Με αφορμή τη συγγραφή ενός βιβλίου με τίτλο «Ο χαμένος νικητής» ένας πραγματικός μαχητής της ζωής διηγείται τον 27ετή αγώνα του ενάντια στον καρκίνο. Πρόκειται για τον 47χρονο ΡεθεμνιώτηΝίκο Μαρινάκη που μίλησε στον 9,80fm για τον αγώνα που δίνει κατά μιας σπάνιας μορφής καρκίνουπου λόγω μιας μετάλλαξης τον καθιστά πλέον τον μόνο σε ολόκληρο τον κόσμο που πάσχει από αυτόν τον τύπο.
Συνέντευξη: Σταύρος Ρακιντζής
Να μας πείτε λίγα λόγια για εσάς, πώς το ανακαλύψατε και πότε;
Το ανακάλυψα δυστυχώς και εγώ, όπως πολλοί, τυχαία και λέω δυστυχώς γιατί δεν έχουμε βάλει στη ζωή μας,τις προληπτικές εξετάσεις. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί ο καρκίνος δεν είναι ανίκητος, όπως νομίζουνπολλοί. Ακούμε τη λέξη καρκίνος και νομίζουμε ότι όλα τελείωσαν.Δεν είναι ακριβώς έτσι. Όταν τον καρκίνο τον προλάβουμε στην αρχή σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις είναι ιάσιμος. Εγώ τον ανακάλυψα τυχαία στα 20 μου χρόνια, επρόκειτο για μια σπάνια μορφή καρκίνου τον οποίο είχαν τότε, μόλιςτρία άτομα στον κόσμο. Ωστόσο, μάλλον δεν του άρεσε ότι ήταν ένας από τους τρεις στον κόσμο και ήθελε να πάρει και την πρωτιά…Πριν λίγα χρόνια, τώρα είμαι 47, στα 45 μου χρόνια, μια μετάλλαξη που έκανε, τον έκανε να είναι μοναδικός στον κόσμο και αυτά με έρευνες που έχουν γίνει. Δεν υπάρχει όνομα για αυτόν. Όταν είσαι ο μοναδικός στον κόσμο που έχει κάτι αυτό είναι και καλό και κακό. Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει βιβλιογραφία, επομένως δεν ξέρεις τι γίνεται, το καλό είναι ότι ανοίγονται άλλες πόρτες, άλλες προοπτικές, έρχονται πολλοί γιατροί πάνω σου, πολλοί επιστήμονες από όλο τον κόσμο και η τεχνολογία βοηθάει να μπορούμε να έχουμε άμεση επικοινωνία με το εξωτερικό, για να βρούμε κάτι να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε.
Τι χαρακτηριστικά έχει αυτή η μορφή ο καρκίνου;
Ξεκίνησε από το υποδόριο, ανάμεσα στο δέρμα και στους μυς κι άρχισε να εξαπλώνεται. Αυτή τη στιγμή κυκλοφορούν πάνω μου 28 όγκοι,18 από αυτούς στο συκώτι. Πηγαίνουμε καλά όμως, έχουμε καλή ψυχολογία, έχουμε τους γιατρούς μας που μας βοηθάνε, στο σωματικό κομμάτι, αλλά και στο ψυχολογικό κομμάτι. Εκεί είναι το σημαντικό. Να έχεις και καλούς βοηθούς, να σε βοηθάνε ψυχολογικά. Οι γιατροί, οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι κάνουν πολύ καλή δουλειά σε αυτό το κομμάτι. Παλεύουμε με αυτά τώρα. Ξεκινάω μάλιστα μία νέα θεραπεία. Το σημαντικότερο όμως, αυτό το οποίο θέλω να τονίσω, είναι ότι πρέπει να έχουμε καλή ψυχολογία, ο καρκίνος δεν σημαίνει ότι τελειώνουν όλα.
Δηλαδή ένας πολύ σημαντικός παράγοντας για την αντιμετώπιση λένε για την αντιμετώπιση του καρκίνου είναι η ψυχολογία.
Είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Το 50% της θεραπείας και όχι μόνο για τον καρκίνο, για κάθε για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, είναι η ψυχολογία. Το μυαλό μας παίζει πολύ περίεργα παιχνίδια.Μπορεί ένα μικρό πρόβλημα το μυαλό μας να το κάνει τεράστιο και να μην μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε και το αντίθετο ένα μεγάλο αντικειμενικά δύσκολο πρόβλημα το μυαλό μας να το φέρει στο μπόι μας και να μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Εμένα, επειδή όλα αυτά τα χρόνια, γιατί μιλάμε για 27 χρόνια που έχω αυτό το πράγμα και τα χειρουργεία σταμάτησα να τα μετράω στα 60, μου προκάλεσε μια κατάθλιψη. Η κατάθλιψη με έκανε να μη θέλω να ζήσω. Ο καρκίνος δεν το πέτυχε αυτό γιατί με τη βοήθεια των γιατρών μου καταπολέμησα την κατάθλιψη και ο καρκίνος δε με έκανε να θέλω να τα παρατήσω.
Πώς το διαχειριστήκατε όλο αυτό;
Δεν εύκολο, χρειάζεται βοήθεια, είναι μία μάχη που τη δίνεις μόνος, όμως υπάρχουν οι άνθρωποι που θα βοηθήσουν σε αυτή τη μάχη και έτσι προχωράς, παλεύοντας μόνος αλλά ξέροντας ότι έχεις ανθρώπους που σε στηρίζουν. Θέλει πολλή δουλειά, με την έννοια ότι δε θα πρέπει να σκεφτόμαστε μόνο τη μία πλευρά των πραγμάτων, δε θα πρέπει να σκεφτόμαστε τα άσχημα. Υπάρχουν και τα όμορφα πράγματα, που αυτά τα σκεφτόμαστε, παίρνουμε δύναμη από εκεί, η ζωή δεν τα φέρνει όπως τα θέλουμε. Κατά πόσο είμαστε πρόθυμοι να προσαρμοστούμε σε αυτές τις αλλαγές, σε αυτές τις δυσκολίες και να δώσουμε τον αγώνα μας. Ακόμη και αν φαίνεται ότι μπορεί να είναι άνισος, ο αγώνας δεν είναι ποτέ μάταιος. Αυτό που με κάνει να συνεχίσω να παλεύω είναι ότι ποτέ δεν θέλω να φθάσω και να πω στον εαυτό μου στο τέλος ότι Νίκο δεν έκανες αυτό που έπρεπε. Είναι περίεργος ο κάβουρας, όπως το λέω, δεν πάει ντρέτα, πάει δεξιά αριστερά. Για το μόνο πράγμα που τον ευχαριστώ, είναι μου έμαθε ότι ο χρόνος δεν είναι κάτι συνεχές, δεν είναι παρελθόν, παρόν, μέλλον. Ο χρόνος είναι κομμάτια, είναι το τώρα. Θα ζήσω, θα παλέψω το τώρα και το τι θα έρθει αύριο είναι κάτι άλλο. Μη ζητάς το παραπάνω. Ο καρκινοπαθής δε σταματά ποτέ να παλεύει, δεν έχει διαλείμματα. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί μπόρεσα και εργάστηκα με ανθρώπους οι οποίοι με βοήθησαν πάρα πολύ, γιατί ήξεραν ότι θα πάρουν ένα άτομο στη δουλειά τους που θα λείπει ένα μήνα ή δύο μήνες το χρόνο για χειρουργεία και για θεραπείες και δεν είναι εύκολο για έναν εργοδότη. Όμως δεν έκανα σχέδια, έκανα όνειρα και νομίζω ότι εκεί είναι το μυστικό…
Πως νιώθει κάποιος καρκινοπαθής όταν αντιλαμβάνεται ότι ο καρκίνος τον οποίο έχει είναι μοναδικός στον κόσμο;
Δεν έψαχνα να βρω φταίχτες, δεν επέρριψα ευθύνες ούτε στο Θεό ούτε στην τύχη ούτε πουθενά. Αν βρεις τον φταίχτη τι θα καταλάβεις; Με βοήθησαν πολύ οι δικοί μου να πολεμάω την κάθε μέρα όπως έρθει, να απολαμβάνω την κάθε στιγμή, γιατί δεν ήταν μόνο λύπες και άσχημα πράγματα. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια θα έχεις και χαρές. Επομένως σε κάνει να αντιληφθείς την αξία της στιγμής όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα. Αυτή την αξία της στιγμής πρέπει να την απολαύσεις. Η ζωή είναι ένα δώρο, όπως λέω πάρτο. Στο tiktok που κάνω βιντεάκια προσπαθώ να δείξω στους καρκινοπαθείς ότι δεν είναι μόνοι τους, είμαστε πολλοί εδώ. Επίσης σε αυτούς που δεν έχουν αντιμετωπίσει τον καρκίνο -και να μην τον αντιμετωπίσουν ποτέ- ότι οι καρκινοπαθείς δεν είναι μόνο να μην έχεις μαλλιά, είναι πολλά περισσότερα ένας καρκινοπαθής. Εκεί τους λέω ότι η ζωή είναι ένα πολύ ωραίο τυλιγμένο δώρο…
Επειδή έχετε μία σπάνια μορφή καρκίνου, οι επιστήμονες μαθαίνουν από εσάς.
Είναι έτσι. Μαθαίνουμε και αυτό είναι ένα από τα καλά, ότι υπάρχουν πανεπιστήμια, ειδικοί, νοσοκομεία μεγάλα. Η επικοινωνία των γιατρών μου εδώ με τους γιατρούς στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο είναι άμεση και βοηθάει στο να έχουμε πρόσβαση σε φάρμακα και θεραπείες που ίσως δεν είχαμε σε άλλες περιπτώσεις. Παρόλα αυτά δεν θα ήθελα να ήμουν ο μοναδικός. Εδώ όμως θέλω να τονίσω πως το βλέπει ο ασθενής. Θα μπορούσε κάποιος να μιζεριάζει, να μοιρολατρεί και να λέει γιατί να τύχει σε εμένα. Εγώ ευτυχώς αυτή την κουβέντα δεν την έχω πει ποτέ στη ζωή μου. Σε εμένα ναι, γιατί εγώ μπορώ να το αντιμετωπίσω, μπορώ να το παλέψω, μπορώ να το πάω εκεί που δεν πάει.
Οι γιατροί τι λένε τώρα;
Είμαστε σε καλό δρόμο, δεν εύκολο, πονάει. Απλά σκέφτομαι ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα, ούτε ο πόνος ούτε η χαρά. Επομένως θα κάνω αυτό που πρέπει για τον εαυτό μου, θα κάνω αυτό που πρέπει για να μην μπορέσει κανένας να μου πει ότι δεν το έκανα, και προχωράμε.
Πώς αποφασίσατε να γράψετε το βιβλίο "Ο χαμένος νικητής";
Βασικά δεν ήταν απόφαση, νομίζω ότι ήταν ανάγκη, γιατί κάποια στιγμή έπρεπε να είμαι μέσα στο σπίτι για αρκετά μεγάλο διάστημα, με εντολή γιατρού, για να μπορέσω να ξεπεράσω κάποιες παρενέργειες και δεν μπορούσα να ήμουν άπραγος, ήθελα κάτι να κάνω. Να δώσω και ορισμένα πράγματα που μπορούν να κάνουν κάποιοι που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα.Όλα αυτά τα χρόνια μέσα στα νοσοκομεία, μέσα στα χειρουργεία και τις θεραπείες, το γράψιμο μ’ έκανε να ξεχνιέμαι και με βοηθούσε πολύ. Ζητούσα από τη νοσοκόμα ένα χαρτί και ένα μολύβι για να γράφω τις σκέψεις μου. Όταν οι γιατροί μου είπαν ότι πρέπει να είμαι μέσα, έφερα αυτά τα σημειώματα μπροστά μου και αποφάσισα να τα γράψω σε βιβλίο. Προσπάθησα να τα βάλω σε χρονολογική σειρά, να τα κολλήσω, να βγει κάτι καλό. Επομένως το βιβλίο δεν είναι αυτοβιογραφία, το βιβλίο είναι οι σκέψεις που έκανα όλα αυτά τα χρόνια, από τα 20 μου μέχρι τώρα που είμαι 47 και βγήκε ένα όμορφο θεωρώαφηγηματικό ποίημα. Σκέφτηκα ότι δεν έχω να χάσω τίποτα να το στείλω στον εκδοτικό οίκο και ευχαριστώ τον εκδοτικό οίκο Διάνοια που κάτι είδε και με εμπιστεύτηκε και αποφάσισε να το πάρει και να το εκδώσει. Ο χαμένος νικητής λοιπόν, που είναι και ο τίτλος, είναι λίγο περίεργος, θα καταλάβουμε στο τέλος αν κάποιος νομίζουμε ότι είναι χαμένος, αλλά τελικά είναι νικητής. Το βιβλίο ξεκινά από τα λίγα δευτερόλεπτα πριν γεννηθεί ο άνθρωπος, μέχρι και την τελευταία του πνοή και λίγα λεπτά μετά από αυτή. Το βιβλίο μιλάει για κάποιον ο οποίος δεν διευκρινίζεται ποιος είναι. Αυτός ο κάποιος, είναι ο δυνατός μας εαυτός που πρέπει να τον ακούμε και μην ακούμε μόνο τον εαυτό μας ο οποίος μιζεριάζει…
Από πού πιαστήκατε για να το αντιμετωπίσετε;
Όταν είδα τους γιατρούς μου να παλεύουν για μένα και να το κάνουν καθημερινά πείσμωσα κι εγώ. Σκέφτηκα, δε γίνεται κάποιος ξένος να παλεύει για τη δικιά μου τη ζωή, πρώτα θα πρέπει να παλέψω εγώ. Έχω πεισμώσει λοιπόν και λέω θα κάνω το αδύνατο δυνατό.Θα προχωρήσω. Δε με νοιάζει το τέλος. Σκέφτομαι όμως και το άλλο, δεν περίμενα ποτέ ότι θα έχω καρκίνο, αλλά επίσης δεν περίμενα ότι θα έγραφα και ένα βιβλίο. Δεν είμαι συγγραφέας, δεν είμαι ποιητής. Επομένως βλέπω ότι όταν δεν τα παρατάς δημιουργείται κάτι άλλο.Και αυτό το βιβλίο φέρνει κι άλλα πράγματα, αν ήμουν κλεισμένος στο σπίτι μου, στο δωμάτιό μου, στο νοσοκομείο δεν θα μιλούσαμε… Αυτό ήρθε γιατί δεν σταμάτησα!
