Τα τελευταία τουλάχιστον πενήντα χρόνια η χώρα μας έχει προσδεθεί για τα καλά στο άρμα των δυτικών συμμαχιών. Αρχικά στο στρατιωτικό σκέλος αυτών, όπως εκφράζεται μέσα από την αιματοβαμμένη συμμαχία του ΝΑΤΟ και οικονομικά όπως εκφράζεται μέσα από την γερμανοκρατούμενη ευρωπαϊκή ένωση. Ο δεσμός αυτός ή καλύτερα τα δεσμά αυτά έγιναν ιδιαίτερα φανερά τα τελευταία χρόνια, με την επιβολή ασφυκτικών περιορισμών στην οικονομία και τις κοινωνικές παροχές, έπειτα από την πτώχευση της χώρας το 2010 και την εγκαθίδρυση στο κράτος των Αθηνών, με τις ευλογίες του τότε πρωθυπουργού και προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Παπανδρέου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που αξιοσημείωτα πέτυχε την μαζική μετανάστευση των Ελλήνων, την φτωχοποίησή τους, την αύξηση του ποσοστού όσων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας με αντάλλαγμα την διάσωση των τραπεζικών ιδρυμάτων, την μετακύληση του χρέους στις πλάτες των πολλών επόμενων γενεών Ελλήνων, την αύξηση του χρέους σχεδόν στο διπλάσιο, την πλήρη αποδιοργάνωση του στρατού και πολλά άλλα παραλειπόμενα τραγικά, που εν τέλει οδήγησαν στην πλήρη υποταγή της χώρας στις επιταγές των παρείσακτων.
Παράλληλα και σταδιακά διαφαίνεται μια διάσταση μεταξύ των πολιτικών που εφαρμόζονται από τις εγκάθετες ελληνικές κυβερνήσεις και ενός πολύ μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού, που είτε δεν εκφράζεται εκλογικά, είτε με τη στάση του μετεκλογικά αγωνίζεται για την εφαρμογή εκλογικών προγραμμάτων που πάντα μετεκλογικά λησμονούνται στα κομματικά συρτάρια. Έτσι λοιπόν ο ελληνικός λαός φαίνεται τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια να έχει κάνει σημαντικά βήματα στην προσπάθειά του να αφυπνιστεί, να οργανωθεί πολιτικά έξω από τα κομματικά στεγανά και να πετύχει νίκες. Του λαού η νίκη είναι η φωνή του.
Ακηδεμόνευτος λοιπόν ο ελληνικός λαός γέμιζε τις πλατείες όλων των μεγάλων πόλεων καθημερινά την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2011 στον αγώνα του ενάντια στην επιβολή των μνημονιακών πολιτικών και την μετατροπή της χώρας σε χώρο. Ακηδεμόνευτοι κατέκλυζαν για μέρες το Σύνταγμα τον Ιούνη του 2011 ένα εκατομμύριο πολίτες.
Ακηδεμόνευτος ήταν ο λαός το 2015 στο μεγάλο δημοψήφισμα. Τότε που όλοι οι πρώην πρωθυπουργοί κι όλες οι «κεφαλές» του συστήματος είχαν πέσει με τα μούτρα και δίχως αιδώ να πείσουν τον ελληνικό λαό να εξανδραποδιστεί και να ψηφίσει ναι στην υποταγή του στους ξένους δυνάστες. Η καταδυνάστευση σηκώνει αντίσταση όταν έχει επιβληθεί με την βία, αλλά όταν διαμορφωθεί με την έστω σιωπηρή αποδοχή του ίδιου του υποταχθέντος τότε καθίσταται βάρος ασήκωτο.
Ήταν ακηδεμόνευτος ο ελληνικός λαός πριν λίγα χρόνια, στις μεγάλες κι αλλεπάλληλες διαδηλώσεις των ετών 2018 και 2019 ενάντια στο ξεπούλημα του ονόματος και της ιστορικής αλήθειας της από πάντα ελληνικής Μακεδονίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Ο ελληνικός λαός αν και ακηδεμόνευτος βγήκε νικητής. Γέμισε τις πλατείες ως νικητής, βροντοφώναξε την αλήθεια ως νικητής και αποχώρησε νικητής.
Ήταν ακηδεμόνευτος όταν στην περίοδο του covid, που στερήθηκε βασικές ελευθερίες και δικαιώματα, έγινε προσπάθεια με επίσημο κυβερνητικό τρόπο να του επιβληθεί δια της βίας ο εμβολιασμός με αμφιβόλου αξιοπιστίας και αδοκίμαστα εμβόλια, οπότε σήμερα μόνο στην Αττική ο ΕΟΔΥ να δίνει ποσοστό εμβολιασμένων μόλις στο 38%. Εκατομμύρια δεν έφαγαν και πάλι τον σανό καθώς προσπαθούσε η κυβέρνηση, σκορπώντας εκατομμύρια στους ημετέρους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και των εθνικών και υπερεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών, να πείσει τον λαό για μια ανύπαρκτη αναγκαιότητα.
Ακηδεμόνευτος και αγανακτισμένος ο λαός βγήκε για μια ακόμα φορά μαζικά πριν λίγες εβδομάδες, όχι μόνο στις πλατείες των πόλεων της χώρας, μα και σε πόλεις του εξωτερικού, να διατρανώσει την αντίθεσή του στην επιχειρούμενη συγκάλυψη στο έγκλημα των Τεμπών με τους 57 νεκρούς και τα δεκάδες ακόμα αθώα θύματα, στην πλειοψηφία τους νέοι άνθρωποι. Ένα έγκλημα με πολλαπλές διαστάσεις. Στο έγκλημα αυτό φάνηκε η πλήρης αποδιοργάνωση των συστημάτων ασφαλείας των γραμμών, η πιθανώς συστηματική διακίνηση παράνομου φορτίου με αποτέλεσμα την πρόκληση πυρκαγιάς και την απανθράκωση περίπου 27 επιβατών από τους 57 συνολικά νεκρούς, η σπουδή που επέδειξαν οι κατά τα αλλά αργοκίνητες κρατικές και αυτοδιοικητικές υπηρεσίες να τσιμεντώσουν τον χώρο του εγκλήματος και να χαθούν έτσι καθοριστικά πειστήρια, η απαράδεκτη ενέργεια να οδηγήσουν στις χωματερές δεκάδες φορτηγά με κρίσιμα συστατικά προτού καν συλλεχθεί από αυτά το βιολογικό υλικό των νεκρών, η εν συνόλω επιμέλειά τους να εξαφανίσουν κάθε τεκμήριο από τον χώρο της τραγωδίας κ.ά.
Στην υπόθεση του εγκλήματος των Τεμπών διακυβεύονται ζητήματα δικαιοσύνης, δημοκρατίας, ισονομίας, αξιοπρέπειας και αισθήματος δικαίου. Με τρανταχτό τρόπο παρελαύνει για μια ακόμα φορά μπροστά στα μάτια των πολιτών το γνωστό ρουσφετολογικό και διεφθαρμένο κράτος, που με τριτοκοσμικούς νόμους και εγκάθετους δικαστικούς λειτουργούς παλεύει να κρατηθεί στην εξουσία, που πια του έχει γίνει έμμονη ιδέα, εθισμός και πάθος.
Για τους λόγους αυτούς ακηδεμόνευτος και ελεύθερος ο λαός από δεσμεύσεις θα ξαναβγεί στις πλατείες όλης της χώρας στην τραγική επέτειο των δύο ετών από το έγκλημα, να βροντοφωνάξει στην κυβέρνηση ένα ακόμα «ως εδώ». Να απαιτήσει δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων όσο κοντά στον πρωθυπουργό Μητσοτάκη κι αν αυτοί βρίσκονται.
Του λαού η νίκη είναι η φωνή του. Και οι μικρές νίκες είναι πολλές τα τελευταία χρόνια. Μένει να επιτευχθεί η επόμενη μεγάλη.
