Σαν θα θελήσει κανείς να περιαγάγει τη σκέψη του, τη μελέτη του και την παρατήρηση του μέσα στον πολυάριθμο πετούμενο κόσμο του ουρανού, θέλει προσκομίσει άφθονη γνώση και πάρα πολλά διδάγματα που παρά την επανάληψη και το αναμάσεμά τους συμβάλουν ενεργώς στην καλυτέρευση της ζωής και δροσίζουν τη πορεία της, όπως ακριβώς οι παροιμίες του λαού και οι γνώμες των φιλοσόφων. Κάθε πετούμενο έχει το δικό του χαρακτήρα και αυθεντία μα και το δικό του τρόπο ζωής, αλλά εκπέμπει και τα ιδιαίτερα μηνύματα του. Θα μιλήσουμε για λιγοστά από αυτά.
Ο Πελαργός είναι ένα ευχάριστο πουλί μεγαλόσωμο. Το σώμα του βαρύ ως είναι έχει πέταγμα αργό αλλά ρυθμικό. Το βλέμμα του είναι ειρηνικό πάντοτε και γεμάτη καλοσύνη η συμπεριφορά του. Δικαιολογημένα εκ τούτου πάντοτε θεωρείτε και είναι το έμβλημα της οικογενειακής ζωής . Από την άλλη μεριά η σουσουράδα, πολύ μικρόσωμο πουλί, χάνεται στους θάμνους και τα χαμόκλαδα και έχει πολύ χαμηλό το πέταγμα του. Η όλη εμφάνιση του, η συμπεριφορά του , ο τρόπος του, το περπάτημα του, οι κινήσεις του σώματος και της ουράς του ως και το τιτίβισμα του μαρτυρούν προκλητικότητα εξωστρέφεια κοκεταρία και αυτό τούτο ψευδομοντέρνα έκφραση ζωής παρά τον κρητικό λόγο που τονίζοντας λέει: «Το φέρσιμο στον άνθρωπο έτσι να το προσέχει, πρόκληση και απρέπεια ποτέ του να μην έχει». Ο Δρυοκολάπτης πάντα σκαρφαλώνει στους κορμούς των γερασμένων δένδρων και χώνει το ράμφος του στις κουφάλες του, προκείμενου να απορροφήσει από εκεί ανεξέλεγκτα και ανεπιτήδευτα ότι βρόμικο υπάρχει σε σκουληκάκι σε έντομο και μικροοργανισμό σε σαπισμένο φύλλο και ξύλο. Πολλάκις δε γίνεται θήτης εκατοντάδων μυρμήγκων για να κορέσει την όρεξή του. Εκ τούτου παραμένει το σύμβολο του ανθρώπου εκείνου που περιορίζεται αποκλειστικά στον εαυτό του και αναζητά και αποκτά αγαθά χωρίς σπουδή και κόπο και φυσικά ανεξέλεγκτα. Χωρίς καθόλου να ενδιαφέρεται ή να επηρεάζεται από γνώμες, κρίσεις και παρατηρήσεις της κοινωνίας. Ο κορυδαλλός είναι πουλί με περιορισμένα προσόντα των οποίων έχει επίγνωση. Γι‘ αυτό και προτιμά να χώνετε ολότελα στα φυλλώματα και να ακούγετε μονάχα το κελάιδισμα του. Όπως οι άνθρωποι εκείνοι που στερούμενοι προσωπικότητας και οντότητας, δυναμισμό και παρουσία αρκούνται σε θορύβους και φωνασκίες για λόγους καθαρά εντυπωσιακούς. Η κουκουβάγια ( σκλώπα) είναι από παράδοση το πουλί της σοφίας και της μάθησης. Γι’ αυτό και στις πολύ παλαιότερες δεκαετίες όλος ο μαθητικός κόσμος της Ελλάδος το είχε ως έμβλημα στο πηλίκιο του. Στους χρόνους ακριβώς εκείνους που η κλασική παιδία κατείχε ξεχωριστή θέση. Είναι πουλί άμορφου θα έλεγε κανείς σχήματος με χαρακτηριστικό γνώρισμα τα μεγάλα λαμπερά μάτια της. Τις φεγγαρόλουστες νύχτες της αρέσει να πετά και να κάθεται στα καμπαναριά και στις κορυφές των δένδρων ως εποπτεύουσα πνευματική αρχή. Τα βαθιά ξημερώματα αφήνει κράξιμο περίεργο σαν να θέλει με τούτο να αφυπνίσει μα και να ενθαρρύνει τους ανθρώπους σαν να τους λέγει : «μην σκιάζεστε στα σκότη –της γνώσης- το φεγγοβόλο αστέρι της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει». Και συμβαίνει χρονικά τούτο που γεωφυσικά το πυκνό σκοτάδι της νύχτας χάνεται στην εμφάνιση του ηλιακού φωτός. Συμβολική στιγμή πως η γνώση και η μάθηση είναι εκείνη που απομακρύνει τη βαρβαρότητα και αγριότητα από τον άνθρωπο.
Ανάμεσα στον κόσμο αυτό των πτερωτών ξεχωριστεί είναι η θέση του περιστεριού συγκεντρώνει δε και έχει τις περισσότερες τελειότητες. Το σώμα του κανονικό με άριστες της αναλογίες ανάμεσα στο κεφάλι, τις φτερούγες, στα πόδια και στην ουρά του. Το χρώμα του συνήθως απαλό και δελεαστικό, το πέταγμα του χαϊδευτικό, το βλέμμα του γελαστό, η τροφή του ο καθαρός σπόρος της γης. Γι’ αυτό και η παρουσία του πάντοτε σε μικρούς και μεγάλους σκορπίζει χαρά και ευχαρίστηση όπως το τονίζει και ο κρητικός στοίχος όταν λέγει : «Απ’ όλα τα πετούμενα που σκίζουν τον αέρα τα περιστέρια μοναχά χαρά μας σε σκορπίζουν». Εκ τούτου είναι αποδεκτό ότι είναι ο ταχυδρόμος της καλής είδησης, ο προφήτης της ειρήνης και ο ευαγγελιστής του καλού και του ωραίου. Δικαιολογημένα η ιστορία του έχει αφιερώσει πολλές σελίδες: Το συναντάμε στη πετρέα Αραβία που με το πυκνό φτερούγισμά του σκεπάζει την κατάμαυρη Καάβα με το τόσο χαμηλό θρησκευτικό και ηθικό της υπόβαθρο. Το βλέπομε στα υψίπεδα της αμερικανικής γης, όπου και ενδεχόμενο ο τόπος της καταγωγής του, που με τον γκουανό του έδωκε την νέα ώθηση για την καλλιέργεια της γης και την ανάπτυξη της γεωργίας. Στον Ιορδάνη ποταμό παίρνει την πιο μυσταγωγική του έκφραση. Εις δε τα Καυκάσια όρη και ιδία στο Αραράτ με τον κλάδο ελαίας στο ράμφος του αναγγέλλει χαρωπά την παύση της κακοκαιρίας της θύελλας και της καταιγίδας και την έναρξη μιας νέας γης και ενός καινούργιου κόσμου ειρηνικού και αισιόδοξου για την ανθρωπότητα. Για τούτο ακριβώς νομίζω δικαιούται να είναι το παγκόσμιο σύμβολο για κάθε λαό της γης.
Είναι παλιά και αρκετά επαινετή η προσπάθεια του ανθρώπου να δημιουργεί συλλογές ωραίων έργων τέχνης. Έτσι χάρης εις τούτο δημιουργήθηκαν τα περίφημα αρχαιολογικά, μεσαιωνικά και νεωτέρας εποχής μουσεία κατάμεστα από έργα υψηλής τέχνης. Ο επισκέπτης μένει έκπληκτος και θαυμάζει τη σμίλη που το άμορφο όγκο του μαρμάρου τον μεταβάλει σε ομιλούντα θεό. Το σβόλο της λάσπης που επεξεργαζόμενος αποδίδει τα απερίγραπτα εκείνα αγγεία. Το λεπτολόγο του πινέλου του ζωγράφου που αποθανατίζει κοινωνικές σκηνές σε ερυθρόμορφο ή μελανόμορφο χρωματισμό απαράμιλλης τέχνης. Το σκαλιστήρι που τον άτεχνο κορμό του δένδρου το σχεδιάζει σε υπέροχο βασιλικό θρόνο. Και την λεπτή εκείνη βελόνα που κεντά πάνω στο ευγενές μέταλλο αθάνατα κοσμήματα. Όλα τούτα και τόσα άλλα γεμίζουν συγκίνηση τον επισκέπτη και βεβαιώνεται το υψηλό ήθος της τέχνης εξευγενίζει και εκπολιτίζει τον άνθρωπο ως είναι η κατεξοχήν αποστολή της. Αντίθετα η παραχάραξη από τούτη τη γραμμή ως το γνωστό σλόγκαν «η τέχνη για την τέχνη» επηρεάζει τον ζωγράφο σε υπερβολές και ακρότητες που βλάπτουν και βαρβαρίζουν και ουδόλως, ωφελούν τον άνθρωπο.
Συλλογή περίφημη είναι και εκείνη των νομισμάτων που αποτυπώνει την εξέλιξη της συναλλαγής του κοινωνικού ανθρώπου. Αφετηρία του η ανταλλαγή καρπών, ζώων και ανθρώπων - δούλων μέχρι το σημερινό τραπεζικό σύστημα. Οι αρχαίοι άνθρωποι από επίγνωση συνήθιζαν και κατασκεύαζαν νομίσματα βαριά ασήκωτα για να μην θησαυρίζει ο άνθρωπος αλλά να τα χρησιμοποιεί ως βάση για την πρόοδο και την ανάπτυξη. Εν αντιθέσει με το σημερινό χαρτονόμισμα που λόγο της ελαφρότητας του απογειώνει το μυαλό του ανθρώπου ως ο θερμός αέρας το αερόστατο και πολλάκις εκ τούτου εκτρέπετε σε αγριότητα και βαναυσότητα.
Ενδιαφέρουσα και η συλλογή των βιβλίων που ξεκινάει από το χάραγμα πάνω στο βράχο, στο κορμό, στην άμμο και στο πηλό για να συνεχίσει με τα φύλλα του παπύρου με της περγαμηνές της διφθέρες και τα δέρματα μέχρι το πολτό του χαρτιού. Χάρης στον οποίο έγραψαν μυριάδες βιβλία και κοσμούν πολυάριθμες βιβλιοθήκες.
Μα θαρρώ πως θέση ιδιαίτερη πρέπει να δώσουμε στη συλλογή πινάκων ζωγραφικής και καλλιτεχνών. Μου έλαχε να βρεθώ σε μια τέτοια πινακοθήκη. Έμεινα έκθαμβος από τον πλούτο, τα χρώματα και τους σχεδιασμούς. Τα μάτια μου πηγαινοερχόντουσαν από την κλασική τέχνη στην σύγχρονη, από την αφηρημένη στην συγκεκριμένη, από την νωπογραφία στην ελαιογραφία, από τον Πικάσο στον Λίτρα και από το πορτρέτο στην τοπογραφία. Για να διαπιστώσω πως όσο χαριέστατος και αν υπήρξε ο χρωστήρας δε μπόρεσε ούτε να μιμηθεί ούτε να αντικαταστήσει την φύση για να παραμείνει πάντα ο αιώνιος διδάσκαλος της ζωής. Διερχόμενος εντόπισα πίνακα που απεικόνιζε τις σημαίες και τα σύμβολα όλων των λαών και κρατών. Θαύμασα τα ιδεώδη αυτά σύμβολα με τη πλούσια ιστορία τους. Σε μια στιγμή εντοπίζω την Κρητική σημαία με τα δύο χρώματα της. Το μαύρο, έκφραση της σκλαβιάς αλλά και της γνησιότητας του χαρακτήρος του Κρητός και το άσπρο, ως η απόδοση του αισθήματος της ελευθερίας, ως ακριβώς το περιγράφει ο αρχαίος λόγος: «Ελευθερία ελοίμην αν αντί ων έχω και πενταπλασίων» που αποτελεί την κυριαρχική δύναμη της Κρήτης. Χάρης σ’ αυτό πολλάκις έκανε το κορμί του σημαία μπροστά στα βόλια και την ψυχή του οχυρό αήττητο. Τούτο άλλωστε το εκφράζει και ο ύμνος της: «Από φλόγες η Κρήτη ζωσμένη τα βαριά της τα σίδερα σπά…». Σιμά της και η ελληνική σημαία με τις εννέα λωρίδες από γαλάζιο και μπλε χρώμα ως εκείνο του ουρανού και της θάλασσας. Άθελα μου πήρα θέσει προσοχής και τα χείλη μου άρχισαν να τραγουδούν: « Πάντα και όπου σ’ αντικρίζω με λαχτάρα σταματώ και περήφανα δακρύζω ταπεινά σε χαιρετώ». Τούτο όμως φαίνεται ότι προσήλκυσε το ενδιαφέρον των αλλοδαπών θαμώνων. Μαζεύτηκαν γύρω μου, σχηματίστηκε κύκλος μεγάλος και στο μέσω εγώ τραγουδούσαμε όλοι μαζί τούτο το ωραίο ποίημα. Συγκινημένος και εξερχόμενος της πινακοθήκης σκέφτηκα ότι οι σημαίες και τα λάβαρα που είδα έχουν περιορισμένο χαραχτήρα. Από αυτά λείπει το υπέρ εθνικό έμβλημα που δικαιωματικά το κατέχει το περιστέρι. Εκ τούτου εμπνεόμενος οραματίζομαι όλους τους λαούς, ο καθένας με τη σημαία του να συνάζουν στο κλεινό και ιοστεφές άστη των Αθηνών. Κάθε λαός με το δικό του φουσάτο και πολιτισμό. Για μια ευγενή άμυλα. Απόκτησει του ιδανικού της αρετής και της ευδαιμονίας . Τους βλέπω να εισέρχονται στο Πανγήινο Ολυμπιακό στάδιο. Καθένας τη δική του διαγράμμιση. Για την απόκτηση του κόντινου ελαίας. Τους βλέπω να περιτριγυρίζουν τα όρη ως το Κιλιμάντζαρο, το Φίτζι, το Θαβώρ και όλος ιδιαίτερα τον Όλυμπο. Κατάκορφα του οποίου να κάθετε η πανγήινη θεά της ευδαιμονίας στα πάλλευκα ντυμένη και το περιστέρι στην αγκαλιά της να τους καλοδέχεται. Δίπλα και τριγύρω της να υπάρχουν απέραντες τάβλες στρωμένες από ότι ωραίο έχει να δώσει η σκέψη και το ανθρώπινο μυαλό. Όπως και κάθε εκλεκτό προϊόν της γης ως το νέκταρ και η αμβροσία. Να υποβάλουν τα σέβη τους και να παίρνουν θέση στις τάβλες. Και οι πιο λεβέντες να βροντοφωνούν το υπέροχο εκείνο ριζίτικο : «Από την άκρη των ακριών ώστε να πάω στην άλλη στρώνουν νε τάβλες αργυρές στρωμιά μαλαματένια ποτήρια με τις ερωδιές και απού τα δει θαμπώνει». Και στην αντίπερα μεριά οι πιο μερακλήδες να ζώνουν την ατμόσφαιρα με μπαλοθιές και φέστες. Όχι για εκφοβισμό ή αιματοχυσία αλλά ως περιλάλημα χαράς παγκοσμίου συμποσίου γαμήλιου τελετής. Η δε θεά να απελευθερώνει το περιστέρι. Και εκείνο χαρούμενο, να διασχίζει τον γαλανό ουρανό, σχηματίζοντας αναρίθμητους κύκλους μέσα στους οποίους, χρησιμοποιώντας το ράμφος του ως Νομπέλια γραφή σε μεταγλωττισμένη απόδοση τα γνωστά συνθήματα « Αιέν αριστεύειν» και το «Εντούτο νίκα». Και όλοι οι λαοί από το θεοβάδιστο αυτό βουνό να ξεχύνονται, παραμερίζοντας τις σκουριασμένες σκέψεις των ηγητόρων και τη μακιαβελική νοοτροπία. Και με αποκλειστικό κίνητρο το ευγενές αίσθημα να προχωρούν για μια κατάκτηση ενός καινούριου κόσμου χαράς και ευδαιμονίας, με έμβλημα το περιστέρι που θα το συνοδεύει το γλυκό άσμα της παγήινης θεάς της ευδαιμονίας: « Άσπρο μου περιστέρι πέτα στον ουρανό το γαλανό…».
Γ.Π.
