της θεατρικής Ομάδος της Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, που επήγαν προ καιρού στον γραφικό ρεθυμνιώτικο νότο και δη στην Αγία Γαλήνη προκειμένου να παρουσιάσουν το έργο ΄΄Τέσσερις Μάρτυρες΄΄λόγω της συμπλήρωσης 200 χρόνων από τον τραγικό θάνατό τους από το σπαθί του σκληρού Οθωμανού.
Το έργο παρουσιάστηκε άψογα στον πανέμορφο πέτρινο ανοιχτό Θέατρο με την μοναδική θέα στο Λιβυκό πέλαγος και το κοινό συγκινημένο ενθουσιάστηκε από το τάλαντον των ‘φερέλπιδων ηθοποιών’.
Μόλαταύτα θεωρώ ότι αξίζει να αναφερθώ στο εξής περιστατικό που συνέβη στο λεωφορείο κατά τον πηγαιμό προστην Αγία Γαλήνη , καθώς θα ήθελα να επισημάνω ότι το θέατρο εκτός από την καλή ερμηνεία και τα χρήσιμα μηνύματα που μεταλαμπαδεύει στο κοινό, προσφέρει πολλά στην ψυχή του ανθρώπου και συμβάλει ουσιαστικά στην κοινωνικοποίησή του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως οι αρχαίοι Έλληνες και κυρίως οι Αθηναίοι που δίδαξαν το θέατρο στο κοινό, το αποκαλούσαν ΄΄Σχολείον της Ελλάδος΄. προσφέρει σημαντικά, στην ανάπτυξη των σχέσεων και στη φιλία των ανθρώπων. Και για του λόγου το αληθές, ιδού τι διάβασε στους επιβάτες του λεωφορείου σε μορφή μαντινάδας, η μαντιναδολόγος και μέλος της θεατρικής ομάδος Στεφανία Καλαϊτζάκη, επιθυμώντας, με τον τρόπο της να επισημάνει τις αρετές, τον χαρακτήρα, την απλότητα και την αμεσότητα του παπά Νικολάου Νικηφόρου, του ιερέως που τους συνόδευε στο λεωφορείο για την Αγία Γαλήνη.
«Πολλούς παπάδες γνώρισα , μα λίγους ξεχωρίζω,
αυτούς που για την πίστη μας , μ΄έκαναν να ελπίζω.
Σ΄αυτούς τους λίγους διαλεχτούς, την πρώτη θέση έχει,
κι είναι ο Παπανικολής , που όλα τα κατέχει.
Η θέση του είναι διαλεχτή, μα αυτή που του αξίζει,
κι αισθάνεται χαρούμενος, αυτός που τον γνωρίζει.
Πρώτα για την παρέα του, δίπλα στο ποίμνιό του,
κι ακούνε όλοι πάντοτε, τον λόγο τον δικό του.
Ξέρει με το χαμόγελο, ότι κι αν αντικρίζει,
Να το θωρεί να σκέφτεται, να τ΄αντιμετωπιζει.
Στους τέσσερις τους Μάρτυρες μαζί με τον σταυρό του,
Μοιράζει ελπίδες , όνειρα, πίστη για τον Χριστό του.
Είμαστε όλοι τυχεροί, που είναι ανάμεσά μας,
στήριγμα πάντα σταθερό , στην πόλη τη δικιά μας.
Ο διάολος όντε τονε δει, απ άλλο δρόμο τρέχει,
κατέχει το πολύ καλά, μαζί του δεν αντέχει.
Αγαπημένε μας παπά, σου εύχομαι να γεράσεις,
μέσα στον πλούτο της καρδιάς, χωρίς ν αναστενάξεις»
Στην ώραία παρέα του θεατρικού της Μητροπόλεώς αλλά και στην ταλαντούχο Στεφανία Καλαϊτζάκη απάντησε άμεσα, ο σεπτός ιερεύς με μαντινάδα, καθώς είναι γνωστό ότι κι εκείνος είναι δεινός μαντιναδολόγος:
«Μετά απ αυτά που άκουσα, νιώθω αμηχανία,
όλους σας, σας ευχαριστώ, μα και τη Στεφανία»
Το ομαδικό όμως πνεύμα διατηρήθηκε και μετά την επιτυχημένη παράσταση, στο γεύμα που ακολούθησε σε ένα εξαιρετικό εστιατόριο στην παραλία της Αγίας Γαλήνης. Εκεί εν πλήρη ευθυμία, γευόμενοι καλό φαγητό και εύγευστον οίνον, έκαμαν τα χωρατά τους, τραγούδησαν ριζίτικα και ρεμπέτικα τραγούδια, ενώ είχαν την ευκαιρία, οι συμμετέχοντες στο έργο, να γνωριστούν με τους συζύγους, τις συζύγους και τα παιδιά των συνεργατών τους και να περάσουν μια αξέχαστη βραδιά.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΊΔΙ
Εν τέλει είναι γεγονός ότι η θεατρική παιδεία και αγωγή, συμβ’αελι ουσιαστικά στην κοινωνικοποίηση και τον ‘’εξανθρώπισμό’’ του ανθρώπου, στην άχαρη και βίαιη εποχή που ζούμε με οδηγό το χρήμα, το διαδίκτυο και τα περιβόητο κινητό που έχει απομονώσει και αποβλακώσει άπαντες, που το έχουν για εικόνισμα και δεν μπορούν να το αποχωριστούν ούτε για ένα λεπτό.
