Οι Ολυμπιακοί Αγώνες μας υπενθυμίζουν ότι δεν υπάρχει μόνο ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Ο Αλέξανδρος Λοθάνο υποκλίνεται στον μαγικό κόσμο της ξιφασκίας, μέσα και έξω από τις πίστες.
Πιτσιρικάς στην Ισπανία, μια από τις αγαπημένες μου σειρές κινουμένων σχεδίων ήταν Ο Ντογκτανιάν και οι Τρεις Σωματοφύλακες, μια ομολογώ πολύ πετυχημένη μεταφορά του περίφημου βιβλίου του Αλέξανδρου Δουμά σε ένα… ζωικό Παρίσι, όπου ο Νταρτανιάν, ο Καρδινάλιος Ρισελιέ και οι τρεις σωματοφύλακες, πρωταγωνιστές της συναρπαστικής ιστορίας, ήταν σκύλοι.
Μεγαλώνοντας, η σχέση μου (η ποια;) με την ξιφασκία παρέμεινε σε επίπεδο ταινιών όπως Οι Τρεις Σωματοφύλακες (οι κανονικοί, όχι οι… σκυλίσιοι κλώνοι τους) και ο Ζορό, με πρωταγωνιστές τον Αντόνιο Μπαντέρας και την εκθαμβωτική Κάθριν Ζέτα Τζόουνς.
Ομολογώ ότι ποτέ δεν απέκτησα ιδιαίτερη επαφή με το ευγενές άθλημα της ξιφασκίας, αλλά βεβαίως σέβομαι απεριόριστα όσους το αγαπούν, το παρακολουθούν και, δυστυχώς, το βλέπουν να προβάλλεται παγκοσμίως, επί της ουσίας, μόνο στις λίγες ημέρες που διαρκούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Ακόμα και αυτό το λίγο, όμως, είναι εντυπωσιακό εδώ στο Παρίσι! Βρισκόμαστε στην πέμπτη ημέρα των αγώνων και, με την άδεια της Σιμόν Μπάιλς, της κολύμβησης και του Ράφα Ναδάλ, η ξιφασκία έχει την τιμητική της.
Και όχι άδικα, αφού έχει προσφέρει συναρπαστικούς αγώνες που έχουν κριθεί (κυριολεκτικά) στην τελευταία σπαθιά, έντονες διαμαρτυρίες των ηττημένων για διαιτητικά λάθη παρότι οι αθλητές φορούν παντού στο σώμα αισθητήρες που καταγράφουν τις «επιθέσεις» των αντιπάλων.
Ακόμα και έτσι, άλλωστε, μια σπαθιά, ένας αγώνας, μια πρόκριση, ένα μετάλλιο, μπορεί να κριθεί για ένα… χιλιοστό του δευτερόλεπτου, εφόσον ο ένας αθλητής προλάβει οριακά τον άλλο. Πάνω απ’ όλα, όμως, η ξιφασκία στο Παρίσι έχει χαρίσει συγκινητικές, ανθρώπινες ιστορίες.
Συγκλονιστική η ιστορία της χρυσής ολυμπιονίκης στο Πεκίνο το 2008, Ουκρανής Όλγα Κάρλαν, η οποία αποκλείστηκε πέρυσι από την διεθνή ομοσπονδία επειδή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αρνήθηκε να δώσει το χέρι στην Ρωσίδα Άννα Σμίρνοβα, πήρε κάρτα ελεύθερης συμμετοχής από τον πρόεδρο της ΔΟΕ (και ξιφομάχο στα νιάτα του) Τόμας Μπαχ και επί γαλλικού εδάφους κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην σπάθη, ξεσπώντας σε λυγμούς και αφιερώνοντας την επιτυχία της στους Ουκρανούς συναθλητές της που έχουν χάσει την ζωή τους εξαιτίας της ρωσικής εισβολής στην χώρα της.
Αξιέπαινη η προσπάθεια της Αιγυπτιας Νάντα Χαφέζ, η οποία έφτασε μέχρι τους «16» στην κατηγορία της, αποκλείοντας μάλιστα το νούμερο εφτά στον κόσμο, Αμερικανίδα Ελίζαμπεθ Ταρτακόφσκι, ούσα… επτά μηνών έγκυος!
Ρίγη συγκίνησης, τέλος, πρόσφερε απλόχερα η ιστορία της 38χρονης Βραζιλιάνας Νάταλι Μοεοχάουζε, η οποία στην διάρκεια του αγώνα της έχασε τις αισθήσεις της, αλλά σηκώθηκε και τον ολοκλήρωσε. Αιτία ένας (καλοήθης) όγκος στην σπονδυλική στήλη, τον οποίο επέλεξε να μην αφαιρέσει για να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, κάτι που έκανε λίγα 24ωρα μετά τον αγώνα της. Εύγε και σιδερένια!
Σε αυτό το ξεχωριστό μωσαϊκό συμβάλλει το επιβλητικό Γκραν Παλέ, το ιστορικό μουσείο και εκθεσιακό κέντρο που φιλοξενεί την ξιφασκία και της δίνει μια αύρα άλλης εποχής, όταν το ξίφος δεν είχε αθλητική αξία, αλλά χρησίμευε ως όπλο σε προσωπικές μονομαχίες με έπαθλο την ίδια την ανθρώπινη ζωή.
Το πανέμορφο Γκραν Παλέ και το λαμπερό Παρίσι αποχαιρέτησε με πικρία και δάκρυα στα μάτια η Δώρα Γκουντούρα, μετά τον άδοξο (και μάλλον άδικο) αποκλεισμό της από την Γαλλία μετέπειτα χρυσή ολυμπιονίκη Μανόν Απίτι – Μπρουνέ.
Μικρή, αλλά παρηγοριά σε τελική ανάλυση η παγκόσμια αναγνώριση της προσπάθειας του μέλους της Team Future της Bwin, αλλά και το μπόνους χρυσού μεταλλίου που θα της καταβάλλει ο μεγάλος χορηγός της, bwin, επιβραβεύοντας την παρουσία της.
Δεν ξέρω αν όσα θαυμαστά είδα και βλέπω στο Παρίσι θα με κάνουν φαν της ξιφασκίας από εδώ και πέρα ή θα περιοριστώ και πάλι στους διάφορους Νταρτανιάν και Ζορό. Κατάλαβα, όμως, γιατί όσοι αγαπούν το άθλημα το ακολουθούν με τέτοια αφοσίωση και προσήλωση. Και υποκλίνομαι μπροστά τους, όπως ορίζει διαχρονικά άλλωστε και το πρωτόκολλο της ξιφασκίας
gazzeta.gr, Αλέξανδρος Λοθάνο
