Με αφορμή τις δηλώσεις του Πατριάρχη Αλεξανδρείας από το Ρέθυμνο για την αντικανονική εισπήδηση του Πατριαρχείου Μόσχας στο κανονικό έδαφος της Εκκλησίας της Αλεξάνδρειας και τον διχασμό που προκλήθηκε αξίζει να δώσουμε μια απλή εξήγηση.
Ένα «εργαλείο» της εξωτερικής πολιτικής του Κρεμλίνου, είναι η «επιστράτευση» της Εκκλησίας της Ρωσίας, η οποία συνήθως αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας τις «δύσκολες αποστολές» της εξωτερικής πολιτικής.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα αυτής της… ιδιαίτερης αποστολής του εκκλησιαστικού βραχίονα είναι η συνάντηση της μικτής επιτροπής Ιρανών και Ρώσων κληρικών και λαϊκών θεολόγων στα πλαίσια, όπως μας πληροφορεί η ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Μόσχας, του διαλόγου Ορθοδοξίας και Ισλάμ.
Δικαίως θα αναρωτηθεί κάποιος, ποιος έχει αναθέσει στην Εκκλησία της Ρωσίας την ευθύνη να ομιλεί εξ ονόματος της οικουμενικής Ορθοδοξίας;
Η απάντηση έρχεται όταν δούμε ότι το Ιράν, όπως και η Τουρκία αποτελούν τους ευκαιριακούς γεωπολιτικούς συμμάχους της Ρωσίας.
Αυτή η απροσχημάτιστη παρέμβαση της Εκκλησίας της Ρωσίας στο κανονικό έδαφος μιας Ορθοδόξου Εκκλησίας με την σαθρή από θεολογικής απόψεως νεωτεριστική αιτιολογία ότι, η αναγνώριση των, δήθεν, σχισματικών Ουκρανών ορθοδόξων από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας καθιστά το τελευταίο σχισματικό, σχολιάστηκε και φυσικά και δεν είχε σκοπό την διάσωση της ορθοδόξου πίστεως αλλά, αποτελεί μέρος της αφρικανικής γεωπολιτικής του κοσμικού βραχίονα της Ρωσίας με έντονα θρησκευτικά χαρακτηριστικά. Αν λοιπόν βάλουμε όλες τις ψηφίδες στο μετασχηματιζόμενο γεωπολιτικό τοπίο που περιλαμβάνει την Ελλάδα, Αίγυπτο Κύπρο Ισραήλ και φυσικά την… Τουρκία καταλαβαίνουμε τη γεωπολιτική σημασία του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας το οποίο φυλάει Θερμοπύλες στην Αφρικανική ήπειρο ειδικά αν αναφερθούμε στο σπουδαίο, ειδικά για όσους γνωρίζουν ιεραποστολικό έργο που αποτελεί το απαύγασμα της χριστιανικής πίστης και διδασκαλίας.
