Ο όρος «σιωπηρή εγκατάλειψη» αναφέρεται στην πρακτική ενός ατόμου να κάνει το ελάχιστο δυνατό για να διατηρηθεί σε μια κατάσταση, εν προκειμένω μια σχέση ή έναν γάμο.
Ακριβώς όπως στη «σιωπηρή παραίτηση» κάποιος εγκαταλείπει «αθόρυβα» μια δουλειά, το ίδιο μπορεί να κάνει και στις προσωπικές του σχέσεις. Η Suzanne Degges-White, σύμβουλος και καθηγήτρια στο North Illinois University, μιλώντας στο Business Insider, υπογραμμίζει πως σε μία σχέση αυτό μεταφράζεται πως το άτομο ναι μεν παραμένει στη σχέση, αλλά δεν κάνει απολύτως καμία προσπάθεια.
Οι λόγοι που κάποιος μπαίνει στη διαδικασία της «σιωπηρής εγκατάλειψης» είναι οι ίδιοι με αυτούς που κάποιος μπορεί να οδηγηθεί σε διαζύγιο. Μπορεί να αισθάνεται ότι δεν εισακούγεται και ότι δεν υπάρχει κατανόηση ή να έχει βαρεθεί ή να έχει απλώς αντιληφθεί ότι βρίσκεται σε λάθος σχέση. Ωστόσο σε αντίθεση με τη ρήξη, η «σιωπηρή εγκατάλειψη» δεν είναι εύκολο να γίνει πάντοτε αντιληπτή.
Η Suzanne Degges-White παρουσιάζει κάποιες κοινές ενδείξεις που παραπέμπουν σε «σιωπηρή εγκατάλειψη», είτε πρόκειται για συνειδητή κίνηση είτε όχι.
#1. Δεν λαχταρούν την οικειότητα
Ένα από τα μεγαλύτερα σημάδια της «σιωπηρής εγκατάλειψης» σε μια σχέση είναι όταν το άτομο δεν επιθυμεί πλέον την οικειότητα με τον/την σύντροφό του. «Είναι σαν να μη θέλουν να βρίσκονται με τον άλλον». Μπορεί να μην επιθυμούν την επαφή, την αγκαλιά, το σεξ ή ακόμη και να αποχαιρετήσουν τον σύντροφό τους το πρωί, όταν πηγαίνουν στη δουλειά.
#2. Περνούν σκόπιμα χρόνο χωριστά
Ενώ ο ύπνος σε διαφορετικά κρεβάτια, ακόμη και τα χωριστά ταξίδια, μπορεί να είναι σημάδια μιας υγιούς ανεξαρτησίας μέσα σε μια σχέση, η διάθεση για υπερβολικό προσωπικό χώρο και χρόνο μπορεί να είναι σημάδι ότι ο/η σύντροφός σας προσπαθεί να μείνει μακριά από την πραγματικότητα της σχέσης. Όπως σημειώνει η Suzanne Degges-White, ένα άτομο που βρίσκεται στη φάση της «σιωπηρής εγκατάλειψης» μπορεί να «ψάχνει δραστηριότητες για τις οποίες ο/η σύντροφος δεν ενδιαφέρεται, απλώς για να περάσει χρόνο μακριά του/της».
Θα μπορούσε για παράδειγμα να είναι η προτεραιότητα σε φίλους κάθε Σαββατοκύριακο ή να αναζητεί τρόπους να βρίσκεται εκτός σπιτιού τα περισσότερα βράδια, χωρίς να κάνει καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια για επανασύνδεση όταν βρίσκεται στο σπίτι.
#3. Αδιαφορούν για όσα κάνει ο άλλος
Οι υγιείς σχέσεις βασίζονται σε ζευγάρια που ανταποκρίνονται ο ένας στον άλλον, που τους απασχολούν τα ενδιαφέροντα και η ζωή του άλλου. Κατά την Suzanne Degges-White, οι άνθρωποι που βρίσκονται σε «σιωπηρή εγκατάλειψη» αντιλαμβάνονται τη ζωή τους ως εξής: «κάνω τα δικά μου και αφήνω τον σύντροφό μου να κάνει τα δικά του», χωρίς να νοιάζονται για το πώς ή με ποιον περνάει ο/η σύντροφός τους τη μέρα του. Εφόσον τα σχέδιά τους δεν επηρεάζονται, δεν ενδιαφέρονται για τα σχέδια του άλλου.
#4. Δεν μπαίνουν στον κόπο να τσακωθούν
Ένα πραγματικά σημαντικό μέρος της διατήρησης μιας υγιούς σχέσης είναι τα παραγωγικά επιχειρήματα κατά τη διάρκεια μιας διαφωνίας. Ωστόσο ένα στοιχείο «σιωπηρής εγκατάλειψης» είναι όταν ο σύντροφός σας δεν θα μπει καν στον κόπο να αντιπαρατεθεί μαζί σας.
«Δεν ενδιαφέρονται, δεν τους νοιάζει να συγκρουστούν. Η σύγκρουση γι’ αυτούς απαιτεί περισσότερη ενέργεια απ’ όσο θεωρούν ότι αξίζει και αυτό είναι ένα σημάδι απάθειας». Δεν θα προσπαθήσουν να βελτιώσουν τα πράγματα πιέζοντας ή ζητώντας περισσότερα από τον άλλον, γιατί το βλέπουν ως μια άχρηστη προσπάθεια.
#5. Δεν τους αρέσει να είναι «οι κακοί»
Ένας πολύ συνηθισμένος λόγος που οι άνθρωποι σταματούν «αθόρυβα» τους γάμους τους είναι επειδή «δεν θέλουν να είναι οι κακοί», σημειώνει η Degges-White. «Δεν θέλουν να είναι αυτοί που θα ξεκινήσουν έναν χωρισμό ή διαζύγιο – ειδικά αν φοβούνται ότι δεν θα είναι αμοιβαίο».
#6. Διαμορφώνουν μια «συναλλακτική σχέση» και δεν μπαίνουν στη διαδικασία του χωρισμού
Ένας σύντροφος που βρίσκεται στην «σιωπηρή εγκατάλειψη» μπορεί τελικά να μην επιθυμεί ποτέ να χωρίσει – αλλά επιδιώκει να διατηρήσει ένα ειρηνικό status quo. Αν ένα ζευγάρι μπορεί να τα πηγαίνει καλά υπό μια συνθήκη που μοιάζει περισσότερο με φιλία, «η σχέση μπορεί να αντέξει πολύ, αρκεί και τα δύο άτομα να έχουν την ίδια προσέγγιση», αναφέρει η Degges-White, τονίζοντας ωστόσο τη σημασία της αμοιβαίας επικοινωνίας, των ορίων και των προσδοκιών.
Κανείς από τους δύο δεν πρέπει να μένει στο σκοτάδι και να ζει μια ψευδαίσθηση. Οτιδήποτε κι αν επιθυμεί ο καθένας, το λιγότερο που οφείλει στον άλλον είναι η ειλικρίνεια.
newsbeast.gr
