Πως έρχονται εικόνες στο μυαλό μου συνεχώς από τα παλιά , που με οδηγούν σε ένα αξέχαστο πολύ φορτισμένο ,συγκινησιακό ταξίδι …Θυμάμαι τον μακαρίτη τον πατέρα μου, που ήταν και Αγροφύλακας , να μου μιλάει συνεχώς για διάφορες ιστορίες από την υπηρεσία του, από την παιδική του ηλικία και τον στρατό που υπηρέτησε , ενώ θερίζαμε βίκο και στάρι με τα δρεπάνια και τις κόσες .Πρωινές ώρες για να μην μας πιάσει η ζέστη και πολλές φορές θερίζαμε νύχτα με φεγγάρι που είχε δροσιά.… Σαν να ήταν εχθές ,μυρίζει ακόμα αυτή η μυρωδιά του σταχιού ,η μαγεία του θέρους και του αλωνιού που αλωνεύαμε με τα ζώα και βγάζαμε τους καρπούς από την σοδειά…Μικρό παιδί του γυμνασίου εγώ, όμως μέσα μου είχα το πάθος να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα από τον αγαπημένο πατέρα μου ,να τα απορροφήσω σαν σφουγγάρι, λες και δεν είχα χρόνο να μάθω…Λες και κάτι στο υποσυνείδητο μου ,μου έλεγε πως μερικά χρόνια αργότερα στα δεκαεφτά μου ,θα τον αποχωριζόμουν αιφνίδια και πρόωρα σε ηλικία μόλις 59 ετών.. Δύσκολες και επίπονες στιγμές ,στα δεκαεπτά μου χρόνια ,ένα μήνα πριν απολυθώ από στρατό που είχα καταταγεί εθελοντικά και υπηρετούσα ως υπαξιωματικός αλεξιπτωτιστής ...Πάντα θα τον θυμάμαι χαμογελαστό και στοργικό να με συμβουλεύει και να με καθοδηγεί…Πόσο όμορφα ήταν τότε παλιά ,στα αγνά παιδικά χρόνια που δεν υπήρχαν ούτε κινητά ούτε τεχνολογίες.. Υπήρχε η άμεση επαφή των ανθρώπων και το ξεκαθάρισμα αισθημάτων ανάμεσα σε δυο νέους …Προσμονή μεγάλη για να συναντήσεις μόνο για λίγο το αγαπημένο σου πρόσωπο ,αρκεί να δεις ότι είναι καλά ,να σου χαμογελάσει και ένιωθες πλήρες ..Την σήμερον ημέρα ζούμε πρωτόγνωρες στιγμές που με λυπούν βαθιά και με κάνουν να πιστεύω ότι ζούμε σε άλλον κόσμο…Ακόμα και το συναίσθημα έχει πάρει την ξύλινη ηλεκτρονική μορφή του διαδικτύου.. Ψεύτικοι ενθουσιασμοί χωρίς αντίκρυσμα… Απανωτά συγκλονιστικά και αποτρόπαια εγκλήματα εις βάρος νεαρών κοριτσιών από τους συντρόφους και συζύγους τους με τόσο ειδεχθές τρόπο ,που δεν θα έκαναν ούτε και τα τέρατα… Και ο δήθεν ισχυρισμός αυτών των τεράτων που αφαίρεσαν τόσο βίαια και αποτρόπαια την ζωή ακόμα και των υποτίθεται δικών τους ανθρώπων …..ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ….ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ήταν για τα άτυχα κορίτσια αυτά να μπείτε στον δρόμο τους και να τους στερήσετε την ίδια τους την ζωή…Κλείνοντας θα παρακαλέσω όλους τους γονείς να δώσουν όσα αποθέματα αγάπης έχουν στα παιδιά τους ,συμβουλεύοντας τα δίκαια και αντικειμενικά με αρχές και αξίες σεβασμού και εκτίμησης .Έτσι ίσως καταπολεμηθούν αυτά τα παραπάνω βίαια περιστατικά που ντροπιάζουν και υποβιβάζουν το ανθρώπινο είδος, σε ζωικό βασίλειο ..
