Ο βίος του
Γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 1846 στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Αναστάσιος. Ήταν το πέμπτο παιδί του Δήμου και της Βασιλικής Κεφαλά, από τα έξι παιδιά τους. Παιδί φτωχής οικογένειας τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στην πατρίδα του, αλλά η δίψα του για να αφιερωθεί στην Εκκλησία, φάνηκε από πολύ νωρίς. Παρόλα αυτά σε ηλικία 14 χρονών πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να δουλέψει κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες σ’ έναν συγγενή του, που διατηρούσε καπνεργοστάσιο. Δεν πληρωνόταν, έμενε νηστικός και κυκλοφορούσε με κουρελιασμένα ρούχα. Αλλά μέσα του έλαμπε από καλοσύνη και το Ευαγγέλιο του κρατούσε συντροφιά τις νύχτες που το διάβαζε υπό το φως του λυχναριού.
Μετά από λίγα χρόνια κατάφερε και πήγε στους Αγίους Τόπους και προσλήφθηκε ως παιδονόμος στο Μετόχι του Παναγίου Τάφου. Μπορεί να δίδασκε στις κατώτερες τάξεις, όμως ο ίδιος διδάσκονταν τα μαθήματα των ανώτερων τάξεων. Κατόπιν στα 20 του χρόνια διορίστηκε δάσκαλος στο χωριό Λιθί της Χίου, όπου έμεινε 10 χρόνια. Σ’ αυτό το διάστημα άσκησε το λειτούργημα του δασκάλου με πολύ ζήλο, αλλά πολύ περισσότερο δίδασκε την πίστη του Χριστού.
Η μεγάλη επιθυμία του να γίνει κήρυκας του Ευαγγελίου, τον οδήγησε στη Νέα Μονή της Χίου όπου εκάρη μοναχός το 1876. Έζησε υποδειγματικά και όλοι οι μοναχοί τον θεωρούσαν έναν άγιο άνθρωπο ανάμεσά τους. Στις 15 Ιανουαρίου 1877 χειροτονήθηκε διάκονος λαμβάνοντας το όνομα Νεκτάριος από τον Μητροπολίτη Χίου Γρηγόριο (1860 - 1877), και ανέλαβε τη Γραμματεία της Μητροπόλεως. Το 1881 ήλθε στην Αθήνα, όπου με έξοδα του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου Δ' (1870 - 1899), σπούδασε Θεολογία και πήρε το πτυχίο του το 1885. Έπειτα, ο ίδιος προαναφερόμενος Πατριάρχης, τον χειροτόνησε το 1886 πρεσβύτερο και του έδωσε τα καθήκοντα του γραμματέα και Ιεροκήρυκα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Διετέλεσε επίσης πατριαρχικός επίτροπος στο Κάιρο. Αυτό που ποθούσε έγινε πλέον πραγματικότητα. Στα κηρύγματά του πήγαιναν και αλλόθρησκοι για να ζεστάνουν και τη δική τους ψυχή, από τη φλόγα της ψυχής του Νεκταρίου. Παρότι κατείχε αυτές τις μεγάλες θέσεις, ο ζήλος του δεν έσβησε. Η Εκκλησία και το ποίμνιο έχαιραν των μεγάλων υπηρεσιών του. Με μεγάλη ταπείνωση άκουγε τα εγκώμια του κόσμου που δεν τα ήθελε καθόλου. Ο σκοπός του ήταν να σταλάξει στη ψυχή των ανθρώπων τη φλόγα της πίστης και τις θεάρεστες αρετές. Στις 15 Ιανουαρίου 1889, χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Η δράση του ως Μητροπολίτου ήταν καταπληκτική και ένεκα αυτού ήταν βασικός υποψήφιος του πατριαρχικού θρόνου Αλεξανδρείας.
Η μεγάλη δοκιμασία όμως για τον Άγιο Νεκτάριο είχε φτάσει. Από φθόνο συκοφαντήθηκε στον Πατριάρχη Σωφρόνιο Δ', ότι επιδίωκε να του αρπάξει τον πατριαρχικό θρόνο. Λέχθηκαν πολλά ψέματα εις βάρος του που δυστυχώς έγιναν πιστευτά από τον Πατριάρχη με αποτέλεσμα να διωχθεί από την Αίγυπτο. Ήρθε στην Αθήνα το 1889, ως ενδιάμεσο σταθμό θέλοντας μετέπειτα να καταφύγει στο Άγιο Όρος. Υπακούοντας στην προτροπή του Επισκόπου Πατρών, έμεινε στην Αθήνα για να συνεχίσει στον κόσμο το θείο έργο του. Έζησε μέσα σε μεγάλη φτώχεια χωρίς χρήματα γιατί τα μοίραζε στους φτωχούς. Οι συκοφαντίες και τα ψέματα τον συνόδευαν και στην Αθήνα κηλιδώνοντας τη φήμη του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο Άγιος Νεκτάριος δεν μπορούσε να διοριστεί ως ιεροκήρυκας από το υπουργείο λόγω αυτής της κατάστασης που είχε διαμορφωθεί εις βάρος του. Τελικά με την παρέμβαση κάποιου επισήμου με το όνομα Μελάς, ο υπουργός πείστηκε και ο Άγιος διορίστηκε ιεροκήρυκας στη Χαλκίδα. Και εκεί όμως έφτασαν οι κακές φήμες που σκόρπισαν οι εχθροί του, με αποτέλεσμα το ποίμνιο του να τον ειρωνεύεται.
Εκείνος όμως πράος και με την προσευχή του αντιμετώπιζε αυτά τα <<καρφιά>> που τόσο πολύ του μάτωναν την ψυχή, γλυκαίνονταν οι ψυχικές του πληγές.
Ο Θεός τον λυπήθηκε. Η δοκιμασία του έμελε πλέον να λάβει τέλος. Κάπου 900 χριστιανοί από το Κάιρο διαμαρτυρήθηκαν στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών και στο αρμόδιο υπουργείο, γιατί τους στέρησαν ένα διαμάντι από τους κόλπους του ξενιτεμένου Ελληνισμού. Η επιστολή που έστειλαν οι εκεί Έλληνες ήταν γεμάτη εγκώμια για τον Μητροπολίτη Πενταπόλεως Νεκτάριο που τόσο αισχρά συκοφαντήθηκε. Η όλη κατάσταση πλέον άλλαξε. Όταν εκοιμήθη ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Σωφρόνιος Δ’ το 1899 ο Νεκτάριος εκλήθη να τον διαδεχθεί, αλλά ο Άγιος αρνήθηκε. Διετέλεσε Ιεροκήρυκας (Ευβοίας) (1891 - 1893), Φθιώτιδος και Φωκίδας (1893 - 1894). Στη συνέχεια διορίστηκε από το υπουργείο Παιδείας διευθυντής στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή το 1894 όπου παρέμεινε 10 χρόνια μέχρι το 1904. Όλα αυτά τα χρόνια η Σχολή έβγαλε πάρα πολλούς κληρικούς που μιλούσαν με δέος για την άγια ζωή του, ενώ κάποιοι απ’ αυτούς συνέγραψαν και βιβλία για τον Άγιο Νεκτάριο. Ο ίδιος έγραψε αρκετά ψυχωφελή συγγράμματα, κυρίως βοηθητικά του θείου κηρύγματος. Η ταπεινοφροσύνη του και η φιλανθρωπία του υπήρξαν παροιμιώδεις.
Ποτέ όμως δεν λησμόνησε το Μοναχισμό. Πλέον επιθυμούσε να αποσυρθεί σε Μοναστήρι. Το 1904 με τις λιγοστές οικονομίες του αγόρασε ένα παλιό μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής στην Αίγινα. Τον ακολούθησαν και οκτώ κοπέλες από την Αθήνα που ακούγανε τα κηρύγματά του. Με πολύ κόπο και μόχθο το μοναστήρι ξαναχτίστηκε και έγινε ένα πραγματικό φυτώριο αγάπης αναλαμβάνοντας ο ίδιος προσωπικά τη διοίκηση, από το 1908 όταν και παραιτήθηκε από διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής. Μέσα στα επόμενα 12 χρόνια πλήθη λαού από την Αθήνα και τον Πειραιά πήγαιναν κοντά του στην Αίγινα καθώς επίσης και πολλοί κληρικοί για να εξομολογηθούν. Με την προσευχή του θεράπευε πολλούς ασθενείς και δαιμονισμένους.
Η τελευταία επιθυμία του ήταν να ιδρύσει ένα εκπαιδευτήριο, αλλά δεν πρόλαβε. Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε από τον καρκίνο. Το 1920 εισήχθη στο Αρεταίειο νοσοκομείο της Αθήνας. Εκοιμήθη σε ηλικία 74 ετών το απόγευμα της 8ης Νοεμβρίου. Τόση δε ήταν η αγιότητά του, ώστε επετέλεσε πολλά θαύματα, πριν αλλά και μετά τον θάνατο του. Ενταφιάστηκε στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος στην Αίγινα.
Η ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1953 και στις 20 Απριλίου του 1961 με Πράξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ανακηρύχτηκε Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Επιπλέον αποφασίστηκε πως οι άνδρες και οι γυναίκες που είχαν το όνομα Νεκτάριος και Νεκταρία θα εόρταζαν πλέον στις 9 Νοεμβρίου και όχι στις 11 Ιουλίου όπως ίσχυε μέχρι τότε. Σήμερα το δωμάτιο του Αρεταίειου στον δεύτερο όροφο μετατράπηκε σε μικρό ναό, κοσμούμενο με εικόνες του Αγίου και τάματα πιστών προς ανάρρωση συγγενών τους που νοσηλεύονται στην κλινική. Μέχρι σήμερα τα θαύματά του είναι αναρίθμητα. Η Κάρα και τα περισσότερα Λείψανα του Αγίου φυλάσσονται στη Μονή Αγίας Τριάδος Αίγινας.Ένας αστράγαλος του Αγίου βρίσκεται στο ομώνυμο Προσκύνημα Καμάριζας Λαυρίου και ένας σπόνδυλος του Αγίου βρίσκεται στο ομώνυμο Προσκύνημα στα Χανιά.
Ο Ιερός Ναός του Αγίου Νεκταρίου στο Ρέθυμνο
O Ιερός Ναός του Aγίου Nεκταρίου (9 Nοεμβρίου), βόρεια της Kυρίας των Aγγέλων, επί της οδού Iω. Mελησσηνού, είναι πολύ νεότερος. Οικοδομήθηκε τη δεκαετία του 1970 και εγκαινιάστηκε την 29 Ιουνίου 1975 από τον Μακαριστό Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου Τίτο. Το βόρειο κλίτος είναι αφιερωμένο στον Άγιο Mύρωνα, επίσκοπο Kνωσού (8 Aυγούστου) και το νότιο στον Άγιο Aνδρέα, Aρχιεπίσκοπο Kρήτης,τον Iεροσολυμίτη (4 Iουλίου).
Πηγές: Το συναξάρι των Αγίων, Αγγελικής Δαμίγου (Εκδ.Γενική Εκδοτική Τύπο, 1996)
www.saint.gr
www.imra.gr
Οι φωτογραφίες προέρχονται από το διαδίκτυο και το Περιοδικό Παράκλητος Ιεράς Μητρόπολης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου
