Το έχετε προσέξει; Συνεχώς διαπιστώνουμε πως σε μια εποχή που κάποιοι διατείνονται ότι η ελευθερία μας γίνεται όλο και μεγαλύτερη, έχοντας στη διάθεση μας όλο και πιο νέες τεχνολογίες, φουντώνουν γύρω μας προστατευτικές για μας ενώσεις… Στόχος να μας βοηθήσουν από «ευυπόληπτους» πολίτες ή και από το ίδιο το κράτος.
Έτσι θα δείτε τον «Συνήγορο του πολίτη», τον «Συνήγορο του καταναλωτή», τον «Ελληνικό Χρηματοοικονομικό Μεσολαβητή», άλλον ένα συνήγορο, δηλαδή ανάμεσα στις τράπεζες και τον πολίτη και τόσων άλλων. Φορείς, που διατείνονται ότι φτιάχτηκαν για να μας υποστηρίζουν και να μας εξυπηρετούν, προκειμένου να βρούμε το δίκιο μας, τις περισσότερες φορές όταν αυτό είναι τόσο εμφανές που μοιάζει με αυτονόητο.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, αν όλα είναι με το μέρος μας, τότε προς τι η ύπαρξη τόσο «Συνηγόρων»; Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν διασφαλίζει ότι θα βρούμε το δίκιο μας, από μόνοι μας, αν δεν καταφύγουμε σε αυτούς.
Συνήθως, μας αγνοούν εμφαντικά. Όπως άλλωστε αγνοούν και τους ίδιους τους νόμους, βάζοντας τους εαυτούς τους στη θέση του απόλυτα ισχυρού (κυρίως από οικονομική άποψη…) και λειτουργώντας ασύδοτα, αγνοούν τα δικαιώματα μας, καταπατώντας τα, επιδεικτικά.
Με την παρέμβαση του «Συνηγόρου», μας κάνουν τη χάρη να ξαναδούν το αίτημα μας με… δικαιοσύνη, πριν φτάσουμε στα δικαστήρια τα οποία θα τους δυσφημίσουν, για την απαράδεκτη στάση τους και συμπεριφορά τους.
Υποκριτικό ή όχι, στην πραγματικότητα, είναι μια βοήθεια για τον απροστάτευτο πολίτη. Επειδή, αποδεικνύεται ότι το πλέγμα των νόμων είναι στην ουσία, διάτρητο και άνισο, αφού εκείνοι έχουν ένα πλούσιο νομικό οπλοστάσιο, ενώ ο πολίτης όχι.
Και τι κάνει στην ουσία ο «Συνήγορος»; Υπενθυμίζει στον φορέα τις νομικές υποχρεώσεις του, ώστε να συμμορφωθεί, πριν οδηγηθεί στα δικαστήρια. Μερικές φορές βέβαια, εκείνοι αρνούνται πεισματικά, οπότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος, από αυτά. Και τα οποία, συνήθως, δικαιώνουν τους πολίτες.
Στο μεταξύ όμως, έχει μεσολαβήσει πολύ χρόνος, ταλαιπωρίες και όλα αυτά λειτουργούν ως αποτρεπτικά. Αν όμως έχει υπομονή, τότε είναι βέβαιο πως όσα νομικά τερτίπια κι αν επικαλεστούν, στο τέλος θα πληρώσουν για το πείσμα τους.
Επιπλέον, όλοι αυτοί ποντάρουν στο γεγονός ότι όλες τις «βοήθειες» δεν τις έχει υπόψη του ο πολίτης, οπότε τον κάνουν να αισθάνεται πράγματι απροστάτευτος στο χέρια τους, από όποια πλευρά κι αν το δεις.
Όμως για μένα, πραγματική ανάγκη να γράψω γι’ αυτό ήταν η σκέψη πως αν υπάρχει κάτι τέτοιο, αυτό σημαίνει ότι το νομικό πλαίσιο της Πολιτείας δεν είναι τόσο καθαρό και διάφανο, αλλά σκόπιμα ο νομοθέτης, έχει αφήσει «παραθυράκια», ώστε να μπορούν να γίνονται «παιχνίδια».
Και θέτω ευθέως τα ερώτημα: Ένα τέτοιο κράτος αξίζει τον σεβασμό μας; Όπως και έχει εμείς γνωρίζουμε ότι έχει τοποθετηθεί στη θέση του για να ρυθμίζει κάποια πράγματα, επομένως το ερώτημα είναι ρητορικό και μόνο.
Δημιουργεί ωστόσο, είτε την αίσθηση της συμπαιγνίας με τους οικονομικά ισχυρούς, είτε της αδύναμης, να ελέγξει και να οδηγήσει με το νομικό οπλοστάσιο που διαθέτει, υποχρεώνοντας τους, να σέβονται τα δικαιώματα των άλλων, ακόμα κι αν πρόκειται για ανθρώπους από κοινωνικά ευάλωτες ομάδες.
Όλοι εμείς, οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι συνηθισμένοι, είμαστε κατεξοχήν τα θύματα τους. Κατά τα άλλα, κάθε φορά που θα προκύπτουν πρωτόγνωρες καταστάσεις και προβλήματα τεραστίου μεγέθους, όπως αυτά που ζούμε τώρα, θα κατακλυζόμαστε από επικοινωνιακές μπαρούφες που θα μιλάνε για κοινωνική αλληλεγγύη και ατομική υπευθυνότητα.
Μετά, όλα μπαίνουν στη λήθη και θα ακολουθούν τη συνήθη τακτική, δοκιμασμένη σε πολλές παραλλαγές στη διάρκεια του χρόνου. Της απόλυτης ταλαιπωρίας! Αχ, πόσο θέλουμε να τελειώσει όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου και να πρυτανεύσει η αληθινή δικαιοσύνη!
