Στις 24 Απριλίου 1968 και ώρα 17:30 αρχίζει η στρατιωτική μου ζωή από το 6ο Σύνταγμα Πεζικού (Κέντρο Νεοσύλλεκτων Κορίνθου). Από την ώρα εκείνη ήμουν πλέον στρατιώτης για να υπηρετήσω τη δοξασμένη μας πατρίδα Ελλάδα για 26 μήνες.
Ένας λοχίας μας παρέλαβε και μας οδήγησε σ' ένα θάλαμο όπου παραδώσαμε όλα τα πολιτικά μας είδη και μας έδωσαν τα στρατιωτικά. "Όπλο, μπαλάσκες, γυλιό, σακίδιο, παγούρι, όλα μου τα φορτώσανε σαν να 'μουνα γαϊδούρι.
Μετά ακολούθησε το κούρεμα με την ψιλή μηχανή, όπου γίναμε αγνώριστοι. Και το πρώτο συσσίτιο κουραμάνα, κονσέρβα και τυρί.
Αυτές ήταν οι πρώτες εντυπώσεις από τη στρατιωτική ζωή, στη συνέχεια έδωσα εξετάσεις στα ΚΕΥΑ και πέρασα ως φροντιστής πεζικού, Στις 25 Μαΐου 1968, μετά από ένα μήνα, δώσαμε τον όρκο για την πίστη στην πατρίδα.
ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ
Στις 21/6/1968 έφυγα από την Κόρινθο για τη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών ΚΕΥΠ Λαμίας (δηλ. Κέντρο, Εκπαίδευσης Υλικού Πολέμου) μαζί μ' όσους είχαν επιλεγεί για τη σχολή αυτή. Φθάσαμε με τρένο στην Αθήνα όπου στις 10 το βράδυ αναχωρήσαμε για Λαμία. Στις 2 μετά τα μεσάνυχτα βρισκόμασταν στην πεδιάδα του Σπερχειού και το τρένο σταματά. Μόλις που διακρίνουμε την πινακίδα: Λιανοκλάδι...
"Όρθρο βαθύ εφτάσαμε στο υπνώτατο Λιανοκλάδι
και οι Άγιοι μας δέχτηκαν ευγενικοί σαν... γλάροι.
Μ' ωραία αυτοκίνητα φθάσαμε στη Σχολή
κι οι λόγοι που ακούσαμε κλείναν σοφία πολλή".
Η ΥΠΟΔΟΧΗ
Η είσοδος αρχίζει στους χώρους της Σχολής, ανάμνηση λαμπρή ιστορικής στιγμής. Σκότος, βοές, αλαλαγμοί, ουαί στους αδαείς.
"Θα πεθάνετε πτώματα, θα λιώσετε, λουφάρετε στην Κόρινθο, κολλέγιο νομίζετε τη Λαμία! Επί γονάτων πτώματα να ανεβαίνετε τις σκάλες, πειθαρχείο, προσκυνήστε το Βούδα..."
Έτσι λοιπόν μας υποδέχτηκαν τα μεσάνυχτα στη Σχολή, χωρίς φώτα, με τα γόνατα ν' ανεβαίνουμε τις σκάλες, ενώ οι ΥΕΑ Β' είχαν ξιφολόγχες στο στόμα τους.
Όταν ανεβήκαμε στον 3ο όροφο, υπήρχε πάνω σ' ένα βάθρο ένας ΥΕΑ Β', ντυμένος Βούδας. Μας έβαζαν να τον προσκυνάμε και αυτός είχε μια σκούπα, την έβαζε στο νερό και μας χτυπούσε στο κεφάλι. Επιτέλους μπήκαμε στους θαλάμους μας και τότε άρχισε το τρομερό καψώνι.
Μετά το καψώνι στις 3 τα μεσάνυχτα, ήρθε ο αρχηγός των ΥΕΑ Β', ο επονομαζόμενος "Θεός" για να μας σώσει, όπως έλεγαν.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΩΙΝΟ
Πλησίαζε όμως το πρωινό, σε λίγο θα χτυπούσε εγερτήριο, που να ξέραμε τι επρόκειτο να τραβήξουμε. Και ξημερώνει η πρώτη μέρα, κατήφεια, θλίψη και φοβέρα πλακώνει τις καρδιές των ζαλισμένων Α' ΥΕΑ. Κι ενώ η σάλπιγγα σημαίνει εγερτήριο της πρώτης μέρας, άρχεται το τρομερό μαρτύριο.
"Όλοι απάνω πτώματα, ακόμα δε ντυθήκατε, θα λιώσετε, δε λυγάνε τα γόνατα ακόμα..."
Ψάχνουμε για τ' άρβυλα,
μα που να βρεις το ταίρι
42 ενώ φοράς, 40 έχεις στο χέρι.
Θα τα 'μπλεξαν οι άγιοι
να φέρουν χασομέρι.
Με τα πολλά τελειώνουμε, γραμμές ευθείες φτιάχνουμε, πεισμώνουμε και ας πονάμε, οι ΥΕΑ δεν λυγάνε...
Ένα - δυο τροχάδην δυνατό, ψηλά να 'ναι το γόνυ,
πάνω στο λόφο ΑΛΦΑ θ' ανεβούμε, γοργά σαν χελιδόνια. Μα είναι ψηλά και μακριά, σου κόβεται η ανάσα, ταλαίπωρο 'ναι το κορμί μα η ψυχή αντέχει.
Η ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ
Πάει αυτό το πρωινό, σε λίγο έχει την επιθεώρηση. Είναι ημέρα Σάββατο και ο Χριστός σταυρώθηκε την Παρασκευή για να γλυτώσει την επιθεώρηση του Σαββάτου.
Το μεσημέρι τρώμε φαΐ σε πιάτο, πίνουμε σε ποτήρια μα πριν τελειώσουμε δυο μπουκιές άρχεται το μαρτύριο. "Είσαι ο... το μακαρονάκι να πει ένας νέος. Ω! ω! πόσο τ' αγαπώ το μακαρονάκι γαμώ το καντήλι του έφαγα πολύ και μου πόνεσε το στομαχάκι..." Το τρώμε όλο το φαΐ, μάς δίνουν και περίσσεμα, να φάμε λέει κι αυτό γιατί θα κάνουμε ΑΜΟΚ (με του φαγιού το υπόλειμμα του κεφαλιού καπέλωμα).
Σε λίγο δίνει λήξη ο αρχηγός και ευθύς οι νέοι σηκωνόμαστε χορτάτοι και ταχείς γι' ανάπαυση ανεβαίνουμε, αχού οι αφελείς να ξέραμε καψώνι που είχαμε να τραβήξουμε. Ο εις σε πιάνει από το ζερβί κι ο άλλος από το δεξί για να λουφάρεις δεν μπορείς μα ούτε και να βήξεις. Αλίμονο δε αν θέλεις και να ουρήσεις πρέπει να βγάλεις άδεια ν' αναφέρεις δυνατά και υπό συνοδεία να πας τροχάδην και με παρακολούθηση, αφού σε τρία λεπτά έχει λήξει το κατούρημα.
Οι ΥΕΑ Α΄ λένε: Ναι, όχι, μάλιστα, αδικαιολόγητος, διατάξτε. Τι κάνουμε; Δε μιλάμε, δε γελάμε, τρέχουμε και χαιρετάμε.
Κι αρχίζει του μεσημεριού το τρομερό μαρτύριο δυο κουβέρτες παίρνουμε τις δένουμε καλά, τη χλαίνη στο λαιμό, το κράνος στο κεφάλι κι αρχίζει το έμβολο κι ο Βαραβάς.
Ομόνοια, Κουκάκι, γωνίες, κο, κο... έκανα ένα αυγό (να κάνεις 1000), είμαι η Ζωζώ η βυζαρού, είμαι ο Γκίλι, είμαι το πανίσχυρο Vim, είμαι ο Αγα-χαν δέκα χαρέμια έχω ανοίξει κι άλλα τόσα έχω κλείσει. Είμαι ο Μάο -μάο θέλω ένα Β΄ για να φάω. Είμαι ένα πουλί, το πουλί το λένε μπούφο και ο μπούφος είμαι εγώ... τραγούδηξε τ' όνομά σου σε ρυθμό Γερακίνας.
Την πρώτη μου την γκόμενα τη λέγανε Βαρβάρα, παμ - παμ πάρα, το πρώτο μας το ραντεβού ήτανε στην καμάρα παμ - παμ - πάρα. Τη φίλαγα στο μάγουλο και μου'δινε σφαλιάρα. Μάνα γιατί δε μ' έκανες κοπέλα να βολτάρω και να πηγαίνω τακτικά στα κλαμπ και να γλεντάω, φίλους να 'χω αρκετούς και μίνι να φοράω, μόνο μ' έστειλες στο ΚΕΥΠ να λιώσω να πεθάνω.
Αφού τελειώσανε αυτά αρχίζει η οπλασκία. Κι αφού καλά μας δίδαξαν διπλοί εκπαιδευτές όπλα και κράνη πήραμε επ' ώμου, παρά πόδα, παρουσιάστε πολλαπλώς γενήκαμε σαν ρόδα.
Μόλις ακούγεται το εγερτήριο όλοι οι νέοι λένε το δολάριο: "Το δολάριο της σεβαστής ημών διοικούσης ής η ισχύς και η δύναμις είναι διηνεκής και απεριόριστος κατήλθε σήμερον εις την εξευτελικοτάτη των τιμών δια τους ΥΕΑ Α΄ 38+1 (όσες μέρες χρειαζόταν να φύγουν) δια δε τους ΥΕΑ Β΄ των οποίων η ισχύς και η δύναμις δεν υπερβαίνει την του κώνωπος και μάλιστα του ανωφελούς εις την τιμήν των 998+1 ημερών. Όσο το δολλάριο της σεβαστής ημών διοικούσης κατεβαίνει τόσο η χαρά των νέων ανεβαίνει". Το βράδυ, μετά το σιωπητήριο όλοι οι νέοι λένε την προσευχή τους: "Όσοι ουν το τι ουν, όσοι έρουν το τι έρουν και τα τάταρα αέρουμ, αμαρεσούμ - αμαρετούμ, αμάρε παραμάρε. Τάδε έφη Ναβουχοδονόσορ ότε εφόνευσε τον υιόν αυτού ανατολικώς της υπεριορδανίας και δυατικώς της Νέας Υόρκης".
Και τότε όλοι οι νέοι εκραύγαζαν: "Αλλαχ, Αλλάχ, στείλε γυναίκες στρουμπουλές, 18χρονες παρθένες, να φάνε οι ΥΕΑ Β΄ και αν μείνει κανένα κοκαλάκι να γλείψουνε και οι ΥΕΑ Α'"
Επειδή η προηγούμενη σειρά οι Κρητικοί ήταν μεγάλα καψώμουτρα και τώρα ζητούσαν οι ΥΕΑ Β΄ να βρουν Κρητικούς να πάρουν το "αίμα" τους πίσω. Εγώ για να γλιτώσω είπα ότι είμαι από τη Γαύδο (εκεί μεγάλωσε το 1875 ο παππούς μου) και τότε μου είπαν που είναι αυτό; Τους απάντησα στο Λιβυκό Πέλαγος. Που σε βρήκαν από αυτό το ξερονήσι και σ' έκαναν αξιωματικό.
Στις 1/9/68, παρουσία 20.000 θεατών στο στάδιο Λαμίας, γιορτάσαμε την πολεμική αρετή των Ελλήνων. Εγώ ήμουν Τρώας και με σκότωσαν οι Έλληνες που βγήκαν από τον Δούρειο Ίππο.
ΚΗΔΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΥΕΑ Β΄
Την τελευταία βραδιά που έφευγε η Διοικούσα μας (ΥΕΑ Β΄) της κάναμε κηδεία, με κεριά, λιβάνι, μοιρολόι, ενώ πρώτα τους βγάλμε όλα τα κουμπιά.
"Σ΄ όλους αυτούς που ζήσαμε τόσο καιρό κοντά μας, ας δώσουμε μια ευχή μέσα απ' την καρδιά μας, Υγεία μα και προκοπή στις νέες αχολίες, μη συναντήσετε ποτέ, ποτέ σας δυσκολίες.
Φεύγουνε οι πατέρες μας κι έχουμε στεναχώρια, αύριο μας αφήνουνε θα ζούμε πλέον χώρια. Φέρτε νερό, φέρτε κρασί τον πόνο μου να κάψω, δεν θα ξανάχω ΥΕΑ Β΄ να με ξαναπειράξουν. Πώς λέγεσαι, πώς λέγεσαι πια δεν θα ξανακούσουμε, όλοι απάνω πτώματα, όλοι γωνίες κάτω, ΣΕΑΠ εδώ, Κουκάκι εκεί, αρβύλες άνω κάτω και τα κουμπιά έπεφταν όλα κάτω.
Το ψάρι πια απέθανε, πάει η λουλού, εχάθη κι η Ζωζώ η βυζαρού αλί της εμαράθη κι η κοτούλα η Κωκώ δεν κάνει αυγουλάκια, στον ουρανό ασύνταχτα θα μείνουνε τ' αστράκια.
Πατέρες μας, πατέρες μας είσαστε πλέον πτώματα, παρ' όλο που ανεβήκατε στα πιο ψηλά πατώματα.
Οι ζωγραφιές στους τοίχους ήταν με 64 άστρα (όσοι ήταν οι ΥΕΑ Β΄), ενώ δίπλα ήταν 99 ψάρια και τάφοι (όσοι ήταν οι ΥΕΑ Α΄).
Μετά από λίγο καιρό η σειρά μου έγινε ΥΕΑ Β΄ και φυσικά περιμέναμε κι εμείς αναλόγως τους ΥΕΑ Α΄
Αυτά που αναφέρω είναι ελάχιστα, απ' όσα έγιναν στη Σχολή από 22/6/68 έως 28/10/68. Τοποθετήθηκα στη 299 ΜΠΠ (Ρέθυμνο) μέχρι 24/6/70 ως έφεδρος αξιωματικός. Παρ' όλα τα απίστευτα που πέρασα, μόνο όσοι υπηρέτησαν τότε γνωρίζουν ότι είναι αληθινά και μάλιστα ακόμη περισσότερα. Για να θυμούνται οι παλιές σειρές και να γνωρίζουν οι νέοι, πως ήταν τότε.
