Ένα ανήσυχο πνεύμα που μοιράζει απλόχερα αγάπη στους ανθρώπους κι έχει δημιουργήσει ένα σημαντικό «ρεύμα ακολούθων» είναι ο Ρεθεμνιώτης Ερωτόκριτος Κυμιωνής. Πρόκειται για έναν καταξιωμένο σχεδιαστή μόδας, γνωστό σε Ελλάδα και εξωτερικό από τη σειρά ανδρικών ενδυμάτων, Prince Erotokritos.
Το όνομα «Ερωτόκριτος» προέρχεται από το ομώνυμο ποίημα του Βιτσέντζου Κορνάρου στίχους του οποίου του τραγουδούσε η γιαγιά του στην Κρήτη όπου μεγάλωνε μέχρι τα 12 του χρόνια.
Ο Ερωτόκριτος που παντρεύτηκε στα 25 του και απέκτησε 3 παιδιά, τον Μανώλη, τον Χρήστο και την Ειρήνη, είναι ενεργειακός εκπαιδευτής και έχει παρακολουθήσει σεμινάρια αυτογνωσίας, ενώ τα σεμινάρια που παραδίδει ειδικεύονται στην επίτευξη στόχων και στη διαχείριση της ανθρώπινης απώλειας.
Το κομβικό σημείο για του καταξιωμένο επιχειρηματία αποτέλεσε η απώλεια του γιου του Μανώλη στην ηλικία των 11, από μία σπάνια μορφή λευχαιμίας. Με αυτή την αιτία
ο Ερωτόκριτος αντιλαμβάνεται το νόημα της ζωής και θέτει ως αποστολή του, την ενδυνάμωση του ανθρώπου. Έτσι, δημιούργησε τον φιλανθρωπικό οργανισμό «Μανώλη Μαζί Μπορούμε», μέσα από τον οποίο παρέχεται βοήθεια σε παιδιά και οικογένειες παιδιών που πάσχουν από αυτοάνοσα νοσήματα.
Παράλληλα, υπό την Αιγίδα του φορέα «Μανώλη Μαζί Μπορούμε» με σκοπό την μετάδοση του «Γνώθι Σαυτόν» δημιούργησε τη Σχολή «Αγάπης Εαυτού», όπου διεξάγονται δωρεάν σεμινάρια και συνεδρίες αυτογνωσίας και διαλογισμού.
Ο Ρεθεμνιώτης Ερωτόκριτος Κυμιωνής μίλησε με τον Σταύρο Ρακιντζή στον 9,80 fm απ’ όπου μεταφέρουμε μέρος της συνέντευξης που έδωσε:
Μιλήστε μας για τον οργανισμό Μανώλη μαζί Μπορούμε και τη Σχολή Αγάπης Εαυτού.
«Την ημέρα που έχουμε την παρουσίαση του βιβλίου στις 9 Δεκεμβρίου στο Ρέθυμνο είναι 15 χρόνια που έγινε η τελετή αποχώρησης της ψυχής του Μανώλη. Τα πρώτα χρόνια βοηθούσα πολύ ενεργά «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Με τον κ. Γιαννόπουλο έχουμε κάνει πολύ όμορφες δράσεις και έχω βοηθήσει πολύ στο Χαμόγελο του Παιδιού, γιατί έβλεπα τις βοήθειες που είχαμε πάρει κι εμείς στο νοσοκομείο «Παίδων» ενάμιση χρόνο. Ωστόσο, υπήρξε μέσα μου η ανάγκη για τη δημιουργία του οργανισμού «Μανώλη μαζί Μπορούμε» και της «Σχολής Αγάπης Εαυτού».
Μέσω αυτού βοηθούσαμε και συνεχίζουμε να βοηθάμε παιδάκια με σπάνια αυτοάνοσα νοσήματα. Εδώ η θεραπεία δεν επαρκεί, οπότε χρειάζονται πολλά κεφάλαια για να πάνε στο εξωτερικό αυτά τα παιδιά και με διάφορα κείμενα μου και διάφορες δράσεις μας, με τα βιβλία μου πολλές φορές, έχουμε συγκεντρώσει μεγάλα ποσά, για τα παιδιά. Στο όνομα του πατέρα πάντα, εμείς δεν έχουμε ούτε λογαριασμό. Συγκεντρώσαμε 750.000 ευρώ για να πάει στην Αμερική ο Αλέξανδρος, που σήμερα είναι φοιτητής και σε μία άλλη περίπτωση για ένα παιδί είχαν συγκεντρωθεί πάνω από 300.000 ευρώ. Σήμερα και αυτό το παιδί είναι φοιτητής.»
Το πρώτο παράρτημα ανοίγει στο Ρέθυμνο;
«Δεν έχω ξαναέρθει να κάνω κάτι στο Ρέθυμνο, είτε επαγγελματικά είτε σε αυτές τις δράσεις αγάπης. Προτιμώ όμως τις δράσεις αγάπης γιατί είναι το κυρίαρχο για μένα. Δηλαδή, θεωρώ πολύ δευτερεύον το επαγγελματικό μου είτε είναι το σχεδιαστικό που π.χ. την Παρασκευή έχω στο Ζάππειο μεγάλη εκδήλωση με τον Λάκη Γαβαλά και πολλούς celebrities. Δηλαδή, στο κομμάτι το επαγγελματικό βρίσκομαι στις κορυφαίες θέσεις της μόδας. Αλλά αυτό εμένα δεν μου λέει κάτι. Εγώ το νιώθω ως ένα μέσο για να κάνω αυτά που γεμίζουν την ψυχή μου και αυτά που βοηθάνε τον κόσμο. Στο Σπίτι του Πολιτισμού, η εκδήλωση την παρουσίασης του πέμπτου βιβλίου μου, θα είναι στην ουσία ένα δωρεάν σεμινάριο αυτοβελτίωσης για να δούμε πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας με βιωματικές ασκήσεις. Αυτό θα ήθελα να δούνε οι Ρεθεμνιώτες, γιατί κάτι διαφορετικό.»
Σε έναν κόσμο κατανωλιτισμού, ατομικότητας και υλισμού, πόσο πρόθυμος είναι σήμερα ο άνθρωπος να κάνει αυτό το βήμα που προτείνετε;
«Αυτό είναι μία πολύ μεγάλη συζήτηση. Εγώ αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι οι προσλαμβάνουσες από το περιβάλλον μου, από τη γιαγιά μου, από τις θείες μου που ήταν θεμέλια που ανέβλυζαν και αναβίωναν σε διάφορα σημεία της ζωής μου ήταν κάτι παραπάνω από σημαντικές. Αν δεν έχουμε δηλαδή γερά θεμέλια από την παιδική ηλικία, εκεί είναι το σημαντικό κομμάτι, γι’ αυτό κάνουμε και σχολή, ώστε τα παιδιά να αλλάζουν μέσα από την αλλαγή των γονιών και μέσα από την αλλαγή των ενηλίκων. Αν δεν αλλάξουμε εμείς, τα παιδιά μας δεν μπορούν να αλλάξουν. Αν δεν αλλάξουμε εμείς και τα παιδιά μεγαλώσουν διαφορετικά από την ηρεμία, τη γαλήνη, την αγάπη χρειάζεται μετά ένα πολύ μεγάλο έργο ώστε να μεταμορφωθούν. Αυτό που έχω να πω είναι ότι τώρα, πρέπει να αλλάξουμε εμείς γιατί είναι για το καλό των παιδιών μας είτε έχουν γεννηθεί, είτε δεν έχουν γεννηθεί ακόμα.»
